Κώστας Σαμαράς
Οστά εξαφανισμένων ανθρώπων βρίσκονται καθημερινά στο εσωτερικό του δάσους από τους ανθρώπους που το φροντίζουν. Σοροί που έμειναν εκεί για χρόνια ολόκληρα (καθώς η πλούσια βλάστηση δεν ευνοεί τον εντοπισμό τους), εμφανίζονται συνεχώς προκαλώντας ερωτηματικά, μα όχι έκπληξη σε όσους γνωρίζουν την ιστορία του μέρους.
Όταν κάποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του δάσους Aokigahara στην Ιαπωνία, κοιτάζοντας το θα σκεφτεί πως πρόκειται για ένα μυστηριώδες, εξωτικό, ειδυλλιακό μέρος. Αν τολμήσει, όμως, να μπει μέσα σε αυτό; Σίγουρα θα αλλάξει γνώμη, αλλά κατά πάσα πιθανότητα δε θα προλάβει να διηγηθεί σε κανέναν το γιατί…
«Η ζωή σου είναι το πιο πολύτιμο δώρο που σου χαρίστηκε ποτέ. Σε παρακαλώ σκέψου τους γονείς, τα αδέρφια και τα παιδιά σου. Μην κρατάς μέσα σου τις στεναχώριες. Μίλησε σε κάποιον». Αυτά ακριβώς τα λόγια «καλωσορίζουν» τους επισκέπτες του Aokigahara. Η πινακίδα που έχει τοποθετηθεί στην πύλη της εισόδου του «Δάσους των Αυτοκτονιών» είναι το πρώτο στοιχείο που –λογικά πάντα- θα έπρεπε να αποτρέψει το κοινό να εισέλθει.
Παραδόξως, όμως, το δάσος αυτό αποτελεί πόλο έλξης για όλους εκείνους που θέλουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους στο «πιο όμορφο μέρος για να πεθάνεις», το οποίο ενέπνευσε σκηνοθέτες και σεναριογράφους για τη δημιουργία μερικών από τις πιο πολλά υποσχόμενες κινηματογραφικές παραγωγές.
Η νουβέλα που οδήγησε εκατοντάδες ανθρώπους στο θάνατο
Το «δάσος του θανάτου» -όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι- βρίσκεται στους πρόποδες του ιερού ηφαιστειακού όρους Fuji στην Ιαπωνία και αποτελεί ένα από τα ωραιότερα μα πιο… δαιμονικά μέρη της χώρας.
Σύμφωνα με το θρύλο, οι μαζικές αυτοκτονίες ξεκίνησαν όταν ο συγγραφέας Seicho Matsumoto αποφάσισε στη νουβέλα του με τίτλο Kuroi Kaiju (Η Μαύρη Θάλασσα των Δέντρων) να παρουσιάσει το Aokigahara ως το ιδανικό μέρος για να τελειώσει κανείς τη ζωή του, «σκοτώνοντας» εκεί δύο από τους χαρακτήρες του βιβλίου του.
Έκτοτε, από το 1960 και μετά, εκατοντάδες άνθρωποι χάθηκαν στο δάσος, με τους χωροφύλακες να τρέμουν στην ιδέα πως ακόμα ένα πτώμα τους περιμένει για να το ανακαλύψουν στο βάθος του.
Πρόκειται για το μέρος στο οποίο βρίσκονται τα περισσότερα ανθρώπινα οστά από οποιοδήποτε άλλο σημείο της γης, με το θρύλο να θέλει το δάσος με τα πελώρια δέντρα και την πυκνή βλάστηση να είναι γεμάτο από… δαίμονες που διψούν για εκδίκηση και Yurei, πνεύματα που ουρλιάζουν στην προσπάθειά τους να ακουστούν.
Οστά εξαφανισμένων ανθρώπων βρίσκονται καθημερινά στο εσωτερικό του δάσους από τους ανθρώπους που το φροντίζουν. Σοροί που έμειναν εκεί για χρόνια ολόκληρα (καθώς η πλούσια βλάστηση δεν ευνοεί τον εντοπισμό τους), εμφανίζονται συνεχώς προκαλώντας ερωτηματικά, μα όχι έκπληξη σε όσους γνωρίζουν την ιστορία του μέρους.
Προσωπικά αντικείμενα των επισκεπτών που δε βγήκαν από εκεί ζωντανοί, γράμματα αυτοκτονίας καρφωμένα στους κορμούς των δέντρων και αυτοσχέδιες κρεμάλες στις οποίες «έσβησαν» κάποιοι από τους αυτόχειρες, εντείνουν το ενδιαφέρον του κόσμου που σπεύδει να ταξιδέψει στο απόκοσμο, μα συνάμα τόσο γοητευτικό αυτό μέρος.
