Κώστας Σαμαράς
Ο Λοχίας Ίτσιος αντιμετώπισε μόνος του την πολεμική μηχανή των Ναζί και θυσιάστηκε για την πατρίδα. Ηταν ο πρώτος που εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τους Γερμανούς.
Ο ήρωας της ιστορίας μας ήταν ένα πρόσωπο πιο απλό και πιο θαυμαστό. Ένας Έλληνας λοχίας που απέναντι στην πολεμική υπερδύναμη των Ναζί συνέχισε να πολεμάει ακόμη και όταν έμεινε μόνος του σε ένα πολυβολείο στην κορυφογραμμή του Μπέλες.
Με τα όπλα του σκότωσε 232 Γερμανούς πριν παραδοθεί και εκτελεστεί εν ψυχρώ, κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών για τους αιχμαλώτους πολέμου.
Οταν άρχισε η εισβολή
Τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου οι Γερμανοί προσπαθούν να διασπάσουν τη γραμμή Μεταξά, στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, ενώ παράλληλα, έχοντας καταλάβει σχεδόν αμαχητί την Γιουγκοσλαβία, επιχειρούν κύκλωση των ελληνικών δυνάμεων στην Μακεδονία και εξουδετέρωση των μεραρχιών που είχαν καταλάβει σχεδόν την μισή Αλβανία, διασύροντας την ιταλική πολεμική μηχανή.
Στην εποποιία των οχυρών της ανατολικής Μακεδονίας ξεχωρίζει η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής στο πολυβολείο Π8 στο όρος Μπέλες πάνω από το χωριό Άνω Πορρόια Σερρών.
Ο Ίτσιος αν και ήταν μόνο με πέντε φαντάρους δεν παραδόθηκε και οι Γερμανοί είχαν μόνο μια λύση για να τους αφοπλίσουν. Να πάνε οι ίδιοι να πάρουν τα όπλα τους. Το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή του ήταν να αντέξει όσο περισσότερο χρόνο μπορούσε.
38.000 σφαίρες εναντίον των Γερμανών
Ο έφεδρος λοχίας άντεξε μέχρι να του τελειώσουν τα πυρομαχικά. Περίπου 38 χιλιάδες σφαίρες ανάγκασαν τους Γερμανούς να θυσιάσουν πάνω από 230 άνδρες και να χάσουν έναν αντισυνταγματάρχη, τον Έμπελινγκ. Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει και αυτός, όταν κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο, αλλά οι Γερμανοί τον εγκλωβίζουν.
Δίνει εντολή στους στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του να συνεχίσει την αντίσταση. Οι άνδρες υπάκουσαν εκτός από δυο φαντάρους, συντοπίτες του από το διπλανό χωριό. Οι τρεις άνδρες μένουν για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι, αλλά ούτε οι βολές των Στούκας τους εξοντώνουν, ούτε το πυροβολικό, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ.
Ο διάλογος με τον γερμανό στρατηγό Σόρνερ
Τελικά τους νίκησε το αναπόφευκτο. Η εξάντληση δηλαδή των πυρομαχικών τους. Παραδόθηκαν όταν δεν είχαν άλλες σφαίρες. Οι Γερμανοί με προφυλάξεις τους πλησίασαν και ο επικεφαλής τους άνοιξε διάλογο με τον λοχία:
Στρατηγός Σόρνερ: Που είναι ο αξιωματικός σου;
Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής
Στρατηγός Σόρνερ: Εσύ;
Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Ναι;
Στρατηγός Σόρνερ: Συγχαρητήρια, με την αντίσταση σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου
Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Εκανα το καθήκον μου
Στρατηγός Σόρνερ: Και τώρα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες.
Απόδοση τιμών και εν ψυχρώ εκτέλεση
Ο Διοικητής διέταξε να τον εκτελέσουν. Ο Ίτσιος με απορία ρώτησε γιατί, αλλά ο Γερμανός δεν είχε άλλες απαντήσεις. Έβαλε τους άνδρες του να παρουσιάσουν όπλα. Τον τίμησε και αμέσως μετά με το όπλο του πυροβόλησε τον ηρωικό λοχία στο κεφάλι. Τους άλλους δύο φαντάρους δεν τους πείραξε. Μετά από λίγο τους άφησε ελεύθερους και αυτοί διηγήθηκαν την ιστορία τους και τη θυσία του Ίτσιου. Μετά τον πόλεμο η γυναίκα του ξέθαψε τα οστά του και τον έθαψε στο χωριό τους που ήταν κάτω από το πολυβολείο, την Άνω Πορρόια Σερρών.
Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του. Ο Λοχίας με την ανδρεία του κέρδισε χρόνο για τους συμμαχητές του.
Με τη θυσία του όμως, κέρδισε και τον Γερμανό στρατηγό, ο οποίος δεν κατάφερε να προσπεράσει τη ναζιστική χυδαιότητα. Έτσι κάθε φορά που θα θυμόμαστε τον ήρωα θα μνημονεύουμε και τον εγκληματία. Αυτή την αθανασία κέρδισε ο καθένας με τα έργα του.
Το πυροβολείο Π8
Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του.
