Κώστας Σαμαράς
Όλοι ονειρευόμαστε να βρούμε την αληθινή αγάπη και να τη ζήσουμε μέχρι το τέλος των ημερών μας. Να μεγαλώσουμε μαζί, να μοιραστούμε όνειρα και φόβους, να κοιτάμε ο ένας τον άλλο καθώς τα χρόνια περνούν.
Όμως η ζωή, με τα μυστήρια και τις προκλήσεις της, μπορεί να φέρει καταστάσεις που δοκιμάζουν την αγάπη μας με τον πιο σφοδρό τρόπο. Τι συμβαίνει όταν ο αγαπημένος μας άνθρωπος μας ξεχνά;
Όταν η σχέση που έχουμε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται να θολώνει; Σε μια μικρή παραλιακή πόλη, όπου τα κύματα σκίζουν απαλά την ακτή, ζει μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Μαρία, μαζί με τον άντρα της, τον Στέφανο.
Αν και τα χρόνια τους έχουν αφήσει τα σημάδια τους, η αγάπη τους είναι ακόμη ζωντανή, φωτεινή όπως ήταν όταν πρωτογνωρίστηκαν, σε εκείνες τις εποχές του νεανικού ενθουσιασμού.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, κάτι έχει αλλάξει. Η Μαρία έχει αρχίσει να ξεχνάει, να αδυνατεί να θυμηθεί τις καθημερινές στιγμές που μοιράστηκε με τον Στέφανο. Μερικές φορές τον κοιτάζει με βλέμμα ξένο,
χωρίς να τον αναγνωρίζει. Η αρρώστια του Alzheimer έχει καταλάβει το μυαλό της, παίρνοντας σιγά-σιγά τις αναμνήσεις τους και αφήνοντας τη σιωπή του κενού. Κάθε μέρα, όμως, ο Στέφανος παραμένει πιστός.
Κάθε πρωί, χωρίς αποτυχία, φέρνει στη Μαρία το αγαπημένο της πρωινό, το ίδιο κάθε φορά, σαν να είναι η πρώτη. Η Μαρία, αν και δεν θυμάται ποιος είναι, τον υποδέχεται με το ίδιο βλέμμα που κάποτε είχε όταν εκείνος της έφερνε λουλούδια.
Τη στιγμή που την κοιτάζει, τα μάτια του γεμίζουν με μια βαθιά θλίψη, αλλά και μια αίσθηση αφοσίωσης που κανένας χρόνος δεν μπορεί να διαγράψει.
Η ίδια η Μαρία, μια φορά, του είχε πει: «Θα σε αγαπώ πάντα, ακόμα κι όταν τα μάτια μου δεν μπορούν να σε δουν πια.»
Εκείνος θυμόταν εκείνα τα λόγια, και κάθε μέρα, τα επαναλάμβανε στην καρδιά του.
Δεν είχε σημασία αν η Μαρία τον αναγνώριζε, ή αν της φαινόταν ο κόσμος γύρω της άγνωστος. Εκείνος ήξερε ποια ήταν, και αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόταν.
Μια μέρα, ο γιατρός, βλέποντας την αφοσίωση του Στέφανου, τον ρώτησε: «Γιατί συνεχίζεις να το κάνεις; Δεν θυμάται πια, δεν καταλαβαίνει ποιος είσαι.» Ο Στέφανος το κοίταξε με ένα απαλό χαμόγελο και απάντησε:
«Εκείνη δεν με θυμάται, αλλά εγώ θυμάμαι. Θυμάμαι όλα όσα περάσαμε μαζί, όλα όσα την έκαναν τη γυναίκα της ζωής μου.»
Αυτά τα λόγια αντήχησαν σαν μια γλυκιά μελωδία, που έσβηνε αργά στην καρδιά του γιατρού. Δεν ήταν απλώς μια απάντηση – ήταν μια δήλωση αγάπης, ανεκτίμητης και ακλόνητης.
Ο Στέφανος δεν φεύγει ποτέ. Κάθε πρωί ξυπνά, ντύνεται και επισκέπτεται την αγαπημένη του Μαρία, φέρνοντάς της το πρωινό της, την ίδια ώρα, με την ίδια αγάπη. Για εκείνον,
δεν έχει σημασία αν εκείνη τον αναγνωρίζει ή αν το μυαλό της ξεχνά το παρελθόν. Η αγάπη του δεν έχει να κάνει με την αναγνώριση ή την ανταπόκριση. Εκείνος απλώς την αγαπάει – και αυτό είναι το μόνο που μετράει.
Αυτή η αφοσίωση, αυτή η καθημερινή πράξη αγάπης, μας διδάσκει κάτι βαθύ και πολύτιμο. Ότι η αληθινή αγάπη δεν εξαρτάται από το τι παίρνουμε πίσω. Αλλά από το τι δίνουμε.
Και η αγάπη αυτή είναι πιο δυνατή από οποιοδήποτε εμπόδιο, από κάθε ασθένεια, από τον χρόνο που φεύγει. Και έτσι, κάθε μέρα, ο Στέφανος έρχεται, κρατώντας το πρωινό, γιατί ξέρει κάτι που όλοι μας ξεχνάμε μερικές φορές:
Η αγάπη είναι μια υπόσχεση που τηρείται, ανεξάρτητα από το αν ο άλλος μπορεί να την καταλάβει ή να την αναγνωρίσει. Είναι μια αδιάκοπη παρουσία, μια σταθερά στη ζωή μας.
