Κώστας Σαμαράς
Μετά από δύο διαγωνισμούς που κατέληξαν άγονοι, η κυβέρνηση δεν θέλει να πάρει το πολιτικό κόστος , από τον τεμαχισμό και πώληση της εταιρείας.
Απολύτως κανένα επενδυτικό ενδιαφέρον δεν υπάρχει για την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων, την ΔΕΚΟ, για την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί επί ματαίω να βρει αγοραστή, αλλά αγοραστής δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο ειδικός εκκαθαριστής δεν προχωράει στην προκήρυξη τρίτου διαγωνισμού για την πώληση της εταιρείας.
Από πέρυσι τον Αύγουστο και μετά την αποτυχημένη έκβαση του δεύτερου διαγωνισμού, υποτίθεται ότι η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, «είχε πάρει επάνω του» την υπόθεση των επαφών για την εξεύρεση στρατηγικού επενδυτή.
Κάποιες επαφές εξ’ όσων γνωρίζει η «Voria.gr» έγιναν τουλάχιστον με τη νοτιοαφρικανική Paramount, όπως και με τη γερμανική KMW, δηλαδή με τις εταιρείες που είχαν λάβει μέρος στον πρώτο διαγωνισμό, αλλά τελικά δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα.
Επειδή ακριβώς όλες οι προσπάθειες που έγιναν ως τώρα έχουν πέσει στο κενό, ο ειδικός εκκαθαριστής δεν προκηρύσσει τρίτο διαγωνισμό, επειδή εάν και ο τρίτος καταλήξει άγονος, όπως προβλέπεται από την απουσία επενδυτικού ενδιαφέροντος, τότε θα πρέπει να εκποιηθεί κομμάτι- κομμάτι το ενεργητικό της ΕΛΒΟ και αυτό θα έχει οπωσδήποτε βαρύ πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση και πολύ περισσότερο για την τωρινή, που επανειλημμένως έχει δεσμευτεί για τη συνέχιση της λειτουργίας της βιομηχανίας.
Μία βιομηχανία οχημάτων, στρατιωτικών και πολιτικών, του μεγέθους της ΕΛΒΟ, η οποία χρειάζεται έργα που σε ετήσια βάση θα της εξασφαλίζουν εισροές κεφαλαίων της τάξης των 30-50 εκατομμυρίων ευρώ (αναλόγως με το είδος των αναθέσεων), δεν μπορεί να περιμένει ότι με κάτι μικροεπισκευές λεωφορείων του ΟΑΣΘ ή έστω και με αναθέσεις έργων των 2-3 εκατομμυρίων, θα επιβιώσει. Αυτές οι αναθέσεις, αυτά τα μικρά εργάκια που φυσικά δεν τα υποτιμάμε, είναι περισσότερο «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του», είναι ένα ελάχιστο γλυκαντικό στον πικρό καφέ που πίνουν οι εργαζόμενοι και όσοι από τους πιστωτές της εταιρείας έχουν λαμβάνειν και, όχι η απάντηση στα προβλήματά της.
Το θέμα λοιπόν είναι πολιτικό, να αποφασίσει η κυβέρνηση τι θέλει, τι μπορεί να κάνει με την ΕΛΒΟ, την οποία σίγουρα χρειάζονται, σαν τεχνική βάση, σαν εξειδικευμένο μηχανουργείο, οι ένοπλες δυνάμεις και οι δημόσιες υπηρεσίες, για την επισκευή αλλά και κατασκευή των οχημάτων τους.
Αλλά να μη λησμονούμε, ότι η εταιρεία, από τον Ιανουάριο του 2014 είναι σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, τα ημιτελή έργα εκτελέσθηκαν, έγιναν δύο πλειοδοτικοί διαγωνισμοί για την πώλησή της (12/7/2017 και 28/8/2017) που κηρύχθηκαν άγονοι, ενώ μάλιστα στον δεύτερο δεν είχε καν εμφανιστεί ενδιαφερόμενος παρότι η επιχείρηση, στο σύνολο του ενεργητικού της, πωλείτο για το ποσό των 10 εκατ. ευρώ.
Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα και τώρα το ζήτημα είναι, σε ποιας κυβέρνησης τα χέρια, «θα σκάσει η υπόθεση της ΕΛΒΟ», στης τωρινής ή της επόμενης.
Ωστόσο αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση, δεν μπορεί να συνεχίζεται, ούτε και να χρηματοδοτείται από το ΥΠΟΙΚ για να συνεχίζεται, με κονδύλια, έστω και μικρά σχετικά, που δικαιολογούνται ως οικονομική υποστήριξη της διαδικασίας εκκαθάρισης.
Η ΕΛΒΟ διαθέτει ένα μεγάλο βιομηχανικό συγκρότημα, εξοπλισμούς κατάλληλους για την παραγωγή και επισκευή διαφόρων τύπων οχημάτων, 320 εργαζομένους που είναι σε αναμονή ενός απολύτως αβέβαιου μέλλοντος (η μισθοδοσία τους μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές ανέρχεται κοντά στις 700.000 ευρώ) και, περί τα 86 εκατομμύρια συνολικές υποχρεώσεις, σύμφωνα με τα τελευταία δημοσιευμένα στοιχεία (Φεβρουάριος 2015).
Αν καταλήξει η κυβέρνηση ότι η αμυντική βιομηχανία χρειάζεται την ΕΛΒΟ, ότι οι κρατικές αστικές συγκοινωνίες τη χρειάζονται, ότι τη χρειάζονται επίσης Δημόσιες Υπηρεσίες και φορείς, ας αποφασίσει, στη βάση ενός επικαιροποιημένου business plan, να την βγάλει από το καθεστώς της εκκαθάρισης, τώρα που … βγαίνει η χώρα από τα μνημόνια ή, διαφορετικά, αν δεν μπορεί να επωμιστεί το κόστος, ας επιτρέψει τη συνέχιση και ολοκλήρωση της διαδικασίας και ενδεχομένως, τότε, κάποιοι ιδιώτες να αποφασίσουν να εμφανιστούν στον ορίζοντα.
