Κώστας Σαμαράς
H Maria Guido είναι μια μαμά όπως όλες, που παλεύει να βρει τις ισορροπίες της τον πρώτο καιρό μετά τη γέννηση του μωρού της. Ανάμεσα στα δεκάδες ζητήματα που αντιμετωπίζει είναι και κάτι που σίγουρα (αν είστε γονιός μικρού παιδιού) έχετε σκεφτεί: οι ξένοι, τα βρώμικα χέρια και τα μικρόβιά τους. Γράφει, λοιπόν, για να τα βγάλει από μέσα της, αλλά και για να στείλει προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα «Πάρε τα βρώμικα χέρια σου απ’ το στόμα του μωρού μου». Απολαύστε, ταυτιστείτε, κοινοποιήστε ελευθέρως:
Πριν γίνω μητέρα, ήμουν σίγουρη ότι δεν έχει υπάρξει γυναίκα καταλληλότερη για μάνα από εμένα. Νόμιζα ότι θα υπάρχει μια φυσική ροή των πραγμάτων τον πρώτο χρόνο της μητρότητας κι ότι μετά θα μου ήταν εύκολο. Φανταζόμουν τον εαυτό μου να διασκεδάζει στην πόλη με το παιδί μου επαγγελματικά βαλμένο στο μάρσιππο. Ήμουν σίγουρη ότι ο θηλασμός θα ρουφούσε όλο το λίπος απ’ τους γοφούς μου και θα αναδείκνυε το σώμα για το οποίο με προόριζε η φύση.
Δυστυχώς απέτυχα με την όλη ιστορία του μάρσιππου. Ο θηλασμός δεν έκανε απολύτως τίποτα στον μεταβολισμό μου, ακόμη κι όταν θήλαζα κάθε τρεις ώρες.
Και, ως αποκορύφωμα, είχα να διαχειριστώ και το… ευρύ κοινό.
Γιατί κανείς δεν με προειδοποίησε για τον κόσμο;
Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι εγκαταλείπουν κάθε αίσθηση στοιχειώδους ευγένειας, όταν βλέπουν ένα νεογέννητο. Κανείς δεν μου το είπε. Κανείς δεν με προειδοποίησε. Δεν ήξερα ότι τα νεογέννητα κάνουν τους ανθρώπους τρελούς!
Το πρώτο μου μωρό γεννήθηκε Νοέμβριο. Η τύχη τα ‘φερε να έρθει στον κόσμο ένα μήνα πριν μια απ’ τις χειρότερες χιονοθύελλες των τελευταίων χρόνων πλήξει την πόλη. Έκανε ψοφόκρυο και τόνοι χιονιού κάλυπταν τους δρόμους. Επομένως, ήταν ένας εφιάλτης για μι νέα μαμά. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να περπατήσω στους δρόμους με το μωρό και φοβόμουν μήπως γλιστρήσω και συνθλίψω το μωρό μου. Επίσης, οι άνθρωποι είναι γεμάτοι μικρόβια τον χειμώνα. Δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω ούτε δίπλα απ’ το μετρό. Επομένως, το παιδί μου πέρασε τους πρώτους του μήνες κλεισμένο σ’ έναν πλανήτη που έφτιαξα γι’ αυτό. Συγγνώμη, μικρό μου.
Το να είσαι έγκλειστος σε κάνει πολύ αντικοινωνικό. Το να έχεις ένα καινούριο μωρό σε κάνει έναν παρανοϊκό σχιζοφρενή. Προσθέστε σ’ αυτό την αδιάκοπη ανάγκη των ανθρώπων να βάζουν τα δάχτυλά τους στο στόμα των μωρών κι έχετε την συνταγή της καταστροφής.
Σοβαρά τώρα, τι συμβαίνει με τους ανθρώπους που α) βάζουν τα χέρια τους στο στόμα τους μωρού σου και β) βάζουν ολόκληρο το χέρι του νεογέννητού σου στο στόμα τους; Πώς φαίνεται καλή ιδέα αυτό σε οποιονδήποτε; Χέι, ένα μικρό μωράκι, που δεν έχει ακόμα αναπτύξει ανοσοποιητικό σύστημα. Μόλις κατέβηκα απ’ το μετρό. Τι γλυκούλι που είσαι –να, πιάσε το χέρι μου!
Γιατί; Γιατί να το κάνεις αυτό;
Και, φυσικά, υπάρχει και το κοινωνικό-γεγονός-στο-οποίο-πας-με-το-μωρό-σενάριο. Χαλάρωσε! Άσε με να κρατήσω το μωρό. Σίγουρα είσαι εξαντλημένη. Βάλε να πιεις ένα ποτήρι κρασί. Θα τον κρατήσω εγώ. Γεια σου, μικρούλι! Θέλω να σε φάω! Μιαμ, μιαμ, μιαμ, μιαμ. Ολόκληρο το χέρι του μωρού βρίσκεται στο στόμα του αγνώστου. Τέλεια. Είμαι σίγουρη, ότι το 3 μηνών μωρό μου έχει αντισώματα γι’ αυτό το πυώδες πράγμα που βγαίνει στα χείλη σου κάθε μήνα. Κι είναι σίγουρα πολύ χαλαρωτικό να τα παρακολουθείς όλα αυτά να εξελίσσονται όσο πίνεις το κρασί σου. Αυτό το πάρτι είναι τέλειο. Πρέπει να βγαίνω πιο συχνά.
Μέλλουσες μαμάδες, ίσως πετύχετε εκεί που εγώ απέτυχα και γίνετε η μαμά που πάντα ονειρευόσασταν. Σας προειδοποιώ όμως: ο κόσμος πρόκειται να χώνει τα βρώμικα χέρια του στο στόμα του μωρού σας.
Βρείτε κάποια στρατηγική για να το αντιμετωπίσετε και θα είστε η βασίλισσα της μητρότητας.»
