Κώστας Σαμαράς
Δεν έχω μιλήσει ποτέ δημόσια για την δική μου αλήθεια…
Όταν ήμουν έφηβη οι γονείς μου χώρισαν.
Ο πατέρας μου λοιπόν με πήρε μαζί του σε ξένη χώρα και ο αδελφός μου έμεινε Ελλάδα με την μητέρα μου…στα 19 μου ήρθα διακοπές για έξι μήνες και σε ένα μπαράκι γνώρισα τον πρώην σύζυγό μου… όταν γνωριστήκαμε ήταν ένα παιδί 20 χρόνων με όρεξη για ζωή, χιούμορ, όμορφος και έδειξε εξ αρχής πως δεν ήμουν παιχνίδι γι αυτόν…
Ήμασταν μαζί τρεις μήνες όταν μου ζήτησε να μην γυρίσω πίσω και να μείνω Ελλάδα μαζί του.
Η μητέρα μου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφαση μου γιατί με πίεζε να μην φύγω και πως δεν θα ξαναβρώ τέτοιο παιδί σαν αυτόν κλπ μην τα πολύ λέω, λίγο η πλύση εγκεφάλου, λίγο που όντως μου φερόταν άψογα, ενημέρωσα τον μπαμπά μου πως εγκαταλείπω το πανεπιστήμιο για να μείνω Ελλάδα…
Κάποιους μήνες μετά ήταν η πρώτη φορά που άπλωσε το χέρι του πάνω μου…η μητέρα μου με κράτησε στη σχέση (άντρας είναι… μην είσαι υπερβολική, άπλωσε μια φορά χέρι δεν σε σκότωσε κιόλας) μετά από λίγο καιρό πάλι τσακωθηκαμε. Του ζήτησα να χωρίσουμε και ετοίμασα το σάκο μου να φύγω από το σπίτι του, και προσφέρθηκε να με πάει σπίτι με την μηχανή.
Με πήγε σε ένα χωράφι, μου είπε να κατέβω από την μηχανή και με άφησε εκεί, στην ερημιά… δεν ήξερα που ήμουν, είχε πέσει ο ήλιος και φοβόμουν… έμεινα εκεί μέχρι το βράδυ που γύρισε να με πάρει… μου είπε πως αυτό ήταν για να μάθω να φέρομαι σαν άνθρωπος και πως με αγαπούσε τόσο που δεν θα άντεχε να φύγω.. εκείνη τη στιγμή έπρεπε να είχα φύγει, αλλά με έκαναν να πιστέψω, η μητέρα μου κυρίως, πως ήμουν όντως παράλογη….
Επειδή κυριολεκτικά είναι τεράστια ιστορία θα την μικρύνω όσο μπορώ…
Κάναμε τρία παιδιά με τον πρώην σύζυγό μου… είχαμε και καλές στιγμές εννοείται, αλλά περνούσα πολλές μέρες, τις περισσότερες, με έντονο ψυχολογικό πόλεμο (είσαι ένα χάλι μαύρο- αν δεν σε παντρευόμουν εγώ κανένας δεν θα σε έπαιρνε, χάρη σου έκανα – βουλωστο, μην μιλάς – και άλλα πολλά..)
Το ξύλο δεν ήταν σε καθημερινή βάση αλλά όταν ήταν, ήταν για ηλίθιους λόγους, κυρίως για να μου μάθει τρόπους συμπεριφοράς ( όπως γιατί δεν χαιρέτησα δια χειραψίας το γαμπρό του και τον έγινε ρεζίλι εξαιτίας μου…)
Το μεγαλύτερο δράμα όμως ξεκίνησε όταν έχασα τον αδελφό μου…. από την μέρα που έφυγε μακριά μου, ο σύζυγος μου άλλαξε τραγικά και σε συνδυασμό με την υποστήριξη της μητέρας μου και της μητέρας του, η ζωή μου έγινε κόλαση μέσα στο σπίτι, γιατί έξω πάντα έδινε την εντύπωση πως ήταν ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου που ήταν παντρεμένος μαζί μου, αλλά το κέρατο και η κακοποίηση μου δεν είχαν τελειωμό… ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο, μου είπε πως ήταν βλακωδες να καταγγείλω τον άντρα μου, η αστυνομία το ίδιο.
Η απάντηση τους? Είσαι με τα καλά σου κορίτσι μου που θα καταγγείλεις τον άντρα σου?
Ρεζιλίκια πράγματα…η επαρχία είναι μια γροθιά ενάντια στους ξένους, κι εγώ ήμουν ξένη…
Βοήθεια δεν είχα από κανένα και για τίποτα… έφυγα από το σπίτι χωρίς τα παιδιά μου, χωρίς χρήματα, πως να συντηρήσω τρία παιδιά, χωρίς βοήθεια από τους δικούς μου και χρήματα?
Εφυγα με μια βαλίτσα στο χέρι και 50€ να σωθώ γιατί μου έλεγε ότι ήμουν κτήμα του και θα με εξαφανίσει από προσώπου γης…
Πέρασαν 13 χρόνια χωρισμού και όμως ακόμη μου κάνει ζημιά…
Έχασα τα παιδιά μου που είναι ο μεγαλύτερος μου πόνος…τα έπεισε πως τα εγκατέλειψα για να κάνω τη ζωή μου…. το χειρότερο είναι πως πίστεψα ότι θα τα καταφέρω… πως θα δουλέψω να βγάλω χρήματα και να τα πάρω κοντά μου, αλλά το σχέδιο απέτυχε λόγω συγκυριών (κρίση κλπ)…
Το πρώτο μου κρεβάτι ήταν ένα παγκάκι και μετά ένα στρώμα από τα σκουπίδια σε ένα υπόγειο στου Ζωγράφου.. βλέπετε ήρθα Αθήνα για να εξαφανίσω τα ίχνη μου. Τώρα δόξα το Θεό και την δύναμη που μου δίνει έχω φτιάξει με πολλές δυσκολίες το σπιτάκι μου, έχω δυο τρεις καλούς φίλους και πορεύομαι με την ελπίδα πως μια μέρα τα παιδιά μου θα θελήσουν να μάθουν την δική μου πλευρά της ιστορίας….
ΥΓ1. είχε μακροχρόνια σχέση πριν φύγω με την οποία είναι ακόμη μαζί και η μαμά μου όταν της ζήτησα να με βοηθήσει να πάρω τα παιδιά μου, μου είπε πως τον αγαπάει πολύ τον @#& και δεν θα τον εγκατέλειπε για να κάνω εγώ το καπρίτσιο μου…
ΥΓ 2. ζητώ συγγνώμη για το σεντόνι και τον τρόπο γραφής μου… βλέπετε ακόμα και μετά από τόσο καιρό πλαντάζω στο κλάμα όταν θυμάμαι, μυαλό και μάτια δεν συντονίζονται….
ΥΓ3. Η οικογένεια για μένα ήταν πάντα ότι πιο σημαντικό στην ζωή, η οικογένεια μου ήταν αυτή που με πρόδωσε όσο κανείς…
Να προσέχετε πρώτα απ’όλα εσάς!!!🙏
