Κώστας Σαμαράς
Αθήνα 15/3/2018, μεσημέρι
«Η ιστορία έχει ως εξής: Λίγο μετά τις 14:00, συνειδητοποιώ ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται ακριβώς όπως τον βλέπετε, στη μέση του μεγάλου πεζόδρομου κάτω από το πάρκο του Ευαγγελισμού.
Πεζή καθώς πλησιάζω και ενώ περνάνε δεκάδες πολίτες γύρω από την δύσμοιρη αυτή κυρία, παρατηρώ ότι δεν σταματά κανείς.
Κοιτούν απλά με περιέργεια (μάλλον για να συνειδητοποιήσουν αν είναι ζωντανή), πιάνουν τη μύτη τους για να αποφύγουν την έντονη δυσοσμία και απλά αποχωρούν. Φτάνω στην κυρία και την ιδία ακριβώς στιγμή, βλέπω έναν άλλον κύριο σε παρόμοια κατάσταση ένδυσης να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, να γονατίζει και να της πιάνει το χέρι.
Με βοηθά να την μεταφέρουμε στον ίσκιο, ενώ είναι ημιλιπόθυμη και ζητώ από τον (επίσης) ΑΣΤΕΓΟ να την προσέχει, μέχρι να επιστρέψω με πρόχειρο φαγητό και νερό.
Επανέρχομαι στο σημείο όσο πιο γρήγορα μπορώ, ενώ παράλληλα καλώ την αρμόδια κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων.
Φέρνω φαγητό στους ανθρώπους, χυμούς και νερό και προς έκπληξη μου, ο ΚΥΡΙΟΣ αυτός (κύριος με το κ Κεφαλαίο), μου λέει ότι θα φάει μια μόνο μπουκιά από ότι του πρόσφερα, για να αφήσει στην κυρία και το δικό του περίσσευμα, μήπως και δεν έχει να φάει τίποτα το βράδυ.
Μου είπε ακόμα, ότι αυτός έχει βρει μια υπάλληλο από την τροφοδοσία του νοσοκομείου Ευαγγελισμούς, η οποία του αφήνει κάθε βράδυ μια μερίδα από τα αποφάγια των ασθενών και έτσι βολεύεται…
Προφανώς με πήραν τα δάκρυα και θύμωσα τόσο πολύ… Με όλους μας…
Ένιωσα οργή…
Εμείς λεγόμαστε άνθρωποι;
Είμαστε αλήθεια άνθρωποι;
Κτήνη είμαστε.
Δεν θα αναλύσουμε την κατάντια του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους.
Εμείς όμως, οι μονάδες, οι έξυπνοι, οι καλλιεργημένοι, οι ξερόλες που είμαστε όλοι κάτι, ενώ δεν είμαστε ΤΙΠΟΤΑ, τι κάνουμε; Κρατάμε τη μύτη μας και απλά λυπόμαστε για όσο διαρκεί η δυσάρεστη θέα. Αυτό κάνουμε.
Μετά από 4 ώρες η κυρία παραμένει εκεί. . .
Συγχαρητήρια στον Δήμο μας και στην ανθρωπιά μας…
Χρειαζόμαστε πολύ κόπο και χρόνο για να γίνουμε ΖΩΑ…
Και είναι πολύ τιμητικός αυτός ο χαρακτηρισμός.
Και αφού γίνουμε ζώα, μετά συζητάμε και το ενδεχόμενο της μετάλλαξης μας σε ανθρώπους.
Ντροπή, τίποτα άλλο».
