Κώστας Σαμαράς
Φίλη μας αναγνώστρια, μας έστειλε το παρακάτω κείμενο που είχε γράψει ο Μάνος Αντώναρος μόλις πρίν 4 μήνες , στη σελίδα του «Είμαι μπαμπάς;» και θεωρήσαμε χρήσιμο να δημοσιεύσουμε.
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει
Υπάρχουν δυο πιτσιρίκια σ’ αυτον τον κόσμο…τα παιδιά μου … που δεν ξέρουν τί υποχωρήσεις εχω κάνει γι΄αυτά… πόσα πράγματα (απο)δέχτηκα…πόσες προσβολές… πόσα πραγματα που δεν θα καταδεχόμουν ποτέ να κάνω, έκανα… πόσα πιστεύω μου τσαλαπάτησα
Δεν γεννηθηκα προχθές…ούτε έμαθα τον κόσμο χθες…
Πλήθος κόσμου…βασικα μαμάδες… μου επετέθηκαν χωρις να γνωρίζουν το παραμικρό από ο,τι πραγματικα συμβαίνει.
(Και πάλι θα το κάνουν. Μην εχετε την παραμικρή αμφιβολία!)
Περπατω σε ενα ναρκοπέδιο.
Δεν έχετε ιδέα πως είναι να δασκαλεύουν τα παιδια σου. Ειδικά ανερυθρίαστα μπροστα στα μάτια σου.
Δεν έχετε ιδεα πως είναι να σου μιλούν τα παιδια ψιθυριστα -όποτε βρουν την ευκαιρία-στο τηλέφωνο.
Και τότε απλώνεις μόνος σου τα χέρια και τα περνάς στις χειροπέδες….γιατι ξερεις ότι αμα κλείσει το τηλέφωνο πάλι μόνα θα’ναι.
Ολές σας και όλοι με ρωτάτε γιατι δεν κινούμαι δραστικά….αλλα ξεχνάτε ότι εγω δεν ξεχνώ ότι αυτα τα δυο μικρα πιτσιρίκια είναι ανισχυρα μακρυά μου.
Όταν λυσασμένα σκυλια στριμωξουν το παιδί σου στη γωνιά… τα σκυλια πρέπει να προσέχεις… άμα θες να σωσεις το παιδί.
Αυτό κάνω.
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει!» είπε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Δεν με ανησυχεί το τέρας γιατι δεν κοιτάω το πρόσωπό του… όμως με ανησυχεί μπας και πειράξει τα παιδια μου.
Η ζωή μου τραγουδα σε εναν απόκοσμο σκοπό.
Ανθρωποι που πίστευα μου γυρισαν για πλάκα την πλάτη και ανθρωποι που ούτε καν γνωριζα με αγκάλιασαν. Η σιχασιά που νιώθω για τους πρώτους δεν μπορει να καλυφθεί από την ευγνωμοσύνη που νιώθω για τους δεύτερους.
Ποτε το άσπρο δεν μπόρεσε να κρύψει το μαύρο… ενώ το αντίθετο είναι εύκολο.
Την πρώτη φορά που ρωτήθηκα αν μετανιωσα που έκανα αυτα τα παιδιά πιάστηκα εξ απροόπτου.
Δεν το’χα σκεφθεί ποτέ.
Και αμέσως ήρθε απο το πουθενά το βλέμμα της Αθηνάς και το χαμόγελο του Αρχέλαου…και έδωσαν την αυτονοητη απάντηση.
Ειναι οι δυο αγγελοί μου αυτο το βλέμμα κι αυτο το χαμόγελο.
Και τότε οι χειροπέδες-παραμένουν χειροπέδες- αλλα γίνονται βελούδινα βραχιόλια.
Είναι η αίσθηση διαφορετική.
Μου έγραψε πριν απο καιρό η φίλη μου η Ολυμπία:
“Θαυμάζω την υπομονή σου!”
Δεν της απαντησα εκείνη τη στιγμή. Της έστειλα μόνο ένα χαμογελάκι.
Της απαντώ τώρα.
“Σωστά κανεις και τη θαυμάζεις:”
Ολες εσείς που με διαβάζετε -οι περισσότερες με συμπονείτε και σας ευχαριστώ-ανησυχείτε για ενα σωρο πράγματα για τα παιδάκια σας.. κι όταν αυτη η ανησυχία μεγαλώσει… απλώς πατε στο δωμάτιο τους, τα σκεπάζετε καλύτερα με την κουβερτούλα τους…τους δίνετε ενα απαλό φιλί στα μαλλιά και επιστρέφετε με περισσότερη αισιοδοξία στο σαλόνι ή στο κρεβάτι σας… στην καλύτερη χωνεστε και εσείς κάτω απο την κουβερτούλα και τακλείνετε στην αγκαλιά σας.
Και τότε οι φόβοι σας μπορεί να μην εξαφανίζονγται… αλλά τουλάχιστον απομακρύνονται.
Ετσι δεν είναι;
“Μπαμπά η γιαγιά μου είπε οτι θα πεθάνεις!” μου’πε το καλοκαίρι η Αθηνά.
Κι εγω κράτησα τη ψυχραιμία για να μην χάσει το βλέμμα της την αγνότητα/γλύκα του και δεν κοίταξα το πρόσωπο του τέρατος… για να μην επιβεβαιώσω τον Μάνο Χατζιδάκι που’χε απόλυτο δίκιο.
Πως να επιβιώσει ενα μικρο φοβισμένο παιδί ανάμεσα σε δυο τέρατα;
Οταν θα κοιτάξω το τέρας καταματα…τα παιδια θα’ναι μακρυα και ασφαλή.
Λυπάμαι μόνο πάρα πολύ που η καθ’υλην αρμόδια δεν έχωσε ενα φούσκο σ’αυτο τερας να το ξεδοντιάσει.
Ξερετε γιατι δεν το’κανε;
Επειδή απλούστατα του μοιάζει,.
