Κώστας Σαμαράς
Γεια σας. Με λένε Κώστα και με αφορμή το πρόσφατο τροχαίο στη Θήβα θέλω να σας γράψω την ιστορία μου.
Έχασα και εγώ τη γυναίκα μου και το κοριτσάκι μου σε τροχαίο πρίν 3 χρόνια και καταλαβαίνω τον Υπάτιο, είμαι και εγώ στη θέση του. Η διαφορά είναι ότι εγώ δεν το είδα να συμβαίνει μπροστά μου όπως αυτός, θα ήταν μεγάλο σοκ, δεν ξέρω το παλικάρι πως στέκεται όρθιο. Εμένα με πήραν τηλέφωνο.
Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε στο facebook. Εγώ που τα κορόιδευα αυτά, την είδα μέσω ενός κοινού γνωστού και έπαθα πλάκα, ήθελα πολύ να τη γνωρίσω. Κάτι με τράβηξε σε αυτή τη κοπέλα που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Την έλεγαν Δήμητρα.
Γνωριστήκαμε, ήταν διστακτική πολύ στην αρχή, στη συνέχεια όμως ζήσαμε έναν μεγάλο έρωτα από τον οποίο γεννήθηκε η κόρη μας. Ήμουν τρισευτυχισμένος, είχα μια πραγματικά όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια, που τη ζήλευες. Έτσι τη ζήλεψε και Ο Θεός.
Μια μέρα η γυναίκα μου δεν αισθανόταν καλά και είπε να μην πάει στη δουλειά (ήταν λογίστρια). Το κοριτσάκι μας ήταν 2 χρονών και αφού εγώ είχα φύγει ήδη για δουλειά, δεν το πήγε στο σταθμό.
Με πήρε τηλέφωνο να μου πει πως ήταν αδιάθετη και δεν θα πήγαινε στο γραφείο, της είπα ότι την αγαπώ και θα τη φροντίσω όταν έρθω σπίτι και να μου φιλήσει τη μικρή. Δεν την ξαναείδα, δεν την άκουσα ξανά από τότε. Ούτε τη κόρη μου.
Μέσα στη μέρα τη πήραν από το γραφείο να τους πάει κάτι χαρτιά για έναν πελάτη που επείγονταν. Τους είπε ότι δεν μπορούσε αλλά αυτοί επέμεναν.Έβαλε το παιδί στο αμάξι και ξεκίνησε για το γραφείο, έβρεχε πολύ.
Ένα φορτηγό πέρασε το στοπ και δεν πρόλαβε να φρενάρει, έπεσε πάνω στο αμάξι και το έριξε σε μια κολώνα. Η γυναίκα μου πέθανε ακαριαία, η μικρή μου μπήκε στην εντατική και πέθανε μετά από δύο μέρες, δεν άντεξε από τα τραύματα. Πήρα εκείνο το τηλεφώνημα που κανένας άνθρωπος δεν θέλει να πάρει, που δεν εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου. Σήμερα η Δήμητρά μου και η Άννα μου, είναι οι αγγέλοι μου.
Από τότε νόμιζα ότι έπαιζα σε ταινία, ότι ήμουν σε όνειρο. Λειτουργούσα μηχανικά, σαν ρομπότ. Δεν είχα συναίσθηση, δεν είχα αντίληψη. Τη κηδεία τη θυμάμαι θολά. Με τον καιρό όμως, δυστυχώς η πραγματικότητα με χαστούκισε.
Ξέρεις τί είναι να βλέπεις τα παιχνίδια του παιδιού σου, στο δωμάτιο; Τη νυχτικιά της γυναίκας σου με το άρωμά της, στο κρεβάτι σας; Να παίζουν στο cd παιδικά τραγούδια και στο ψυγείο να υπάρχουν ακόμα τα σημειώματα του έρωτά σας; Να σκοντάφτεις επάνω σε παιδικά παπουτσάκια και σε καλλυντικά στο μπάνιο; Να θέλεις να βουτήξεις τον οδηγό που σου έκλεισε το σπίτι, από τον γιακά, και την άλλη στιγμή να θες να βουτήξεις στο κενό να μην πονάς. Για ένα χρόνο έπινα.
Μετά το χρόνο άρχισα να αποδέχομαι τη πραγματικότητα, τυπικά γιατί μέσα μου δεν θα το δεχτώ ποτέ και μια μέρα θα πάω και εγώ να τις βρω. Με ψυχοθεραπεία και πολύ δουλειά για να μην σκέφτομαι, έχω καταφέρει να λειτουργώ σε βασικούς τομείς της ζωής μου. Η αλλαγή σπιτιού με βοήθησε πολύ.
Πρίν ένα μήνα έκανα σχέση με μια κοπέλα. Είναι μονογονέας και έχει ένα κοριτσάκι από προηγούμενο γάμο που έχει το όνομα της κόρης μου. Δεν ξέρω που θα βγει αυτό που έχουμε, από τότε που έχασα τα πάντα, σταμάτησα να αγχώνομαι για το μέλλον. Ό,τι και να σχεδιάζεις, κάποιος εκεί πάνω έχει δικά του σχέδια και είναι μάταιο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ξέρω όμως ότι περνάω καλά μαζί της, φαίνεται καλός άνθρωπος και φυσικά γνωρίζει από τη πρώτη στιγμή τη περιπέτειά μου και με έχει αποδεχτεί.
Θέλω να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια στον Υπάτιο αλλά και στις οικογένειες όλων των ανθρώπων που χάθηκαν σε αυτό το δυστύχημα. Πίστη και δύναμη να αντέξεις χρειάζεται, γιατί όσο και αν σου φαίνεται βουνό στην αρχή, η ζωή συνεχίζεται. Δεν είναι ποτέ πια η ίδια γιατί ούτε εσύ είσαι ίδιος πια, αλλά συνεχίζεται.
Στη Δήμητρα και στην Άννα μου, στους δύο μου αγγέλους
Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ!
Κώστας Π.
πηγή : singleparent
