Κώστας Σαμαράς
Ό,τι θέλουμε συνήθως πιο πολύ είναι και αυτό που θα φοβηθούμε και περισσότερο να κυνηγήσουμε. Αυτό που θα μας αγχώσει, θα μας τυραννήσει, θα μας βάλει σε δεύτερες -και ίσως τρίτες- σκέψεις, αυτό που δε θα τολμήσουμε ίσως και ποτέ. Γιατί έχει την αίσθηση του απωθημένου, κι ας μην έχει αναγκαστικά ανθρώπινη μορφή. Μπορεί να έχει τη μορφή της αλλαγής, του μέλλοντος ή του ονείρου. Το θέμα είναι ό,τι όποια μορφή και να ‘χει, για μας μοιάζει απροσέγγιστο και ουτοπικό.
Και πόσο θλιβερό που έτσι αντιδράμε μπροστά στις πιο βαθιές επιθυμίες μας! Όσο έχουμε ζωντάνια κι ενέργεια, «δεν έχουμε χρόνο». Αργότερα, όταν έχουμε χρόνο -και μάλιστα πολύ- συνήθως δεν έχουμε πια ζωντάνια. Μα όσο περνάνε τα χρόνια, οι φόβοι εξατμίζονται. Γιατί μεγαλώνουμε και ζούμε τόσα πολλά, που τίποτα πια δε μας τρομάζει. Εδώ αντιμετωπίζουμε το πέρασμα του καιρού, στιγμές που έρχονται και φεύγουν μια για πάντα, χωρίς να επιστρέφουν· και ποιος φόβος να μας ταράξει περισσότερο απ’ αυτό; Τότε μόνο καταλαβαίνουμε ότι είχαμε χρόνο. Ή τουλάχιστον ότι, αν θέλαμε, θα βρίσκαμε.
Μόνο τότε καταλαβαίνουμε επιτέλους πόσο αφελείς υπήρξαμε. Που δεν επιθυμήσαμε αρκετά την αλλαγή, την ανανέωση, ώστε να την τολμήσουμε. Που δεν κάναμε τίποτα πραγματικά για εμάς. Για την πάρτη μας και την άτιμη τη ψυχούλα που κουβαλάμε. Ξέρεις τώρα, όλοι έχουμε μερικά όνειρα ξεχασμένα σε κάτι παλιά μπαούλα που για χρόνια λησμονήσαμε την ύπαρξή τους. Χόμπι που τόσο θα θέλαμε να δοκιμάσουμε· πολλές οι δουλειές, όμως, και λίγος ο χρόνος.
Έλα όμως που πέρασε ο καιρός και οι δουλειές ποτέ δεν τέλειωσαν. Και δεν έμαθες ποτέ κιθάρα, ποτέ χορό, ποτέ δε δοκιμάστηκες στη γραφή, στη μαγειρική, ποτέ δε δοκιμάστηκες μπροστά στο όνειρο. Απ’ τον καταραμένο το φόβο της αποτυχίας. Απ’ αυτό το υποθετικό ρεζίλι που θα σε έκανε να θες να χαθείς από προσώπου γης. Και τώρα έφτασες να μετανιώνεις για όσα δεν τόλμησες και για όσα δεν κοκκίνισες από ντροπή. Ειδικά όμως για όσα ίσως και να κοκκίνιζες από ευτυχία.
Γιατί, αγάπη μου, είναι μικρή η ζωή και οι άνθρωποι περιμένουν να τη γευτούν την τελευταία στιγμή. Να ζήσουν μια συμβατική ζωή και μόλις μεγαλώσουν και δεν έχουν να ρισκάρουν τόσα πολλά πια, τότε μόνο να δοκιμάσουν όλα όσα ζητά η ψυχή τους. Κάνουν το χρόνο εχθρό τους κι όχι σύμμαχο, και ξεχνούν να ζήσουν την κάθε περίοδο της ζωής τους ως μοναδική. Στριμώχνουν τα θέλω τους στα τελευταία χρόνια της ζωής τους και ζουν τα πρώτα 2/3 της σχεδόν άδειο.
Δε λέω, είναι αξιολάτρευτο να βλέπουμε μεγάλους ανθρώπους να ρισκάρουν, να μη φοβούνται, να είναι δυναμικοί και ανεξάρτητοι, αντί να είναι μίζεροι και καταθλιπτικοί. Μα, πρέπει να το παραδεχτούμε, περισσότερο αξιοθαύμαστοι είναι οι άνθρωποι που ζουν μια ζωή γεμάτη. Που έχουν δοκιμάσει τα πάντα, και ούτε ο χρόνος, ούτε η κούραση δεν τους εμποδίζει. Που έχουν άποψη για πολλά θέματα, που βγαίνουν, που κινούνται, που μαθαίνουν νέα πράγματα, ακόμα και αν «δεν αρμόζει στην ηλικία τους» πια. Το θέμα βέβαια είναι να μην περιμένεις, και ούτε να κάνεις όσα κάνεις γιατί απλά μεγάλωσες, και θες τώρα πια να βολέψεις στη ζωή σου δυο, τρείς ενδιαφέρουσες στιγμές.
Να κυνηγάς όσα νιώθεις και να αφήνεις το χρόνο να περνά χωρίς να σε αγγίζει, χωρίς να σε φρενάρει. Αν αφήσεις εσύ τα όνειρά σου για αργότερα, θα σ’ αφήσουν κι αυτά- για πάντα. Κάνε αυτό που σκέφτεσαι την κάθε στιγμή, μη διστάζεις μπροστά σε νέες εμπειρίες, εφόσον σου τραβήξουν το ενδιαφέρον. Θα μετανιώνεις την απραξία και τη στασιμότητα, μα ποτέ την τόλμη και το θάρρος που απέκτησες με το ρίσκο που πήρες. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ‘καναν τους βαθύτερους πόθους τους, πραγματικότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ήμασταν πιο δημιουργικοί και πολύ πιο ευτυχισμένοι. Και μακάρι να είσαι απ’ τους ανθρώπους που τα χρόνια τους βρίσκουν ακόμα πιο ενεργούς με την ίδια τη ζωή ως φιλοσοφία σου.
Αυτή να είναι η ζωή σου. Να μην περιμένεις και να μη φοβάσαι. Να μη βρίσκεις δικαιολογίες που σε κρατούν πίσω. Να πηγαίνεις μπροστά. Να παίρνεις εσύ αποφάσεις για τη δική σου ζωή και ας ρισκάρεις. Να ξεκινάς νέα χόμπι, να γνωρίζεις νέους ανθρώπους, να κυνηγάς ευκαιρίες, για δουλειά, για έρωτα, για νέους φίλους. Να μην αφήσεις τίποτα να πέσει κάτω. Ποτέ δεν είναι αργά- ξεκίνα τουλάχιστον τώρα.
Αν όχι τώρα, πότε;
