Κώστας Σαμαράς
Πάντα άκουγα για διάσημους που φέρονται αλαζονικά, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο – μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είχα κλείσει θέση στην πρώτη θέση για το ταξίδι μου στην Ευρώπη, μια πολυτέλεια που ήθελα εδώ και χρόνια.
Μετά από σκληρή δουλειά και θυσίες, αποφάσισα να επιβραβεύσω τον εαυτό μου με ένα ταξίδι που θα μου έδινε τη δυνατότητα να χαλαρώσω και να απολαύσω. Όμως, μόλις ανέβηκα στο αεροπλάνο, τα πάντα άλλαξαν.
Εκείνος ήταν ήδη καθισμένος στη θέση μου. Ένας τηλεοπτικός σταρ, γνωστός για την υπεροψία του και τις συνεχείς διαμαρτυρίες του. Φορούσε γυαλιά ηλίου στο εσωτερικό του αεροπλάνου και φαινόταν να περιφρονεί όλους τους άλλους επιβάτες.
«Αυτή η θέση είναι για μένα», είπε, χωρίς καν να με κοιτάξει. «Μετακινήσου.» Η αντίδρασή του με άφησε άναυδη, αλλά αποφάσισα να μείνω ήρεμη. «Αυτή η θέση είναι πληρωμένη και ανήκει σε μένα», του απάντησα. «Δεν πρόκειται να την αφήσω.»
Με μια γεμάτη αλαζονεία κίνηση, γύρισε και μου είπε: «Ξέρεις ποιος είμαι;» Ο τόνος του, γεμάτος ειρωνεία, προσπάθησε να με φοβίσει, να με κάνει να υποχωρήσω. Αλλά κάτι μέσα μου φούντωσε. Αντί να απογοητευτώ ή να τον αφήσω να με νικήσει, αποφάσισα να του δείξω τι σημαίνει πραγματικός σεβασμός.
Εκείνη την ώρα παρατήρησα μια γυναίκα στην οικονομική θέση. Ήταν έγκυος, κρατούσε το παιδί της και το βλέμμα της μαρτυρούσε την εξάντληση. Χρειαζόταν ξεκούραση και, παρόλο που ήταν σε πιο περιορισμένο χώρο, δεν μπορούσε να βρει ηρεμία.
Με αποφασιστικότητα, πλησίασα τη γυναίκα και της πρότεινα: «Θα ήθελες να ανταλλάξουμε θέσεις; Έχω μια θέση στην πρώτη θέση και νομίζω ότι την αξίζεις περισσότερο από εμένα.» Η ευγνωμοσύνη της ήταν ακαριαία. Χωρίς να χάσουμε χρόνο, αποφασίσαμε να αλλάξουμε θέσεις.
Όταν ο διάσημος είδε τη γυναίκα να κάθεται στη θέση μου, το πρόσωπό του πήρε την έκφραση της αμηχανίας και του εκνευρισμού. Είχε χάσει την άνεση της πρώτης θέσης, και αντ’ αυτού βρέθηκε δίπλα σε μια μητέρα με το παιδί της – ακριβώς αυτό που είχε προσπαθήσει να αποφύγει.
Εγώ γύρισα στην οικονομική θέση, και αν και δεν ήταν το ίδιο άνετο, δεν με ένοιαζε καθόλου. Η γυναίκα είχε ανάγκη το χώρο και την άνεση πολύ περισσότερο από εμένα. Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν, ένιωσα μια αίσθηση ικανοποίησης που δεν μπορούσα να περιγράψω.
Είχα κάνει το σωστό. Το ταξίδι αυτό δεν αφορούσε απλά την προσωπική μου απόλαυση, αλλά και την ικανότητά μου να βοηθήσω κάποιον που το είχε ανάγκη. Έκλεισα τα μάτια και άφησα ένα χαμόγελο να σχηματιστεί στο πρόσωπό μου.
Η αληθινή ευτυχία δεν είναι στη ματαιοδοξία ή στην πολυτέλεια. Είναι στην πράξη του να κάνεις το σωστό και να κάνεις τη διαφορά, έστω και για μια στιγμή.
