Κώστας Σαμαράς
Η πυρκαγιά στο Μάτι θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο για την πλήρη πολεοδομική αναδόμηση της περιοχής με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνει μια σύγχρονη και κυρίως ασφαλής παραθαλάσσια πόλη με προσανατολισμένο μέτωπο στη θάλασσα… που σήμερα κρύβεται από μάντρες και αυθαίρετες κατασκευές, οι οποίες έχουν μερίδιο σε μεγάλο βαθμό στην ανθρώπινη τραγωδία της περασμένης Δευτέρας.
Αλλά για αυτό θα χρειαστούν συγκρούσεις αλλά και διαφορετική νοοτροπία σε σημερινούς ιδιοκτήτες, οι οποίοι θα κληθούν να δεχθούν «παροχές γης » ως πολεοδομικό εργαλείο για τη δημιουργία ενός κεντρικού παραλιακού δρόμου που στην πλευρά προς τη θάλασσα τίποτα δεν θα ξαναχτιστεί και τίποτα δεν θα εμποδίζει πλέον την πρόσβαση.
Αυτό υπογραμμίζει σε τηλεοπτικό οδοιπορικό του ΑΠΕ-ΜΠΕ και του Γιώργου Κουβαρά στο Μάτι, ο γνωστός αρχιτέκτονας πολεοδόμος Σπύρος Τσαγκαράτος . Ο άνθρωπος που έχει σφραγίσει με μεγάλα έργα την Αθήνα και όχι μόνο, παρουσίασε το πολεοδομικό του όραμα για να αναγεννηθεί το Ματι, «σαν τον Φοίνικα από τις στάχτες » που δημιούργησε η φονική πυρκαγιά. Το Πρακτορείο δίνει σε δημοσιότητα σήμερα το video οδοιπορικό, πραγματικό οπτικοακουστικό ντοκουμέντο.
Θαλάσσιο μέτωπο
Ξεκινήσαμε την περιήγηση από την καμένη πινακίδα που καλωσορίζει πλέον τους επισκέπτες στην Αργυρή Ακτή στο Μάτι . Μαύρη, διαλυμένη, αποτυπώνει με ωμό τρόπο την τραγωδία και την εικόνα της φονικής πυρκαγιάς.
Μετά από αυτή την καταστροφή το Μάτι μπορεί να ξαναγεννηθεί; Ο Σπύρος Τσαγκαράτος απαντάει κατηγορηματικά «Ναι…αλλά με προϋποθέσεις». Ο ίδιος σπούδασε στο Παρίσι τη δεκαετία του ’70, έχει επιρροές από τον Μάη του ’68 και κυρίως ξέρει ότι «στις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν Σχέδια που εφαρμόζονται και κανένας δεν μπορεί να εναντιωθεί σε αυτά. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η πρωτοτυπία να μην εφαρμόζονται » μας λέει, και τονίζει χαρακτηριστικά ότι στο Μάτι τώρα «πρέπει να σπάσουν αυγά» και να γίνουν «πραγματικά Σχέδια που θα εφαρμοστούν».
Σε ποιούς άξονες όμως θα πρέπει να κινηθεί η πολεοδομική ανάπλαση;
«Αρχικά στη θάλασσα. Το Μάτι δημιουργήθηκε γιατί είναι παραθαλάσσια περιοχή, σαν παραθεριστική κατοικία. Και μέχρι και να καεί, ακόμη και σήμερα που έχει καεί, δεν είναι παραθαλάσσια περιοχή γιατί δεν υπάρχει πρόσβαση στη θάλασσα. Είναι προσανατολισμένη σε εσωτερικούς πολύ μικρούς, στενούς δρόμους, που προκύπτουν τυχαία ανάμεσα στα κενά που αφήνουν οι διάφορες ιδιοκτησίες, και στη θάλασσα υπάρχει ένα μεγάλο φράγμα . Που είναι είτε μάντρες, είτε σπίτια, είτε βράχοι από όπου δεν υπάρχει πρόβλεψη για πρόσβαση προς τη θάλασσα. Συνεπώς δεν είναι προσανατολισμένο προς τη θάλασσα. »
Για τον κ. Τσαγκαράτο σε όλους τους παραθεριστικούς παραθαλάσσιους οικισμούς η λογική και η επιστήμη λέει ένα πράγμα: «Υπάρχει ένας περιμετρικός παραθαλάσσιος δρόμος, πιο ψηλά από τη θάλασσα, που κάτω από αυτό δεν υπάρχουν κτίσματα, που κάτω από αυτόν δεν υπάρχουν μάντρες και φράγματα. Και από αυτόν είτε με φυσικό τρόπο, είτε με σκάλες είτε με ράμπες, είτε με οποιοδήποτε τρόπο προσεγγίζεις τη θάλασσα. Και όλη η πόλη είναι προσανατολισμένη σε αυτό το δρόμο ώστε, η πόλη να επικοινωνεί άμεσα με τη θάλασσα. Αυτός είναι ένας παραλιακός οικισμός.».
