Ανθρωποκτονία εκ προθέσεως ή εμπρησμός;

Θα ξεκινήσουμε φέρνοντας ένα παράδειγμα. Αν ένας βάλει φωτιά γύρω από ένα σχολείο για να κάψει τα παιδιά, αυτός δεν είναι εμπρηστής. Είναι δολοφόνος. Επιχειρεί ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και σαν μέσο για να το επιτύχει χρησιμοποιεί τον εμπρησμό. Είναι ακριβώς σαν έναν που εισβάλει με ένα καλάζνικοφ, σκοτώνει αδιακρίτως και δεν έχει κάποια συγκεκριμένη πρόθεση να σκοτώσει αυτόν ή εκείνον, αλλά τον οποιονδήποτε.

Στην περίπτωση της φωτιάς που προέκυψε σε κατοικημένες περιοχές, φαίνεται ότι το σχέδιο δεν περιείχε οικοπεδοφαγία. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν να υπάρξουν νεκροί. Αυτή η φωτιά μοιάζει να έχει πίσω της μια εκδικητική μανία, μια τιμωρητική τακτική αυτών που την έβαλαν. Γνώριζαν, δηλαδή, σίγουρα ότι θα υπήρχαν πολλοί νεκροί. Και το επιδίωξαν.

Η διαφορετικότητα της προσέγγισης του θέματος μπορεί ν’ αλλάξει και τον σχεδιασμό της αστυνομίας ως προς το ποιους ψάχνει για υπόπτους. Μπορεί ν’ αλλάξει όλη τη γραμμή σκέψης πάνω στο θέμα και να φωτίσει άλλες πτυχές που δεν είναι ορατές και μάλιστα κάτω από το βάρος αυτής της οδύνης που αυξάνεται δραματικά κάθε μέρα. Θα πρέπει να γίνει πολύ προσεκτική έρευνα, να μπουν στοιχεία μέσα στα οποία δεν δίνουν τώρα σημασία.

Για παράδειγμα, αν υπάρχουν περιοχές που παλαιότερα είχαν πολύ συχνές φωτιές και εδώ και μεγάλο διάστημα έχουν σταματήσει. Ακόμα κι αυτό κάτι κρύβει. Επίσης, δεν πρέπει να φοβηθούμε να πούμε αλήθειες μέσα μας και δεν πρέπει ν’ αποκλείσουμε κανέναν και καμία σκοπιμότητα απ’ αυτήν την υπόθεση.

Θα περιμένουμε τις εξελίξεις για να δούμε αν στο τέλος όλη αυτή η ιστορία του ολοκαυτώματος είναι μια τυχαία συγκυρία που ευνοήθηκε από τους ισχυρούς ανέμους, αν πρόκειται περί εμπρησμού, ο οποίος είχε ως συνεπακόλουθο και την απώλεια ζώων ή αν πρόκειται για σχέδιο ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως δια του μέσου του εμπρησμού.

Στην τελευταία αυτή περίπτωση τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο. Διότι αυτό το σχέδιο απλά, μπορεί να έχει προγραμματιστεί και γι’ άλλες περιοχές