Κώστας Σαμαράς
Αυξάνεται δυστυχώς ο αριθμός των νεκρών από τις φονικές πυρκαγιές στην Αττική. Σύμφωνα με την εκπρόσωπο Τύπου της Πυροσβεστικής Σταυρούλα Μαλλίρη, οι νεκροί ανέρχονται στους 74, ενώ οι τραυματίες στους 187, εκ των οποίων 164 είναι ενήλικες και 23 παιδιά.
Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία από τις χειρότερες τραγωδίες όλων των εποχών.
Τα πιο εφιαλτικά σενάρια επιβεβαιώνονται. Η πύρινη λαίλαπα που σάρωσε την ανατολική Αττική το απόγευμα της Δευτέρας (23/07), αφήνει πίσω της δεκάδες νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες, καμένες περιουσίες και κατεστραμμένες ζωές.
Το εφιαλτικό σκηνικό παραπέμπει στην καταστροφή της Ηλείας το 2007, καθώς πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον πύρινο όλεθρο.
Την ίδια στιγμή, συγκλονίζουν οι νέες μαρτυρίες που έρχονται στος φως της δημοσίοτητας.
Εικόνες που θύμισαν… ’22
«Τα σκάφη του λιμενικού πήγαν να σώσουν κόσμο πριν ακόμα τους καλέσουν. Ήταν εκεί με το που έγιναν αντιληπτές οι πρώτες φλόγες», τονίζει και συνεχίζει τη διήγησή του: «Πήγαμε να σώσουμε κόσμο που βγήκε στην παραλία για να γλιτώσει από την πύρινη λαίλαπα. Ο αέρας όμως φύσαγε απάνω τους. Πήγαν εκεί για να σωθούνε και στην ουσία λυποθυμούσαν από τις αναθυμιάσεις, έπεφταν μέσα στη θάλασσα και πνίγονταν. Βρήκαμε πτώματα. Εγώ μόνο είδα μπροστά μου 10 νεκρούς να επιπλέουν στο νερό».
Οι προσπάθειες προσέγγισης της ακτής ήταν υπεράνθρωπες. «Ήταν τόσο πυκνός ο καπνός που δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε την παραλία. Δεν βλέπαμε στεριά με τίποτα. Τον διπλανό μου στο σκάφος δεν τον έβλεπα. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Καιγόντουσαν λαιμοί, ρουθούνια, πνεμόνια, τα πάντα», αναφέρει μάρτυρας στο newpost.
Οι δυνάμεις που συνέδραμαν ήταν μικτές. «Εκεί ήταν όλο το λιμεναρχείο Ραφήνας με σκάφη δικά του και με τη βοήθεια αλιευτικών. Βγάζαμε συνέχεια κόσμο κυρίως παιδιά που δεν ξέρουν μπάνιο, ηλικιωμένους που δεν μπορούν να κολυμπήσουν. Τον κόσμο τον έβγαλαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης», λέει.
Όσα έζησε ο Νίκος Κ.θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη του. «Βιώσαμε κάτι πρωτόγνωρο. Εγώ ήμουν εθελοντής και στο προσφυγικό. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έχω ξαναζήσει. Ήταν εικόνες που θύμισαν μικρασιατική καταστροφή. Η κατάσταση είναι τραγική. Επικράτησε πανικός. Άκουγες συνεχώς ουρλιαχτά και φωνές, πανικό και απόγνωση. Οι άνθρωποι αναζητούσαν τους δικούς τους. Φώναζαν τα μικρά ονόματά τους και τα επίθετα. Άλλοι κλαίγανε. “Σας παρακαλώ έχω χάσει το παιδί μου” έλεγαν. Άλλοι ήταν τυλιγμένοι με κουβέρτες. Μερικοί φώναζαν “κάηκε το σπίτι μου, βοηθήστε μας”. Μιλάμε για μνήμες ’22. Κάπως έτσι θα ήταν η καταστροφή της Σμύρνης», διηγείται.
