Κώστας Σαμαράς
ΛΕΓΟΜΑΙ ΜΑΡΙΑ, ΕΙΜΑΙ 50 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΣΙΤΡΙΑ ΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΗΓΗΘΩ ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΒΙΩΣΑ.
ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΤΕΥΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΨΑΧΝΑ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΝΑ ΒΡΩ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΤΕ ΦΑΝΑΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΑ ΕΠΙΦΥΛΑΞΕΙΣ.ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΟΡΙΑΚΕΣ, ΕΙΔΙΚΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΕΝΑ ΑΟΡΑΤΟ ΧΕΡΙ ΜΕ ΕΣΩΣΕ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ.ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ,ΤΙΣ ΑΝΑΦΕΡΑ ΣΕ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΟΛΟ, ΤΙΣ ΚΡΑΤΗΣΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.
ΚΑΙ ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ, ΜΕ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ ΓΙΝΕΤΑΙ..
ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ… ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ. ΘΑ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΑ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΣ. ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ. ΙΣΩΣ ΤΑ ΑΠΕΙΡΑ ΑΘΕΙΣΤΙΚΑ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, ΑΠΟ ΤΑ ΜΜΕ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΣΕ Ο,ΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ. ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ..
Η ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ ΠΡΙΝ ΓΙΝΩ ΜΕΣΙΤΡΙΑ ΗΤΑΝ ΜΑΝΑΤΖΕΡ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΑΣΦΑΣΤΙΚΗ. Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΖΕ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ. ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ Ο ΛΑΙΜΟΣ, ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΖΑ ΣΤΙΣ ΦΩΝΗΤΙΚΕΣ ΧΟΡΔΕΣ. ΟΤΑΝ ΠΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΜΗ ΒΓΑΙΝΕΙ ΦΩΝΗ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑ ΓΙΑΤΡΟ. ΜΟΥ ΣΥΣΤΗΣΕ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΩ ΤΙΣ ΧΟΡΔΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ 2 ΓΡΟΜΠΑΛΑΚΙΑ, ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ ΕΝΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΘΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΩ.
ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΕ, ΑΡΧΙΣΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΝΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΝΑ ΜΕ ΞΥΠΝΑΕΙ.
ΕΝΑ ΠΡΩΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟ ΕΝΙΩΘΑ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ ΕΠΙΑΝΑ ΠΙΕΖΟΝΤΑΣ, ΞΥΠΝΑΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΓΙΑΤΙ, ΠΗΓΑΙΝΩ ΚΑΤ’ ΕΥΘΕΙΑΝ Σ’ ΕΝΑ ΝΤΟΥΛΑΠΑΚΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΑΚΙ ΜΕ ΛΑΔΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ.
ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΑ ΚΑΝ. ΑΠΛΑ ΗΠΙΑ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ. ΣΙΓΟΥΡΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΒΛΕΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ.
ΣΕ 6 ΜΕ 8 ΛΕΠΤΑ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΒΗΧΑΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΔΥΝΑΤΟΣ, ΣΧΕΔΟΝ ΠΝΙΓΟΜΟΥΝ. ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΒΗΧΩ… ΒΓΑΖΩ ΕΝΑΝ ΘΡΟΜΒΟ ΠΥΚΝΟ ΑΙΜΑ…. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΑ ΕΚΕΙ ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ…
ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ… ΕΜΟΙΑΖΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΣΕ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ… ΜΕΤΑ ΑΝΑ 5 ΠΕΡΙΠΟΥ ΛΕΠΤΑ ΕΒΗΧΑ ΠΑΛΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΚΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΠΟΙΑ ΥΠΟΛΕΙΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ… ΜΙΚΡΑ… ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΠΙΝΟΝΤΑΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ….ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΣΧΕΔΟΝ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ, ΤΟ ΔΙΗΓΗΘΗΚΑ ΣΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ….ΕΔΕΙΞΑΝ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΙ…. ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ ΕΓΩ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ…. ΔΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ, ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ… ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΠΟΥ ΔΕΙΛΙΑΖΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ.
ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ,
ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟ ΘΕΙΟ, ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ… ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ…..ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΒΡΗΚΕ… ΜΟΥ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΗ ΘΥΡΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΑΝ ΘΑ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΩ.ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ… ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ… ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ…..ΑΣ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΟΥΜΕ….
Πηγη Αγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη Μάρτυρες του Λόφου των Καρυών
