Κώστας Σαμαράς
Έλα, μεταξύ μας είμαστε, μπορείς να το παραδεχθείς…
Όταν ήσουν έφηβος μόνο δυο πράγματα υπήρχαν στο μυαλό σου:
Μπάλα και γυναίκες.
Ίσως πρέπει να σε προβληματίσει ότι και τώρα που μεγάλωσες πάλι αυτά τα δυο πράγματα υπάρχουν στο μυαλό σου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι να πούμε αλήθειες.
Να μιλήσουμε με ανοιχτά χαρτιά.
Και να παραδεχθούμε -τώρα που γίναμε ολόκληροι άντρες- ότι υπάρχουν κάποια γυναικεία πρότυπα που μας είχαν σημαδέψει όταν ήμασταν μικρότεροι.
Ότι την εποχή που σκεφτόμασταν με το άλλο κεφάλι και ενισχύαμε την εφηβική μας ακμή υπήρξαν συγκεκριμένες θηλυκές παρουσίες, τις οποίες σχεδόν όλοι είχαμε φαντασιωθεί έστω και μια φορά.
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
Φίλη μάνας
Πάντα προσεγμένη και περιποιημένη, κατάφερνε να δείχνει πολύ νεότερη απ’ όσο ήταν στην πραγματικότητα. Η επίσκεψη της καλοδιατηρημένης φίλης της μάνας σου, που αγνοώντας τι έχεις στον διαστροφικό σου μυαλό σε έπνιγε στα φιλιά και στα «ολόκληρος άντρας έγινες», έμοιαζε με τζακ-ποτ εκείνη την εποχή. Δεν συζητάμε αν ήταν και χωρισμένη, εκεί κι αν οργίαζε η φαντασία σου. Πού να ‘ξερε σε τι άλλο θα μπορούσε να αναφέρεται όταν (τσιμπώντας σου το μάγουλο) διαπίστωνε «άχου το πώς μεγάλωσε».
Οι γυναίκες που έχει φαντασιωθεί κάθε άνδρας όταν ήταν έφηβος
Μάνα φίλου
Η μάνα είναι κάτι ιερό. Κάτι που δεν σηκώνει αστεία και υπονοούμενα. Εκτός όμως απ’ όλα αυτά, είναι και γυναίκα. Και αφού αναφερόμαστε σε νεαρή ηλικία ενός άνδρα (φίλου ή συμμαθητή στην προκειμένη), δεν είναι καθόλου περίεργο να ήταν κι η μητέρα του νέα και όμορφη. Ή πιο ώριμη και γοητευτική. Με την άνεση λοιπόν ότι μιλάμε για τη μάνα κάποιου άλλου (και όχι τη δική μας) πρέπει να παραδεχθούμε ότι όλο και κάποια κόλασε κάποτε το εφηβικό μας μυαλουδάκι. Όλο και κάποια μας χάζευε στο σχολείο όταν ερχόταν για τη συνέλευση γονέων και κηδεμόνων. Όλο και κάποια έχει γίνει η δική μας «Stifler’ s mom»!
Περιπτερού/ψιλικατζού
Μια τα τσιγάρα που σ’ έστελνε να αγοράσεις ο πατέρας σου. Μια τα αυτοκόλλητα Panini που έπαιρνες μανιωδώς για να τα κολλήσεις στο άλμπουμ. Ένα παγωτάκι, ένα σοκολατο-μπινελίκι που σου μύρισε, όλο και κάτι προέκυπτε που σ’ έστελνε στο περίπτερο ή το ψιλικατζίδικο. Ή μπορεί και όλα αυτά να ήταν απλώς προσχήματα: Για να βρεις μια αφορμή να χαζέψεις το καυτό μπούστο της περιπτερούς να προβάλλει από το παραθυράκι. Να σου εξάπτει τη φαντασία -έτσι μισή που την έβλεπες από τη μέση και πάνω- πόσο κόμματος θα ήταν ολόκληρη. Και να συμπάσχεις με τον Κώστα Μπίγαλη που του ‘χε ανάψει φωτιά «η κόρη του περιπτερά».
https://youtu.be/y6OKFw69C_Y
Καθηγήτρια των ιδιαίτερων
Δεν έχει σημασία αν ήταν κουκλάρα ή όχι. Αν έμοιαζε ή δεν έμοιαζε στα μοντέλα των περιοδικών που έκρυβες κάτω από την μπλούζα και με τα οποία χωνόσουν μουλωχτά στην τουαλέτα. Απλά εμφανίσιμη να ήταν (στην κατηγορία ΕΜΠ1 όπως λένε νέοι σήμερα) ήταν αρκετό για να μην προσέχεις καθόλου την ώρα του μαθήματος. Για να μην έκλειναν ποτέ τα κενά σου στη Φυσική ή τα μαθηματικά. Γιατί την ώρα που σου μίλαγε για διανύσματα, εξισώσεις ή απαρέμφατα (σε περίπτωση θεωρητικής κατευθύνσεως) εσύ έπλαθες σενάρια που εύκολα θα πουλούσες σήμερα στον Σειρηνάκη.
Γειτόνισσα
Μπορεί να επρόκειτο για κάποια ζωηρή που «είχε δώσει δικαιώματα» (και υλικό για να κάνεις… αυτί) με ηχηρές μεταμεσονύχτιες δραστηριότητες. Μπορεί πάλι να επρόκειτο για κάποια απόλυτα φυσιολογική: Μια γοητευτική κυρία των κατηγοριών που αναφέρθηκαν παραπάνω, μια ζωντοχήρα (όλα μαθαίνονται στις πολυκατοικίες), μια πεταχτή φοιτητριούλα που τότε ήταν μεγαλύτερη από σένα. Ό,τι απ’ όλα αυτά κι αν ήταν, την είχες σκεφτεί ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια φορά να έρχεται (με τη ρόμπα) να σου ζητήσει ζάχαρη. Ή να σου τραγουδάει σαν τον Βαλάντη «στο ασανσέρ που συναντιόμαστε…»
