Κώστας Σαμαράς
11 χρόνια ήταν πολλά. Όχι όμως για τον Brennon Jones. Εκείνος είχε το κουράγιο, τα άντερα, την ανθρωπιά, να αντέξει και να υπομείνει. Να υπομείνει τις όποιες στερήσεις του προκαλούσε η απόφασή του να στήνει και να ξεστήνει κάθε μέρα ένα υπαίθριο κουρείο, στα πεζοδρόμια και στις γωνίες των δρόμων της Φιλαδέλφεια. Εκεί όπου περνούσαν σε ημερήσια βάση περίπου 20 άστεγοι για να τους περιποιηθεί ο Brennon.
Η απόφασή του αυτή, να συνεισφέρει αφιλοκερδώς στην Κοινότητα ό,τι περνάει (κυριολεκτικά) από το χέρι του, στηριζόμενος στο moto «πρόσφερε ό,τι μπορείς, διέδωσε την Αγάπη», τελικά απέδωσε για τον ίδιο τον Brennon. Και απέδωσε χωρίς ο ίδιος να έχει ζητήσει ποτέ αντάλλαγμα.
Μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο με τον -άγνωστο μέχρι τότε- Sean Johnsonκαι μερικούς μήνες αργότερα ένα τηλεφώνημα από τον τελευταίο. Του ζήτησε να βρεθούν σε ένα συγκεκριμένο μέρος και όταν ο Brennon έφτασε στο σημείο, αντίκρυσε ένα ολοκαίνουργιο κουρείο και τον ίδιο τον Johnson να του προσφέρει τα κλειδιά στο χέρι. «Αν σου αρέσει είναι δικό σου».
Η κατάφαση δεδομένη, όπως επίσης δεδομένη και η απόφαση να συνεχίσουν να βοηθούν τους αστέγους. Πλέον χωρίς να βρίσκονται σε ένα άστεγο κουρείο. Κάθε Δευτέρα, λοιπόν, η μέρα είναι αφιερωμένη στην εξυπηρετησή τους η οποία πλαισιώνεται από ένα πλήρες γεύμα.
«Για εμάς είναι απλά ένα κούρεμα. Για αυτούς είναι το κέρδος της χαμένης αυτοεκτίμησης», έρχεται να μας υπενθυμίσει ο Jones.
