Πέγκυ Σκουλού
Αποφάσισα να πω την ιστορία μου για να μιλήσω για κάτι που με βαραίνει και να ζητήσω συγγνώμη από όσους κορόιδεψα. Όμως όταν είσαι γονιός και δεν έχεις 50 λεπτά να πάρεις μια φρατζόλα ψωμί για το παιδί σου μπορείς να ξεφτιλιστείς όσο δεν πάει.
Δούλευα γαζώτρια σε πολύ γνωστό οίκο μόδας που λόγω της κρίσης έκλεισε. Φυσικά πουθενά δουλειά. Περιστασιακά, καθάριζα σκάλες και σπίτια αλλά και εκεί προτιμούσαν μικρότερες και ξένες. Ένα πρωί ο άντρας μου, μας εγκατέλειψε, δεν μάθαμε ποτέ που πήγε και τί έγινε. Πήγα σπίτι και έλειπαν τα πράγματά του και τα ρούχα του. Είχε αφήσει σημείωμα ότι έφευγε και όταν έβρισκε τον εαυτό του θα γυρνούσε. Δεν τον βρήκε μάλλον γιατί δεν γύρισε ποτέ. Το παιδί μου ήταν 5 χρονών τότε. Έκανα μεγάλο αγώνα να το ξεπεράσω και να μπορώ να κάνω τον κλόουν στο γιο μου για να μην καταλάβει. Η απώλεια όμως της δουλειάς κυριολεκτικά με γονάτισε.
Μια μέρα βρήκα ένα προμηθευτή που μου έδωσε πακέτα με στυλούς και αναπτήρες και πήγα στον ηλεκτρικό να τα πουλήσω. Πήγα για μια εβδομάδα, ελάχιστα λεφτά, ούτε για το γάλα του παιδιού δεν έφταναν. Μια μέρα είδα μια αγγελία σε μια κολώνα για εταιρία που ζητούσε τηλεφωνήτριες. Πήγα. Ήταν εταιρία που έλεγε ταρώ και αστρολογία. Τους είπα ότι δεν ήξερα από αυτά, δεν είχα καμία σχέση, αλλά είπαν πως δεν τους νοιάζει. Έτσι ξεκίνησα.
Περνούσαν κάθε μέρα από το γραφείο άνθρωποι όλων των ειδών. Ανώνυμοι και επώνυμοι, απελπισμένοι και ψύχραιμοι. Έβγαζα τη Ταρώ και έκανα πως τη διάβαζα. Με είχαν μάθει τη διαδικασία πως να τα στήνω, πώς να κόβει ο πελάτης. Με τον καιρό έμαθα και τί σημαίνει κάθε χαρτί αλλά ψέματα δεν θα πω πια, ενόραση και κληρονομικό χάρισμα δεν είχα. Είχα όμως ένα χέρι για κάθε άνθρωπο που ερχόταν να μου μιλήσει για τα προβλήματά του και να με συμβουλευτεί και αυτό νομίζω είχαν περισσότερο ανάγκη.
Όσο λοιπόν υποτιθεται έριχνα τα χαρτιά στον πελάτη, ρωτούσα πράγματα για εκείνον. Με τον καιρό έμαθα να ψυχανεμίζομαι τη κατάσταση, τη διάθεση και να λέω το μέλλον σύμφωνα με αυτά που εγώ πίστευα πως θα γινόντουσαν ανάλογα με τα γεγονότα. Γι αυτό και οι προβλέψεις μου έπεφταν μέσα. Ψυχολογία είναι όλα. Ερχόντουσαν άνθρωποι σχεδόν κάθε μέρα που κρέμονταν από τα χείλη μου, άνθρωποι που έδιναν χιλιάδες ευρώ στην εταιρία για να τους πω αν θα γυρίσει ο αγαπημένος τους, αν θα χωρίσει, αν το ένα αν το άλλο. Και έλεγα ναι γιατί έτσι έπρεπε να λέω. Έμαθα ότι ο πελάτης μένει ευχαριστημένος όταν τον κάνεις να ελπίζει. Ακόμα και αν οι προβλέψεις δεν βγουν, θα θυμάται ότι έφυγε ευχαριστημένος και θα ξαναρθει.
Και ερχόντουσαν συνέχεια και ζητούσαν ειδικά εμένα. Τη δουλειά αυτή την έκανα σχεδόν 13 χρόνια. Έβγαζα πολλά λεφτά, γέμισαν τα ντουλάπια και τα ψυγεία μου, κατάφερα να μεγαλώσω το παιδί μου, να το μορφώσω, να το ντύσω, να το φτάσω 18 χρονών. Όταν ένα βράδυ χτύπησε με τη μηχανή του, η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Πήγα στο εκκλησάκι του νοσοκομείου και όπως προσευχόμουν να μην πεθάνει, μπήκε μια γιαγιά μαυροφορεμένη με πολύ ωραίο πρόσωπο, καλοσυνάτη φαινόταν και χωρίς να με ξέρει μου είπε “Πήγαινε στο παιδί σου, θα γίνει καλά, αλλά αυτό που κάνεις να το σταματήσεις, είναι κατάρα!”. Ο γιος μου έγινε καλά και εγώ δεν ξαναπάτησα στην εταιρία. Με έπαιρναν τηλέφωνο να γυρίσω, με ζητούσαν οι πελάτες, τίποτα. Τράπουλα στα χέρια μου δεν ξαναπιασα ούτε για να παίξω τη Πρωτοχρονιά.
Ζητάω συγγνώμη από τον κόσμο που με εμπιστεύτηκε. Έπρεπε κάπως να μεγαλώσω το παιδί μου. Και αν μπορώ να δώσω μια συμβουλή που να πιάσει τόπο, μετά από όσα είδαν τα μάτια μου, είναι να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και μόνο. Γιατί είναι ο μόνος που θα σας βγάλει από το αδιέξοδο!
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.
Ασπασία
