Κώστας Σαμαράς
Όταν συνάντησα για πρώτη φορά την Όλγα, ήταν σαν να ένιωσα όλος ο κόσμος να συγκλίνει σε μία μόνο στιγμή. Η ομορφιά της, η ενέργειά της – ακτινοβολούσε με μία ένταση που φώτιζε το δωμάτιο.
Βρεθήκαμε σε μια συναυλία, και εκείνη τραγουδούσε κάθε στίχο από το αγαπημένο μας συγκρότημα με μία πάθος που με απορρόφησε αμέσως. Η ενθουσιασμότης της ήταν τόσο μεταδοτική,
που μέσα σε λίγα λεπτά αισθάνθηκα τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Καθώς η βραδιά πλησίαζε στο τέλος της, της έδωσα τον αριθμό μου, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Από εκείνη τη στιγμή, ένιωθα πως όλα κυλούσαν σε έναν ακαταμάχητο, προδιαγεγραμμένο δρόμο. Η σύνδεσή μας ήταν ακαριαία και βαθιά. Στους επόμενους μήνες, μεγαλώναμε όλο και περισσότερο μαζί, αχώριστοι,
σαν δύο κομμάτια ενός παζλ που επιτέλους βρήκαν τη θέση τους. Όλα πάνω της ήταν τέλεια – το χιούμορ της, η ζεστασιά της, η αγάπη με την οποία με περιέβαλλε. Ήταν σαν να είχα επιτέλους βρει το σπίτι μου.
Ήδη μετά από τέσσερις μήνες, αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Το διαμέρισμά της, ένας χώρος γεμάτος ζεστασιά και χαμόγελα, αντικατόπτριζε την υπέροχη προσωπικότητά της.
Όταν ενώσαμε τις ζωές μας, φαινόταν σαν ο υπόλοιπος κόσμος να έμεινε στο παρασκήνιο. Μπορούσε άραγε να γίνει κάτι καλύτερο; Ήμουν βέβαιος πως εκείνη ήταν η «μία» – η γυναίκα με την οποία θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου.
Και τότε, εκείνη η μαγική στιγμή στη συναυλία – ακριβώς με την μπάντα που μας είχε φέρει κοντά. Είχα σκεφτεί τα πάντα, περίμενα την τέλεια στιγμή, και όταν τράβηξα το δαχτυλίδι και της έκανα πρόταση γάμου,
όλος ο χώρος φαινόταν σαν παραμύθι. Η μουσική, το χαμόγελο στο πρόσωπό της, το ζητωκραύγασμα του πλήθους – ήταν απλώς αδιανόητο. Είπε «Ναι», χωρίς δισταγμό, και ένιωθα σαν βασιλιάς του κόσμου.
Αλλά μέσα σε όλη αυτή τη συντριπτική ευτυχία, δεν είχα ιδέα πως αυτό που μας είχε φέρει κοντά θα μας χώριζε σύντομα. Ήταν μια μικρή λεπτομέρεια που παραβλέψαμε: Δεν είχαμε γνωρίσει ποτέ πραγματικά τις οικογένειες του άλλου.
Και έτσι, φτάσαμε στο σημείο να αποφασίσουμε να το κάνουμε. Η Όλγα μιλούσε πάντα με ζεστασιά για τους γονείς της, τον Ίβαν και την Τατιάνα, και μου έλεγε πόσο ανυπομονούσαν να με γνωρίσουν.
«Είναι λίγο παλιομοδίτες, αλλά πολύ θερμοί», έλεγε, «θα με συμπαθήσουν σίγουρα». Έτσι, παρά την αγωνία μου, κανονίσαμε ένα δείπνο. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Είχα την αίσθηση ότι όλα θα ήταν εντάξει,
ότι αυτός ήταν ο τελευταίος μας βήμα πριν τα ενωθούν τελείως οι ζωές μας. Όμως, μόλις μπήκαν στο δωμάτιο ο Ίβαν και η Τατιάνα, η ατμόσφαιρα άλλαξε δραματικά. Ο Ίβαν, ένας σιωπηλός και σοβαρός άντρας,
έμοιαζε σαν ένας τοίχος κρύου αέρα που με πνίγει, ενώ η Τατιάνα, γεμάτη κοσμήματα, φαινόταν περισσότερο να ενδιαφέρεται για το ποτήρι του κρασιού της παρά για την συζήτηση. Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Μόλις καθίσαμε στο τραπέζι, ο Ίβαν άρχισε αμέσως. «Λοιπόν, Τιμόφεϊ», είπε με μια σφιχτή ματιά, «ας μιλήσουμε για το ρόλο σου, τώρα που θα παντρευτείς την Όλγα». Νόμιζα ότι εννοούσε το πώς θα γινόμουν μέρος της οικογένειάς τους,
αλλά τα επόμενα λόγια του με έκαναν να παγώσω. «Η Όλγα ονειρεύεται να είναι νοικοκυρά, οπότε πρέπει να την συντηρήσεις εντελώς. Δεν έχει θέση στον κόσμο της δουλειάς όταν παντρευτεί.»
