Κώστας Σαμαράς
Μαμά πλήρους απασχόλησης: από τη μία νιώθεις ευτυχία γιατί βρίσκεσαι συνεχώς δίπλα στα παιδιά σου και από την άλλη αισθάνεσαι μοναξιά. Είσαι εκείνη που επέλεξες να μείνεις στο σπίτι και δέχτηκες (δέχεσαι!) κριτική γι’ αυτό. Το παρακάτω post γράφτηκε από μια μη εργαζόμενη μητέρα και αναφέρει αλήθειες που δεν λέγονται συχνά, αλλά καλό θα ήταν να ακούγονται.
«Όλοι νομίζουν πως το να είσαι μαμά πλήρους απασχόλησης είναι εύκολο:
- Ότι είμαστε τυχερές που δεν δουλεύουμε.
- Ότι είμαστε τεμπέλες.
- Ότι το να είσαι μαμά δεν είναι «κανονική δουλειά» και άρα δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε.
Η αλήθεια, όμως, είναι μοναχική και δυσβάσταχτη!
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα μόνη σου. Ούτε να πας στο μπάνιο, ούτε να απολαύσεις ένα φλιτζάνι καφέ, ούτε να καθαρίσεις (για τρίτη φορά μέσα στη μέρα) το γάλα από τα ρούχα σου χωρίς να έχεις κάποιον να κρέμεται από το πόδι σου και να κλαίει ή να ουρλιάζει.
Δεν μπορείς να κάνεις διάλειμμα εκτός κι αν τα παιδιά κοιμούνται. Αλλά και τότε δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς γιατί πρέπει να καθαρίσεις.
Κάνεις έναν αδιάκοπο αγώνα για να καταφέρεις να διασκεδάζεις κάποιον επί 12 ώρες σερί – στην κυριολεξία!
Φοράς κάθε μέρα τα ίδια ρούχα που μυρίζουν ιδρώτα και δάκρυα, για να μην λερώσεις κι άλλα.
Ξεχνάς τι σημαίνει «ιδιωτικότητα» και «προσωπική ζωή» αφού όλη σου η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από το παιδί.
Ζηλεύεις τις εργαζόμενες μητέρες γιατί θέλεις κι εσύ να κάνεις μια ολοκληρωμένη συζήτηση με έναν ενήλικα χωρίς να σε διακόπτει κανείς.
Κλείνεσαι στο μπάνιο και ουρλιάζεις σε μια πετσέτα κλαίγοντας, γιατί χρειάζεσαι έστω κι ένα δευτερόλεπτο να αναπνεύσεις – ενώ το παιδί χτυπάει επίμονα την πόρτα του μπάνιου για να μπει…
Οι περισσότερες από μας δεν έχουμε καν την πολυτέλεια να κλάψουμε ή να νιώσουμε απόγνωση με την ησυχία μας… Κι αν πούμε και τίποτα, οι άλλοι μας αμφισβητούν: ”τι παραπονιέστε αφού έχετε την πολυτέλεια να είστε όλη μέρα σπίτι;”.
Κάποτε έκρινα κι εγώ τις μητέρες που μένουν σπίτι. Και τώρα το ”λούστηκα”. Οι άνθρωποι που σου υποσχέθηκαν πως θα είναι δίπλα σου για να σε βοηθούν, απλά εξαφανίζονται και εσύ μένεις πίσω με τη γεύση της αποτυχίας στα χείλη…
Το σπίτι μου δεν είναι καθαρό, εγώ δεν κάνω μπάνιο, τα πιάτα είναι βουνό στον νεροχύτη και έχω ήδη φωνάξει μια φορά σήμερα… Και ένιωσα τόσο δυστυχισμένη που το παιδί μου ήταν εδώ και μ’ άκουσε…
Αλλά είμαι μόνη. Και νιώθω ακόμα πιο μόνη…»
