Κώστας Σαμαράς
Η ζωή πάντα μας ξαφνιάζει, όταν το περιμένουμε λιγότερο.
Η μητριά μου, η Μπεθ, μπήκε στη ζωή μου όταν ήμουν 18 ετών. Ήμουν ήδη ενήλικη, και παρόλο που η σχέση της με τον πατέρα μου δεν με ανησυχούσε, ποτέ δεν προσπάθησα να τη δω σαν μητέρα μου. Κρατούσα πάντα αποστάσεις, ήμουν επιφυλακτική, αλλά δεν αναζητούσα κάποια ιδιαίτερη εγγύτητα μαζί της.
Πέρασε πολύς καιρός και πίστευα ότι η σχέση μας θα παρέμενε ουδέτερη. Όμως, μια μέρα, εκείνο το Σάββατο, όλα άλλαξαν. Ήμουν μόνη στο σπίτι, έκανα μπουγάδα, όταν άκουσα γέλια και φωνές από το ισόγειο. Η Μπεθ είχε καλέσει τις φίλες της, και παρόλο που δεν με ενοχλούσε, άρχισα να αναρωτιέμαι για τι μιλούσαν. Όταν άκουσα το όνομά μου, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να ακούσω.
«Ξέρεις πώς είναι», άρχισε να λέει η Μπεθ. Ήδη αισθανόμουν ότι κάτι θα με πλήγωνε.
«Η Μέγκαν… είναι τόσο δύσκολη. Είναι ήδη 25 ετών και συμπεριφέρεται σαν έφηβη. Προσπαθώ να έρθω σε επαφή μαζί της, αλλά ό,τι κι αν κάνω, τίποτα δεν λειτουργεί.»
Τέντωσα το σώμα μου, προσπαθώντας να ακούσω καλύτερα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Τι έλεγε για μένα;
«Ξέρεις ότι δεν με σέβεται», συνέχισε η Μπεθ. «Είμαι σαν μητέρα της, και ούτε καν προσπαθεί να με καταλάβει.»
Ένα ρίγος με διαπέρασε. Ήξερα ότι η σχέση μας δεν ήταν τέλεια, αλλά ποτέ δεν την είχα βάλει σε δύσκολη θέση. Προσπαθούσα να είμαι διακριτική, να σέβομαι τα όριά της, αλλά εκείνη το ερμήνευε ως απόσταση και ως άρνηση να την αφήσω να μπει στη ζωή μου.
«Πάντα κρατάει αποστάσεις. Δεν της ζητάω να με αγαπήσει, αλλά τουλάχιστον να δείξει λίγη ευγνωμοσύνη!» είπε η Μπεθ, και η φωνή της γινόταν όλο και πιο έντονη.
Ένιωσα οργή. Δεν έφταιγα εγώ που δεν είχαμε δημιουργήσει δεσμό. Δεν είχε καν προσπαθήσει να καταλάβει την οπτική μου. Όλο αυτόν τον καιρό, προσπαθούσα να είμαι ευγενική και να σεβαστώ τον χώρο της, αλλά αυτό δεν της ήταν αρκετό.
Τότε την άκουσα να λέει απογοητευμένη: «Δεν μπορώ να είμαι η μητέρα της! Προσπάθησα, αλλά δεν θα με αποδεχτεί ποτέ.»
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να μείνω άλλο σιωπηλή. Σηκώθηκα και πήγα στο σαλόνι, χωρίς να δίνω σημασία στις φίλες της. Η Μπεθ σώπασε αμέσως μόλις με είδε.
«Ξέρεις κάτι;» είπα. «Σε ένα πράγμα έχεις δίκιο. Δεν αξίζεις τον σεβασμό μου.»
Άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι, αλλά συνέχισα: «Παρουσιάζεσαι ως θύμα, σαν να μην μπορείς να αφήσεις το παρελθόν πίσω σου, αλλά στην πραγματικότητα, ποτέ δεν προσπάθησες να με καταλάβεις. Δεν με σεβάστηκες, Μπεθ.»
Έμεινε εκεί, χλωμή σαν τοίχος. Οι φίλες της ήταν σιωπηλές, προφανώς μην ξέροντας τι να κάνουν.
«Μέγκαν… εγώ…», άρχισε να λέει, αλλά την διέκοψα: «Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν θέλω να αντικαταστήσεις τη μητέρα μου. Δεν σου το ζήτησα ποτέ αυτό. Το μόνο που ήθελα ήταν ειλικρίνεια και σεβασμός. Πάντα προσπαθούσες να με χειραγωγήσεις.»
Τα λόγια μου αιωρούνταν στον αέρα. Έβλεπα ότι η Μπεθ δυσκολευόταν να απαντήσει, ακόμα δεν καταλάβαινε τι της έλεγα.
«Παίζεις τα παιχνίδια σου, και εγώ δεν θέλω να συμμετέχω. Προσπάθησα να είμαι ειλικρινής μαζί σου, αλλά δεν ήθελες να το δεις.» Την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. «Δεν χρειάζομαι μια μητέρα. Χρειάζομαι απλώς ειλικρίνεια και σεβασμό.»
Προσπάθησε να δικαιολογηθεί, αλλά δεν της άφησα χρόνο: «Πάντα προσπαθούσες να με χειραγωγήσεις, και δεν θα το επιτρέψω άλλο.»
Το δωμάτιο βυθίστηκε στη σιωπή. Η Μπεθ στεκόταν εκεί με ένα κενό βλέμμα, και οι φίλες της μας κοιτούσαν έκπληκτες, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν.
«Θέλεις να μάθεις γιατί δεν σε άφησα να μπεις στη ζωή μου;» Έκανα μια παύση. «Γιατί πάντα έψαχνες να βρεις κάποιον σκοπό στη σχέση μας, και εγώ δεν θέλω να είμαι μέρος αυτού.»
Γύρισα την πλάτη μου και βγήκα από το δωμάτιο, αφήνοντάς τη μέσα στη σιωπή. Δεν ένιωθα πια ενοχές για την αλλαγή στη σχέση μας. Δεν μετάνιωνα που είπα αυτό που σκεφτόμουν. Ήταν μια στιγμή απελευθέρωσης.
Κατάλαβα ότι η σχέση μου με τη Μπεθ δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Και αυτό μου ταίριαζε απόλυτα.
