Κώστας Σαμαράς
Διάβασα τα όσα φρικτά συνέβαιναν σε γηροκομείο και διάβασα διάφορα “εύκολα” σχόλια από τον καναπέ, που κατακεραυνώνουν τα παιδιά των ηλικιωμένων που “τους πέταξαν στο γηροκομείο”, “σαν δεν ντρέπονται, έκλεισαν τους γονείς τους μέσα για να κάνουν τη ζωή τους” και άλλα υπέροχα.
Γιατί το “γηροκομείο” είναι κάτι εξ ορισμού, κακό και απαγορευτικό και υποδηλώνει εγκατάλειψη και αδιαφορία και ταμπελιάζει τα παιδιά ως κακά και αχάριστα.
Γιατί έτσι βολεύει όσους έχουν τα φράγκα να βάλουν αποκλειστική, όσοι συμβιώνουν με τους ηλικιωμένους γονείς τους για να τρώνε τη σύνταξή τους, δηλαδή να τους ζουν ακόμα και 50 χρόνια μετά, όσοι είναι παντρεμένοι κι έχουν ένα σκασμό βοήθεια από τον/τη σύζυγο και τα σόγια.
Υπάρχουμε όμως και εμείς. Ποιοι είμαστε εμείς;
Πάμε λοιπόν!
Χήρεψα πριν 3 χρόνια και έμεινα μόνη με ένα αγοράκι 8 ετών. Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε τροχαίο, ήταν οδηγός νταλίκας. Μέχρι να βγει η σύνταξη, που βασικά βγήκε μόλις πέρσι, έπεσε όλο το σπίτι πάνω μου και όλα τα έξοδα. Το παιδί μου από νήπιο ξεκίνησε σχολείο και Αγγλικά και δραστηριότητες οπότε μιλάμε για ακόμα μεγαλύτερα έξοδα. Αναγκάστηκα να μετακομίσω σε μικρότερο σπίτι για να δίνω χαμηλότερο ενοίκιο συν ότι συναισθηματικά δεν μπορούσα να μένω στο σπίτι που μπήκα νύφη με τον άντρα μου.
Αυτό θα πει πως σε ένα δυάρι 60τμ ήταν αδύνατο να πάρω μαζί και τους ηλικιωμένους γονείς μου, εκ των οποίων η μάνα μου με σκλήρυνση κατά πλάκας. Πέρσι έπαθε σκληρυνση και ο πατέρας μου και άρχισαν να παραλύουν τα νεύρα του. Ως τότε φρόντιζε εκείνος τη μάνα μου και τα απογεύματα πήγαινα κι εγώ. Πλέον έχοντας πιάσει και δεύτερη δουλειά για να μπορώ να τα φέρνω βόλτα, δεν μπορούσα να πηγαίνω ούτε τα απογεύματα. Μετά από 14ώρες δουλειάς και μετά διάβασμα το παιδί, μεταφορά από και προς δραστηριότητες και Αγγλικά ήταν αδύνατο να φροντίζω δύο ηλικιωμένους είτε πηγαίνοντας εγώ σπίτι τους είτε μένοντας εκείνοι μαζί μου.
Επίσης όταν έχεις ένα μικρό παιδί, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να έχεις ηλικιωμένο μόνιμα στο σπίτι. Το παιδί θα κάνει φασαρία, θα παίξει, θα θέλει να φέρει φίλους του. Το ίδιο κι εσύ, θα θες να ηρεμήσεις, να φέρεις μια φίλη σου. Με έναν ηλικιωμένο σπίτι αυτό δεν είναι εύκολο, θα έλεγα ακατόρθωτο. Υπάρχει λόγος που όταν τα παιδιά μεγαλώνουν φεύγουν. Αλλιώς θα μέναμε για πάντα με τους γονείς μας.
Στο δια ταύτα, επειδή όλοι έπεσαν πάνω μου να μην τους πάω σε γηροκομείο γιατί θα είμαι η κακιά αδιάφορη κόρη που τους εγκατέλειψε, κάλεσα διαφορες αποκλειστικές. Κάτω από 700 ευρώ και για τους δύο δεν μου είπε καμία. Κι εγώ από τη δουλειά μου, παίρνω ακριβώς αυτά.
Πείτε μου εσείς που κρίνετε τα παιδιά που πάνε τους γονείς τους στο γηροκομείο, με τί λεφτά θα πληρώσουν λογαριασμούς και θα ταίσουν τα δικά τους παιδιά.
Εσείς που έχετε άποψη για τα αδιάφορα γαιδούρια που δεν τιμούν τους γονείς τους, πείτε μου ποιος έχει προτεραιότητα; Ο ηλικιωμένος γονιός σου ή το ανήλικο παιδί σου; Γιατί δυστυχώς τα λεφτά που παίρνεις σημερα απο τις δουλειές είναι αυτά, τελεία και παύλα.
Στο γηροκομείο που αναγκάστηκα να τους πάω, πληρώνω τα μισά εγώ και τα άλλα μισά από τη σύνταξή τους, οπότε τους μένουν τα άλλα μισά για τα φάρμακά τους.
Είναι καθαρό, οργανωμένο, είναι πάντα ταισμένοι φροντισμένοι καθαροί, δεν έχω παράπονο.
Σε όποιον λοιπόν με κρίνει ότι εγκατέλειψα τους ίδιους τους γονείς μου, τους δείχνω το παιδί μου.
Αν μου το ταίσετε, τους πάω σπίτι τους και κάθομαι και τους φροντίζω εγώ. Πάει;
