Κώστας Σαμαράς
Την προηγούμενη εβδομάδα, η γειτόνισσά μου γιόρτασε τα 90ά της γενέθλια. Αποφάσισα να τη συγχαρώ, αγόρασα μια μικρή τούρτα και πήγα στο σπίτι της. Αλλά όταν μπήκα, έπαθα σοκ και απλά ξέσπασα σε κλάματα 😢 Να τι συνέβη 👇👇
Την προηγούμενη εβδομάδα, η γειτόνισσά μου γιόρτασε τα 90ά της γενέθλια. Δεν είχαμε πολύ στενή σχέση, αλλά γνωριζόμασταν αρκετά καλά. Συχνά σταματούσα για να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες ή απλά να μιλήσουμε για τη ζωή.
Πάντα με εντυπωσίαζε με την ευφυΐα, την ευγένεια και τις ενδιαφέρουσες ιστορίες της. Σε μία από αυτές τις συζητήσεις έμαθα ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά της.
Η γειτόνισσά μου ζούσε μόνη: ο άντρας της είχε φύγει από τη ζωή πριν από πολλά χρόνια, και τα παιδιά της ζούσαν σε διάφορες πόλεις. Όταν ανέφερε τα γενέθλιά της, ήταν φανερό ότι δεν θα υπήρχε κάποια μεγάλη γιορτή.
Παρόλα αυτά, αποφάσισα να τη συγχαρώ οπωσδήποτε. Σκέφτηκα να της πάω μια μικρή τούρτα και να της φτιάξω τη διάθεση έστω και για λίγο. Σχεδίαζα να πάω αργότερα, για να της δώσω χρόνο να γιορτάσει μαζί με τα παιδιά της, αφού τους έβλεπε τόσο σπάνια.
Όταν τελικά πήγα, η εικόνα που αντίκρισα με άφησε άφωνη. Το σπίτι ήταν σχολαστικά καθαρό, στον αέρα υπήρχε το άρωμα από σπιτικά γλυκά και άλλα φαγητά, και η γειτόνισσά μου φαινόταν να περιμένει κάποιον. Αλλά το σαλόνι ήταν άδειο.
Καθόταν σε μια πολυθρόνα και έβλεπε τηλεόραση, σαν να προσπαθούσε να αποσπάσει τον εαυτό της από μια λυπητερή σκέψη.
Όταν με είδε, το πρόσωπό της έλαμψε από χαρά. Χαμογέλασε θερμά και με κάλεσε να καθίσω. Από το τραπέζι, που ήταν στρωμένο για επισκέπτες, ήταν φανερό ότι περίμενε μια μεγάλη γιορτή. Αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι κανείς από τους δικούς της δεν είχε έρθει.
Μιλήσαμε για πολλή ώρα, και μου είπε ότι κανείς δεν είχε καν τηλεφωνήσει εκείνη την ημέρα. Ούτε τα παιδιά, ούτε τα εγγόνια. Αυτό μου ράγισε την καρδιά.
Έμεινα μαζί της περισσότερο απ’ ό,τι είχα σχεδιάσει, για να προσπαθήσω να της απαλύνω τη μοναξιά. Με κέρασε τα φαγητά της, κι εγώ προσπαθούσα να διατηρήσω τη συζήτηση, για να την αποσπάσω από τις βαριές σκέψεις.
Αλλά όταν έφυγα, δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα.
Αυτή η ιστορία με έκανε να σκεφτώ: συχνά θεωρούμε τους αγαπημένους μας δεδομένους, χωρίς να σκεφτόμαστε πόσο πολύ χρειάζονται την προσοχή μας.
Να επισκέπτεστε τους γονείς σας, να τηλεφωνείτε πιο συχνά. Για εκείνους, αυτό έχει σημασία. Γιατί κάποια μέρα μπορεί να είναι πολύ αργά.
