Κώστας Σαμαράς
Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για κάτι που έζησα πρώτη φορά φέτος.
Θα μιλήσω για την εμπειρία μου στέλνοντας την κορούλα μου παιδικό σταθμό πρώτη χρονιά στα τρία της χρόνια.
Είμαι μονογονεϊκή οικογένεια όπως θα έχετε καταλάβει και από τα υπόλοιπα άρθρα μου.
Τις πρώτες μέρες τις προσαρμογής της μικρής στον παιδικό δεν μπορούσα να πάω διότι οι ώρες που δέχονταν τα παιδάκια συμπιπταν με τις ώρες εργασίας μου οπότε το βάρος έπεσε στους γονείς μου.
Δεν έζησα από την αρχή την σχολική χρονιά, δεν γνώρισα ούτε τη δασκάλα.
Έτυχε να την γνωρίσω ένα μεσημέρι που μέσα στα νεύρα και ένα πνιξιμο δικαίου στο λαιμό έτρεξα αλαφιασμενη μετά την δουλειά στον παιδικό.
Η διευθύντρια είχε πάρει τηλέφωνο τον πρώην άντρα μου να τον ρωτήσει γιατί το παιδί το πάνε στο σχολείο οι γονείς μου και να τον ενημερώσει για τον αγιασμό την επόμενη μέρα!
Στις εγγραφές είχα επισημάνει πως έχουμε πάρει διαζύγιο και την επιμέλεια την έχω εγώ, πως ο μπαμπάς της, κάνει δύσκολη δουλειά και δεν μπορεί να σηκώνει τηλέφωνα οπότε έδωσα το δικό μου και των γονιών μου. Βέβαια μου ζητήθηκε από την ίδια το τηλέφωνο του πατέρα αλλά μόνο για έκτακτη ανάγκη και μόνο αν δεν βρίσκει εμάς.
Ένιωσα ενοχλημένη, γιατί ακόμα και σε μια οικογένεια που υπάρχουν και οι δύο γονείς πρώτα πρώτα την μαμά θα πάρεις τηλέφωνο όχι τον μπαμπά, σωστά;
Τέλος πάντων, μην πολυλογω γιατί πάντα το κάνω, γνώρισα την δασκάλα, μίλησα με την διευθύντρια και όλα καλά! Ξεπέρασα τον ειρωνικό τόνο της και τα σχόλια του τύπου « φυσικά, φυσικά μόνο εσείς είστε μανούλα» συνοδευμένα με αυτό το πούστικο γελάκι συγχωρέσετέ με για την έκφραση) και είπα πάει στο διάολο το παιδί μου να προσέχουν και εμένα άσε με.
Έρχεται συνέλευση γονέων!
Ταν τα ταν τααααα!!!!!!
Πάω η δόλια τέσσερις το καταμεσήμερο με τη φόρμα μου και αθλητικό λουκ.
Περιποιημένη, καθαρή!
Ντράπηκα και δεν κάνω πλάκα, βρήκα μαμάδες μοντέλα της Βικτόρια ( αυτή με τα αγγελάκια ντε) μαλλί κομμωτηρίου και βλεφαρίδες κάγκελο.
Τις θαύμασα και ζήλεψα δεν θα πω ψέματα. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα μου.
Το θέμα μου είναι πως μέσα σε εκείνη την τάξη γεμάτη από ανθρώπους άνω των 27 χρονών σίγουρα ένιωσα πως γύρισα πάλι στο λύκειο και ήμουν η λουζερ της τάξης.
Πηγαδάκια τεσσάρων και πέντε ατόμων έκαναν σουσουρο και σχολίαζαν τους υπόλοιπους.
Φώναζαν, γέλαγαν, κορόιδευαν τις απορίες άλλων γονέων και σχολίαζαν ντύσιμο και οικονομική κατάσταση.
Γύρισα στο σπίτι ένα ράκος. Έφαγα μπουλιγκ στον παιδικό σταθμό της κόρης μου. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αυτοί οι γονείς τι παιδιά μεγαλώνουν στην κοινωνία; Αυτά τα παιδιά με τα πρότυπα που έχουν δεν θα γίνουν οι αυριανοι νταηδες ; Αυτά τα κορίτσια δεν θα γίνουν οι επόμενες « φειμους» του σχολείου; Ντρέπομαι…
Ντρέπομαι που μεγάλοι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα παιδάκια. Λυπάμαι που τα παιδιά τους θα πάρουν τέτοια παραδείγματα συμπεριφοράς.
Μια σημείωση σε αυτούς τους γονείς, βγείτε από τον μικρόκοσμο που ζείτε δείτε τι αξίζει πραγματικά σε αυτή τη ζωή και ύστερα ανοίξτε τα μάτια των παιδιών σας μαζί με το μυαλό τους.
Μια αγανακτισμένη μαμά, όχι μανούλα!
