Κώστας Σαμαράς
Ο Χάρης Βορκάς έδωσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στο «Down Town Κύπρου» και δεν δίστασε να αποκαλύψει τον λόγο που τον χάσαμε μετά το «10 λεπτά κήρυγμα»…
Τι άλλαξε στη ζωή σου, από τότε που σε πρωτογνωρίσαμε τηλεοπτικά με το «10 λεπτά κήρυγμα», μέχρι σήμερα;
Η πιο μεγάλη αλλαγή νομίζω είναι το γεγονός ότι τότε πρωτοξεκινούσα ως απλός ηθοποιός, ενώ σήμερα, 14 χρόνια μετά, έχω αποκτήσει την ιδιότητα και του σκηνοθέτη αλλά και του θεατρικού επιχειρηματία, σε δική μου θεατρική στέγη, οργανώνοντας τις δικές μου θεατρικές παραγωγές.
Αυτός ο πολλαπλασιασμός δραστηριοτήτων και ευθυνών, δεν μπορεί παρά να μ’ έχει αλλάξει αρκετά, σε κάποιους τομείς.
Τότε, ήμουν ένας Χάρης πολύ πιο αυθόρμητος, πολύ πιο ξέγνοιαστος, ίσως πιο αφελώς καλόπιστος σε κάποια πράγματα, ενώ σήμερα είμαι ένας Χάρης αρκετά πιο υποψιασμένος εφ’ όλης της ύλης, πολύ πιο υπεύθυνος, πολύ πιο αγχωμένος, αλλά ταυτόχρονα πολύ πιο δημιουργικός, πιο πολυσχιδής, πιο μαχητικός, πιο απαιτητικός, πιο επαγγελματίας.
Στο βάθος όμως, ο πυρήνας του χαρακτήρα μου δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει και αρκετά χαρακτηριστικά μου, όπως το χιούμορ, η πληθωρικότητα και η κοινωνικότητα, παραμένουν σήματα κατατεθέντα.
Για ένα μεγάλο διάστημα μετά από αυτή την τηλεοπτική επιτυχία, δεν μαθαίναμε νέα σου. Πώς ζούσες; Πέρασες κάποιο διάστημα αυτοκριτικής που αναρωτιόσουν αν σε ξέχασαν ο κόσμος και οι συνάδελφοί σου;
Μετά την επιτυχία του «Δέκα λεπτά κήρυγμα» έκανα κάποιες εμφανίσεις τηλεοπτικές, που φυσικά δεν είχαν την ίδια επιτυχία και απήχηση. Κι επειδή μου αρέσει να λέω αλήθειες, δεν θα πω το ψέμα που λένε πολλοί, ότι δηλαδή «είχα προτάσεις βροχή, αλλά τις απέρριπτα από άποψη, θέλοντας να γίνω αυστηρός στις επιλογές μου» και διάφορα τέτοια, τα οποία μου προκαλούν γέλιο αλλά και αγανάκτηση!
Δυστυχώς, σχετικά νωρίς, έπαψαν να υπάρχουν προτάσεις για τηλεοπτικές συμμετοχές, γεγονός που με στενοχώρησε, γιατί αγαπώ πολύ την τηλεόραση. Από το ξεκίνημά μου, άλλωστε, μπήκα ταυτόχρονα σε θέατρο και τηλεόραση και αναγνωρίζω την τεράστια δύναμή της, την οποία όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιτέχνες αποζητούμε, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι.
Εγώ πιστεύω πως έχω την εντιμότητα να το παραδεχτώ, γι’ αυτό και το κυνήγησα πολύ, πηγαίνοντας σε castings και θέτοντας εαυτόν διαθέσιμο…
Και δεν είχε προκύψει κάτι;
Όχι. Γεγονός που μου προκαλούσε απορία, γιατί πιστεύω πως σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσα να κερδίσω αυτό που διεκδικούσα, πιστεύοντας πως είμαι κατάλληλος. Σκανδαλωδώς όμως, δεν προέκυψε κάποια συνεργασία, αν και θα μπορούσε…
Δυστυχώς, αμέσως μετά, ήρθε η κρίση που έφερε ως αποτέλεσμα τον περιορισμό των τηλεοπτικών παραγωγών.
Έτσι, λοιπόν, όλο αυτό το διάστημα, είχα ρίξει το βάρος μου στο θέατρο, με συμμετοχές σε σπουδαίες παραστάσεις στο «Εθνικό Θέατρο», στην «Εθνική Λυρική Σκηνή» και σε άλλα μεγάλα θέατρα, με κορυφαία τη συνεργασία μου με την Άννα Βίσση στη «Μάλα». Πολλές φορές σκέφτηκα μήπως έφταιγα σε κάτι, που ενδεχομένως μου στοίχιζε. Δεν μπόρεσα, όμως, ποτέ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα.
Άρχισα ν’ απελπίζομαι πως δεν θα ξαναεργαστώ, πως μ’ έχουν ξεχάσει όλοι και ίσως πως δεν αξίζω στο φινάλε. Ώσπου ήρθε, μοιραία, το δικό μου θέατρο και πήρα πίσω όλα όσα με άγχωναν και με στενοχωρούσαν… Έπρεπε μάλλον να περιμένω.
Να ακόμα κάτι διαφορετικό πάνω μου, σε σχέση με τότε: η υπομονή, την οποία δεν διέθετα ποτέ, αλλά στην πορεία κατάλαβα πως είναι το σημαντικότερο αμυντικό όπλο…