Τι πρέπει να γίνει γι αυτό σε πρακτικό επίπεδο τον ρωτάμε.
«Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα , είναι το Μάτι να ανασχεδιαστεί με βάση το μεγαλύτερο του προσόν. Τη θάλασσα. Και όλοι οι δρόμοι που θα βγαίνουν σε ικανό πλάτος, να είναι προσανατολισμένοι αξονικά προς τη θάλασσα. ]
Αναγκαίες συγκρούσεις
Πώς μπορεί να αποκτήσει όμως ασφαλές μέτωπο προς τη θάλασσα όταν τα εμπόδια εκ προοιμίου είναι πολλά. Καταγράφουμε στην κάμερα ένα σπίτι το οποίο έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Μάντρες και συρματοπλέγματα άναρχα δομημένα, σχεδιασμένα με λογική «εδώ βολεύει, μαντρώνουμε». Μονοπάτια που σε μπερδεύουν. Δόμηση που φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Και όμως εδώ κάποτε ήταν δημόσιοι δασικοί θύλακες . Δεν θα πρέπει αρχικά να ξεκαθαρίσει ο ίδιος ο χαρακτήρας της περιοχής ρωτάμε τον αρχιτέκτονα-πολεοδόμο;
«Κατ’ αρχήν θέλω να διευκρινίσω και ας διαφωνούν κάποιοι ότι πόλη μέσα στο δάσος δεν μπορεί να υπάρχει. Ή δάσος θα έχουμε ή πόλη θα έχουμε. Σε δασικές εκτάσεις, μπορεί να υπάρχουν οικισμοί, και σε οικισμούς να υπάρχουν δασικές εκτάσεις. Αλλά δάσος, δάσος δεν γίνεται. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά. Καταρχήν το Μάτι ήταν μια καλλιεργούμενη περιοχή που είχε δοθεί σε συνεταιρισμούς καλλιεργητών. Εγκαταλείφθηκαν οι αγροτικές καλλιέργειες, δασώθηκε από μόνη της και απέκτησε ένα χαρακτήρα δασικών εκτάσεων. ‘Όχι δάσος οργανωμένο. Και σε αυτές τις δασικές εκτάσεις ήρθαν και κτίστηκαν τα σπίτια».
«Δεν θέλω να ονομάσω αυτά τα σπίτια αυθαίρετα, ημιαυθαίρετα αυτό είναι τριτεύον», συνεχίζει ο κ. Τσαγκαράτος. «Υπάρχουν τα σπίτια τα οποία ενοχλούν, είναι κτισμένα στον αιγιαλό και εμποδίζουν, αυτά δεν πρέπει να υπάρχουν και όλα τα άλλα μπορεί να είναι μια χαρά. Τίποτα δεν πρέπει να μας οδηγεί στον δασικό χαρακτήρα και η περιοχή πρέπει να ανασχεδιαστεί να μείνουν εκεί που υπάρχουν χώροι σημαντικού πρασίνου και εκεί που δεν υπάρχουν χώροι σημαντικού πρασίνου να φύγει αυτή η υποκρισία και να γίνουν σπίτια πολεοδομημένα, και με ένα πράσινο πιο αστικό. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να έχουμε και δασικό και αστικό και να μην έχουμε φωτιές».
