Κώστας Σαμαράς
«Αλλαγές βαθιές» ζήτησε για την Ευρώπη ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου με αφορμή και το θέμα του φετινού Συμποσίου της Σύμης «Δαμάζοντας την παγκοσμιοποίηση: η ατζέντα για τα επόμενα είκοσι χρόνια», όπου, θα έθετε, θέμα παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Οι τοποθετήσεις και οι παρεμβάσεις του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος διατηρεί στενές πολιτικές επαφές με τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο τυχαίες δεν είναι.
Μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα είπε ότι τα αμείλικτα ερωτήματα που αναδύονται είναι «εάν η Ελλάδα μπορεί μόνη να είναι ασφαλής ή μήπως η ασφάλεια έρχεται αν εμείς και οι γείτονές μας ανήκουμε στους ίδιους υπερεθνικούς φορείς, ταγμένοι στην ειρήνη με σύμπτωση κινήτρων και κατεύθυνσης» και εάν «η θέση της Ελλάδας ισχυροποιείται από διασπασμένα Βαλκάνια ή μήπως μπορούμε να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας μιλώντας με τους γείτονές μας για να αποκτήσουμε κοινή φωνή σε όσα μας ενώνουν».
Σε αυτό το σημείο, στήριξε την εισαγωγή και των Σκοπίων σε υπερεθνικούς φορείς, όπως το ΝΑΤΟ (με το όνομα «Μακεδονία» παραμάσχαλα» φυσικά), ή αργότερα σε μία ανώτατη παγκόσμια αρχή, συμπληρώνουμε εμείς, μιας και το θέμα του Συμποσίου ήταν η παγκοσμιοποίηση.
«Ποιος μπορεί πραγματικά και ψύχραιμα να πείσει πως αντί της συνεργασίας των λαών μας πρέπει να πάμε σε αντιπαραθέσεις και με τι σχέδιο; Να επιτεθούμε κάποια στιγμή εμείς, όπως λένε και υπαινίσσονται οι ακροδεξιοί, είτε κλίνουν προς τη ΝΔ, είτε προς τον κυβερνητικό εταίρο; Δεν είναι καιρός για αστειότητες -τα προβλήματα είναι μεγάλα και πιεστικά» αναφέρει χαρακτηριστικά, σε συνέντευξή του στην εφ. «Έθνος της Κυριακής», χαρακτηρίζοντας «ακροδεξιούς», όσους αντιτίθενται, μεταξύ άλλων, στην παράδοση του ονόματος «Μακεδονία».
Ο κ. Παπανδρέου υπογραμμίζει ότι «οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει να αποτελέσουν τον καταλύτη για την συνεννόηση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων».
Με άλλα λόγια οι αριστερόστροφες δυνάμεις στην Ελλάδα (εννοεί προφανώς: τον ΣΥΡΙΖΑ, το δικό του ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ., το Ποτάμι και όσους ακόμα στηρίζουν την πολιτική της τωρινής κυβέρνησης), οφείλουν να οδηγήσουν την Ελλάδα στην Νέα Εποχή της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Προσθέτει ότι αν η συνεννόηση των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων είναι εθνικά αναγκαία, «η συνεργασία και ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων είναι, πέρα από αναγκαία, εγγύηση για μια βιώσιμη πορεία από την οποία έχουν ανάγκη οι Έλληνες και η χώρα».
Όπου «βιώσιμη» πορεία, βλ. Ατζέντα 2030.
