Κώστας Σαμαράς
Εξομολόγηση: «Εμένα εκεί είναι πλέον το σπίτι μου, πρέπει να πάω κοντά στο παιδί μου»
Ακολουθεί εξομολόγηση αναγνώστριας, από μια αληθινή ιστορία στην οποία συνάντησε μια μητέρα που είχε χάσει το παιδί της.
«Στη μικρή μας κοινωνία γνωριζόμαστε όλοι. Επίσης ξέρουμε και τα βάσανα που έχει περάσει ο καθένας.
Από το πρωί η θερμοκρασία πήγε κάτω από το 0 και σχεδόν όλα έχουν σκεπαστεί από χιόνι. Με πολύ δυσκολία μπορείς να κυκλοφορήσεις στους μικρούς μας δρόμους. Εγώ αναγκαστικά βγήκα από το σπίτι για να πάω 100 μέτρα πιο κάτω να ταΐσω τα ζώα μου.
Στο δρόμο συνάντησα την χαροκαμένη μάνα.
Η 55χρονη γυναίκα, για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω το όνομά της, όλοι γνωρίζουμε ότι πριν λίγους μήνες έχασε τον 25χρονο μοναχογιό της σε τροχαίο.
Απο τότε κάθε μέρα περνάει ατελείωτες ώρες στο Νεκροταφείο.
Η συνέχεια της συγκλονιστικής εξομολόγησης
Με δυσκολία κατάφερνε και περπατούσε στο χιόνι. Αμέσως το μυαλό μου έβαλε ότι πάει στο Νεκροταφείο του χωριού.
“Καλημέρα της λέω, Που πας με τέτοιο παλιόκαιρο. Δεν βλέπεις που δεν κυκλοφορεί κανείς.”
“Το βλέπω οτι χιονίζει αλλά πρέπει να πάω στο Νεκροταφείο-Το μνήμα του γιόκα που είναι παγωμένο και κρυώνει.”
Στο άκουσμα αυτής της πρότασης δεν άντεξα, λύγισα και δεν κατάφερα να το κρύψω. Αλλά τι να της πω…
“Γύρισε πίσω, είναι επικίνδυνα, γλιστράει πολύ και το χιόνι όλο και δυναμώνει. Πας αύριο, που θα έχει κοπάσει”
Εξομολόγηση: “Δεν υπάρχει αύριο. Εμένα εκεί είναι πλέον το σπίτι μου, πρέπει να πάω κοντά στο παιδί μου.”
Την άφησα να περπατήσει και την ακολούθησα διακριτικά. Μπήκε μέσα στο Νεκροταφείο, πήγε στο μνήμα του παιδιού της και άρχισε με τα χέρια της να το καθαρίζει απο το χιόνι. Καθόταν επάνω στο μνήμα ήρεμη, σαν να μην ένοιωθε καν το κρύο.
Σκέφτηκα να περιμένω να δω πότε θα φύγει για να μην κινδυνέψει η ζωή της. Πέρασαν σχεδόν ώρες και εγώ παρόλο πολύ χοντρά ντυμένος, ένοιωθα το κρύο και περνούσε στα κόκκαλά μου. Ευτυχώς σηκώθηκε, έκανε το Σταυρό της, φίλησε τις φωτογραφίες του παιδιού της και ξεκίνησε το δρόμο για το σπίτι.
Την ακολούθησα στο δρόμο για τον γυρισμό, για να είμαι σίγουρος οτι θα φτάσει καλά.
Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια της και την εικόνα της να κάθεται επάνω στο παγωμένο μνήμα. με αυτό τον παλιόκαιρο.
Η Αγάπη της Μάνας τα νικάει τελικά όλα…