Πάνω από 500 πτώματα αυτόχειρων από το 1960 μέχρι σήμερα
Τα στατιστικά στοιχεία των θανάτων που έλαβαν χώρα ανάμεσα στα δέντρα του «Δάσους των Αυτοκτονιών» καθιστούν σαφές πως κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί. Κάτι που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η αστυνομία έπαιρνε ετησίως στα χέρια της περίπου 30 υποθέσεις αυτοκτονιών, ο αριθμός των φακέλων, όμως, άρχισε να αυξάνεται δραματικά.
Μέχρι το 2004, 108 άνθρωποι είχαν μπει στην «απαγορευμένη ζώνη» χωρίς να καταφέρουν ποτέ να βγουν από εκεί. Μερικά χρόνια αργότερα, τα στοιχεία της αστυνομίας ήθελαν συνολικά 247 απόπειρες αυτοκτονίας να έχουν λάβει χώρα, με τις 54 να είναι επιτυχείς. Όσο για τα πτώματα που καθημερινά εμφανίζονται στο Aokigahara;
Το 1998 βρέθηκαν συνολικά 73, ενώ το 2002 ο αριθμός έφτασε στα 78 σημειώνοντας νέο ρεκόρ. Άλλοι επέλεξαν τον απαγχονισμό, ενώ λιγότεροι προτίμησαν τον αυτοπυροβολισμό για να τελειώσουν τη ζωή τους.
Κι όσοι δεν αυτοκτόνησαν;
Σας φαίνεται τρομακτικός ο αριθμός των 100 περίπου αυτοκτονιών κάθε χρόνο; Τι θα λέγατε αν μαθαίνατε πως καθημερινά βρίσκονται κι άλλοι σοροί ανθρώπων που, όμως, δεν διέπραξαν αυτοχειρία;
Σύμφωνα με τους ερευνητές, πολλοί άνθρωποι «χάθηκαν» περιπλανώμενοι στο δάσος, μη καταφέρνοντας να βρουν το δρόμο της επιστροφής, πεθαίνοντας μέσα σ’ αυτό. Μία πιθανή εξήγηση, είναι η ύπαρξη αποθεμάτων μαγνητικού σιδήρου στο υπέδαφος του δάσους, τα οποία αχρηστεύουν τις φθηνού κόστους πυξίδες των ταξιδιωτών στερώντας τους τη δυνατότητα να προσανατολιστούν.
«Οι περισσότεροι που μπαίνουν στο δάσος, τυλίγουν μια κορδέλα σε ένα από τα δέντρα της πύλης εισόδου. Το κάνουν είτε γιατί έχουν έρθει εκδρομή και θέλουν να είναι σίγουροι πως θα βρουν το δρόμο της επιστροφής, είτε διότι –σε περίπτωση που έχουν έρθει να αυτοκτονήσουν- αν το μετανιώσουν, δε θα μπορέσουν χωρίς βοήθεια να βρουν το δρόμο να γυρίσουν πίσω. Συνήθως, όμως, σε κάθε άκρη του νήματος υπάρχει ένα πτώμα», εξηγεί ένας επί 30 χρόνια ερευνητής και φροντιστής του δάσους, ονόματι Αζούσα Χαϊάνο.
Οι φύλακες, έχει τύχει να βρουν και ζωντανούς ανθρώπους να περιπλανιούνται στο δάσος σε άθλια κατάσταση, με τους ίδιους να παραδέχονται πως κατέβαλλαν τεράστια προσπάθεια να μεταπείσουν τους επισκέπτες να τους ακολουθήσουν προς την έξοδο. Όσο για τα πτώματα; Υπάρχει ειδικά διαμορφωμένος χώρος έξω από το δάσος στον οποίο αυτά περισυλλέγονται από τους εργαζομένους μέχρι την επέμβαση της αστυνομίας.
Οι ντόπιοι δε δέχτηκαν να εισέλθουν στο δάσος ούτε για χάρη του Χόλιγουντ!
Η φήμη του πιο ανατριχιαστικού μέρους της Ιαπωνίας έχει ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, με το ατμοσφαιρικό θρίλερ The Forest (Natalie Dormer και Taylor Kinney στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) που πραγματεύεται το θρύλο του «καταραμένου δάσους», να φέρνει αναστάτωση στους ντόπιους.
Τα γυρίσματα δεν πραγματοποιήθηκαν μέσα στο Aokigahara για λόγους ασφαλείας, όμως τόσο η Dormer όσο και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Jason Zada, το επισκέφτηκαν για να πάρουν μια ιδέα για το τι επικρατεί μέσα σε αυτό.
Ο ίδιος αποκάλυψε πως ο Ιάπωνας που τον βοήθησε να εξερευνήσει το δάσος, του είχε εξαρχής θέσει ως όρο για να τον ξεναγήσει, να τρίψει ο ένας την πλάτη του άλλου με… αλάτι, καθώς σύμφωνα με εκείνον αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να προστατευτούν από τους δαίμονες που θα τους ακολουθούσαν στο σπίτι…
