Κώστας Σαμαράς
Η γκάφα (;) των Τούρκων με την επιστολή στον Αντόνιο Ταγιάνι αποκάλυψε κι επίσημα αυτό που όλοι ήδη ξέραμε. Η Τουρκία έπιασε Ελληνες αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξει με τους οκτώ στρατιωτικούς.
Του Στρατή Μαζίδη
Η δίκη μου άποψη είναι ότι τα παιδιά έπεσαν σε παγίδα ή ότι βρέθηκαν σε μια απρόοπτη κατάσταση. Δεν μπορώ να προσδιορίσω αν αυτό συνέβη στη δική μας πλευρά ή αν ευσταθεί αυτό που αποκάλυψε ο Στ. Λυγερός περί πρόσκλησης για τσάι και συνάντησης με τους Τζανταρμάδες. Η Ελλάδα λοιπόν καλείται από τους εκβιαστές να δώσει τους οκτώ αλλά όχι για να πάρει τους δύο, αλλά να πετύχει μια…δίκαιη δίκη τους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αν δε δώσει τους οκτώ, η δίκη θα είναι άδικη. Όοοταν γίνει. Αλλά ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τους Τούρκους; Ας υποθέσουμε πως αύριο το πρωί στέλνουμε πακέτο τους οκτώ. Ποιος εγγυάται ότι οι δύο Ελληνες στρατιωτικοί δε θα κατηγορηθούν για κατασκοπεία;
Σε μια τέτοια περίπτωση και με τον τουρκικό νόμο να προβλέπει μέχρι 15-20 χρόνια φυλακή, αν καταδικαστούν, θα είναι άδικη η δίκη; Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η χώρα μας τα τελευταία χρόνια κατεβάζει διαρκώς τα βρακιά της ακόμη και στους πλέον αδύναμους (Σκόπια) αλλά στην προκειμένη περίπτωση των οκτώ έχει πραγματικά μπετοναριστεί. Την ίδια στιγμή στη χώρα μας δεν υπάρχει στοιχειώδης συνεννόησης. Ενώ επίκειται η τέταρτη αίτηση αποφυλάκισης, παράλληλα χορηγούμε άσυλο στον τρίτο Τούρκο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι με την Αγκυρα δεν μπορεί να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στο παραμικρό. Εμένα αυτό με δίδαξαν οι πρόγονοί μου που τους έζησαν μέσα από την ιστορία που διδάχθηκα εκτός σχολείου.
Ο Αγγελος και ο Δημήτρης, δηλαδή δύο άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, αδέρφια μας, γαμπροί μας, συμμαθητές μας, γείτονές μας, φίλοι μας (και σε κάποιο βαθμό είναι όλα αυτά) βρίσκονται σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Έχουμε μπλέξει. Και δυστυχώς πολλοί φέρουν ευθύνες τις οποίες τέσσερις μήνες μετά δεν έχουν αναλάβει. Το βλέμμα των παιδιών όμως διαπερνάει τους χοντρούς τοίχους των φυλακών, όχι όμως και της ευθιξίας ορισμένων.
