Κώστας Σαμαράς
Διαβάστε την μαρτυρία του Νίκου Καραμπού του ανθρώπου που μαζί με αιγύπτιους ψαράδες έσωσαν κόσμο.
«Πιάνω βάρδια στη Ραφήνα 2 το μεσημέρι και μαθαίνω ότι καίγεται η Κινέτα. Κοιτάζω ψηλά και βλέπω την κάπνα η οποία είχε φτάσει πάνω από το λιμάνι. Μόλις φεύγει το Μαρμαριώτικο, μου λέει ένας καβοδέτης μετά από μια ώρα ότι πρέπει να καίγεται και η Πεντέλη. Δεν περνάνε 10 λεπτά και βλέπω και από τη μεριά του Μαραθώνα καπνό. Μέσα σε μισή ώρα δεν βλέπαμε απέναντι την Εύβοια. Ξαφνικά ο καπνός έγινε τόσο έντονος που μύριζε η ατμόσφαιρα και κατάλαβα ότι πλησιάζει. Σε μισή ώρα μέσα καιγόταν οι γύρω περιοχές της Ραφήνας και αμέσως πήραμε τα σκάφη να πάμε στις παραλίες να σωσουμε κόσμο.
Την ώρα που ξεκινάμε από την κάπνα δεν είχαμε ορατότητα στα 10 μέτρα, περνάμε το λιμενικό μας καταφύγιο και στο μισό μίλι δεν μπορούσαμε από τον καπνό να πλησιάσουμε, δεν βλέπαμε που είναι η στεριά. Ήταν ακριβώς σκηνικό όπως όταν γίνεται είσοδος ομάδων στο γήπεδο και είσαι στο πέταλο. Ακριβώς! Δεν μπορούσαμε και τα 15 σκάφη να πλησιάσουμε. Ούτε εμείς ούτε οι ιδιώτες που ήρθαν με τα σκάφη τους να βοηθήσουν. Γυρνάμε πίσω και βλέπουμε να καίγεται το λιμάνι. Παντού φλόγες, ορατότητα μηδέν, δεν έβλεπα το φυλάκιο της εισόδου από την προβλήτα. Μου λυποθυμουσε κόσμος από τις αναθυμιάσεις και δεν ήξερα ποιον να πρωτοπιασω.
Νυχτώνει σε λίγο και μπαίνω στο καΐκι ΑΡΜΕΝΙΣΤΗΣ μαζί με δύο καταπληκτικους Αιγυπτίους ψαράδες. Πάμε στο Μάτι να δώσουμε κόσμο. Μέσα στη νύχτα με τους φακούς να ουρλιάζουμε μήπως βρούμε κανένα. Ξάφνου βλέπουμε σινιάλα από διάφορες ακτές και ουρλιαχτά σε βοήθεια. Καιγόταν μέχρι και η άμμος, σπίτια, δένδρα, αυτοκίνητα, φορτηγά. Πλησιάζουμε και φορτώνουμε κόσμο με χίλια ζόρια αφού ήταν γεμάτο ξέρες το μέρος και δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε. Κλάματα ο κόσμος, ουρλιαχτά «καιγόμαστε σας παρακαλώ θα σας δώσω όλη την περιουσία μου»,ο ένας, «σας παρακαλώ ψάχνω τα δύο μωρά μου και τη γυναίκα μου» ο άλλος. Μνήμες μικρασιατικης καταστροφής.
Ίδιες κουβέντες, ίδιες λέξεις, ίδιες αγωνίες. Μετά στο λιμάνι να έρχονται οι συνάδελφοι με τα σκάφη κάθε ένα λεπτό με κόσμο. Στην προβλήτα άλλοι αγκαλιαζονταν, άλλοι φώναζαν επίθετα δικών τους, αλλοι έβγαιναν καμμένοι στο σώμα, στο πρόσωπο, άλλοι ούρλιαζαν για την περιουσία τους. Ξέρετε κάτι; Δεν έχω γράψει δημόσια ποτέ για τη δουλειά μου. Η μάλλον όταν πήγα και βοηθούσα πρόσφυγες στον Πειραιά κάτι είχα γράψει. Όμως σήμερα σώσαμε τόσο κόσμο, τόσο κόσμο που θα πέθαινε 100%.
Θελω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στους συναδέλφους μου και στους Αιγυπτίους ψαράδες. Σήμερα ένιωσα ακόμα μια φορά ότι αξίζει τον κόπο να κάνεις αυτή τη δουλειά. Λυπάμαι όμως που 8 ένας εκ των νεκρών ήταν ο Πάτερ Σπυρος από τον Άγιο Νικόλα Χαλανδρίου. Καλό παράδεισο παπά Σπύρο…. Α και κάτι άλλο. Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι η φωτιά μπήκε για να κάνουν οικόπεδα τα δάση. Αυτοί οι εμπρισμοι είναι διαφορετικοι…. Από αλλού. Καλή δύναμη και μην αναρωτιέστε τι θα γίνει τώρα. Θα ξαναφτιαξουμε την καμμένη γη, θα ξαναφυτεψουμε, θα ξαναχτισουμε. Τι είπε ο Χριστός; Δέκα φορές θα πέσεις δέκα θα ξανά σηκωθείς. Δεν υπάρχει άλλη λύση…. Αλλά κι άλλη υπομονή… Αυτό κρατήστε το…»