Ήθελα να πω κάτι, αλλά πριν προλάβω να μιλήσω, η Τατιάνα παρενέβη με ένα χαμόγελο τόσο παγωμένο όσο το κρασί στο ποτήρι της. «Μην ξεχνάς εμάς, αγαπητέ. Λίγη στήριξη στους γονείς της – αυτό θα ήταν το σωστό βήμα, έτσι δεν είναι;»
Ήμουν κυριολεκτικά παγωμένος. Μπορούσε να είναι αλήθεια; Ήταν κακό αστείο; Αλλά τα σοβαρά, σχεδόν απειλητικά πρόσωπα του Ίβαν και της Τατιάνας με έκαναν να καταλάβω πως το εννοούσαν.
Ο Ίβαν συνέχισε να εξηγεί ότι έπρεπε να αγοράσω το διαμέρισμά τους – ήθελαν να το «παραχωρήσω» σε εμάς – και μετά να βρω ένα μεγαλύτερο σπίτι για τα μελλοντικά εγγόνια. Η Τατιάνα πρόσθεσε με ένα ειρωνικό χαμόγελο
ότι έπρεπε να φτιάξουμε και μια «επιπλέον γκαρσονιέρα» για εκείνη. Αλλά το πιο τρομακτικό ήταν η αντίδραση της Όλγας – ή μάλλον η πλήρης απουσία αυτής. Καθόταν εκεί, με ένα ήσυχο χαμόγελο στα χείλη,
και έγνεφε σαν να ήταν όλα αυτά το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. «Δεν είναι πρόβλημα, αγάπη», είπε με φωνή που μου ακούστηκε σαν σίδερο στα αυτιά. «Αυτή είναι η οικογενειακή μας τάξη. Είναι παράδοση.»
Ένιωθα σαν ο κόσμος γύρω μου να κατέρρεε. Κάθε μπουκιά που προσπαθούσα να φάω είχε γεύση σκόνης, και κάθε λέξη που έλεγαν ο Ίβαν και η Τατιάνα γινόταν όλο και πιο παράλογη. Όταν ήρθε ο λογαριασμός,
ο Ίβαν τον έσπρωξε σιωπηλά προς το μέρος μου. Πλήρωσα, αλλά το μυαλό μου ήταν εντελώς κατεστραμμένο. Ο δρόμος της επιστροφής σπίτι ήταν γεμάτος από μια αποπνικτική σιωπή. Μόλις φτάσαμε στο σπίτι,
ξέσπασα σε συναισθηματική πλημμύρα και της είπα ότι δεν μπορούσα να την παντρευτώ. Ήταν σαν να την χτύπησα με σφυρί στο κεφάλι. Ο σοκ στα μάτια της ήταν φανερό, και αμέσως άρχισαν οι κατηγορίες.
«Υπερβάλλεις! Με αφήνεις γι’ αυτό;» Προσπάθησε να με ηρεμήσει, αλλά τα λόγια της ήταν κενά και χωρίς νόημα. «Αυτή είναι η οικογενειακή μας τάξη! Είπες ότι με αγαπάς!» «Σ’ αγάπησα», είπα με τρεμάμενη φωνή,
«αλλά η αγάπη δεν πρέπει να έχει όρους. Δεν πρόκειται να γίνω το ΑΤΜ για τους γονείς σου!» Καβγάδιζα, έκλαιγα, αλλά ήξερα ότι η απόφασή μου ήταν οριστική. Εκείνη τη νύχτα, μάζεψα τα πράγματά μου και την άφησα.
Βρήκα καταφύγιο στον αδερφό μου και άρχισα να επεξεργάζομαι όσα συνέβησαν. Η Όλγα μου έστελνε πολλά μηνύματα, αλλά ένιωθα πως ήταν άδεια και χωρίς νόημα. Σιγά-σιγά κατάλαβα πως η αγάπη της δεν ήταν α unconditional.
Ήταν δεμένη με ό,τι μπορούσα να προσφέρω. Πέρασαν μήνες. Εστίασα στην αποκατάσταση της ζωής μου. Ταξίδεψα, βρήκα παλιούς φίλους και άρχισα να εκτιμώ τον εαυτό μου. Τώρα καταλάβαινα πως η αληθινή αγάπη
είναι κάτι παραπάνω από χημεία ή κοινά ενδιαφέροντα. Αφορά σεβασμό, υποστήριξη και πραγματική συνεργασία. Το να αφήσω την Όλγα ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου, αλλά η σωστή.
Κάποιες φορές καταλαβαίνεις πως το άτομο που σου φαίνεται τέλειο είναι αυτός που έχει άλλες προθέσεις για εσένα. Και αυτό είναι εντάξει. Επιτέλους κατάλαβα πως η αληθινή αγάπη δεν έχει τιμή – έρχεται με εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια και την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου.
