Κώστας Σαμαράς
Το ελληνικό «Next Top Model» προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2009, στην προ μνημονίων εποχή.
Πρόσφατα, άρχισε ένας νέος κύκλος, μεταμνημονιακός αυτή τη φορά. Πρόκειται για ένα κλασικό τάλεντ σόου, με υποψήφιες παίκτριες, οντισιόν, ταχύρρυθμη εκπαίδευση και διαδοχικό ξεσκαρτάρισμα, μέχρι να αναδειχτεί η τοπ των τοπ.
Οι κριτές δεν είναι απλώς αυστηροί, αλλά άγριοι, ενώ οι ρόλοι του καλού και του κακού εναλλάσσονται.
Μια κοπέλα σαν τα κρύα νερά εισπράττει μια ηχηρή απόρριψη, επειδή τα αυτιά της είναι πεταχτά ή είναι κοντή για πεζοναύτης ή για την πασαρέλα (μόλις 1,69 η καημένη) ή έχει «μακριά τάγια και κοντά πόδια» ή «τα μαλλιά της είναι λάθος» (πολύ μακριά) ή έχει «πολύ στρογγυλή περιφέρεια» ή ακούει ότι «η ηλικία σου είναι όβερ για να χτίσουμε πάνω σου» (η υποψήφια κοντεύει τα 26).
Ή ακόμα «δεν σε βρίσκω ούτε όμορφη ούτε συμπαθητική. Απορώ γιατί ήρθες εδώ».
Η εκπομπή έχει μεγάλη απήχηση στα λεγόμενα νεανικά «δυναμικά κοινά», δηλαδή στις ηλικίες 18-35 ετών, χωρίς να υπολογίσουμε τις πάμπολλες επισκέψεις στο YouTube.
Σε μια εποχή που η ανεργία στους νέους σαρώνει, που όλες οι γειτονιές έχουν γεμίσει με μαγαζιά που πουλάνε ρούχα με 2-5 ευρώ, σε μια εποχή που τόσα γυναικεία και λαϊφστάιλ περιοδικά έχουν καταποντιστεί, απορεί κανείς πώς τόσες νέες ελπίζουν σε μια σταδιοδρομία στον χώρο της μόδας, που επίσης έχει πληγεί από την κρίση (για να μη μιλήσουμε για διάσημους μόδιστρους που αυτοκτονούν ή χρεοκοπούν).
Κι ενώ, σε παγκόσμιο επίπεδο, καταδικάζεται ο σεξισμός σε βάρος των γυναικών, εδώ βλέπουμε γυναίκες να ταπεινώνονται και να λένε κι ευχαριστώ από πάνω:
«Ξεκούμπωσε μερικά κουμπιά να δούμε το λαιμό σου». Ή πέσε στο πάτωμα να δούμε αν ξέρεις να σέρνεσαι με χάρη ή σκύψε ευλογημένη, είναι σαν να λένε οι κριτές στις υποψήφιες. Φαντάσου ότι είσαι μαϊμού και σκαρφαλώνεις στα δέντρα… Η αλήθεια είναι ότι στη σεξιστική τούρτα προστίθεται ένα κερασάκι «diversity», καθώς εγκρίνονται και κοπέλες με παραπανίσια κιλά, μιας που υπάρχει μια αγορά και για τα έξτρα λαρτζ νούμερα.
Ας παραφράσουμε ένα όμορφο τραγούδι των Κραουνάκη – Νικολακοπούλου που ερμηνεύει η Τάνια Τσανακλίδου: «Και να συρθώ στο πάτωμα / να κλείσω και τα μάτια / γιατί υπάρχουν κι άτομα / που γίνονται κομμάτια».
Μόνο που εδώ τα άτομα δεν γίνονται κομμάτια από έρωτα, αλλά για μερικές χιλιάδες «φόλοουερ» στο ίνσταγκραμ, για μια θέση στον ήλιο (ή μάλλον στον προβολέα) της πασαρέλας.
Πηγή: Εφημέριδα των Συντακτών
