Κώστας Σαμαράς
Η μητρότητα είναι ένα δώρο στο οποίο έχουμε δικαίωμα όλες οι γυναίκες και όποια το λαχταράει πρέπει να το κυνηγά, ακόμα και αν οι κοινωνικές νόρμες της κουνάνε επικριτικά το δάχτυλο. Γιατί, ας το παραδεχτούμε, κάπως έτσι βλέπουν οι πολλοί τις γυναίκες εκείνες που γίνονται μανούλες μετά τα 40 και οι οποίες είναι πλέον αρκετές. Τόσες, που αρκούν για να αποδείξουν κάτι που δεν θα ‘πρεπε να χρειάζεται απόδειξη: ότι ένα παιδί δεν χρειάζεται νιάτα, αλλά όση αγάπη, τρυφερότητα και στοργή μπορείς να του δώσεις.
Δεν ήθελα πάντα να γίνω μαμά. Όταν ακόμη ήμουν νέα, έκανα μια ζωή γεμάτη ταξίδια και γνωριμίες την οποία δεν ήθελα να περιορίσω για κανέναν και για τίποτα. Δεν προσπαθούσα ούτε τις σχέσεις μου να κρατήσω για πολύ. Κάποια στιγμή, όμως, ερωτεύτηκα αληθινά και καταλάγιασε μέσα μου αυτή η ανάγκη για περιπλάνηση. Παντρεύτηκα τον άνθρωπό μου, φτιάξαμε το σπιτικό μας και τα πράγματα άλλαξαν από μόνα τους…
Ένιωσα πως ήμουν έτοιμη να κάνω ένα παιδί, μια οικογένεια σαν τη δική μου. Δυστυχώς, τα χρόνια είχαν περάσει – ή έτσι νόμιζα – και η εγκυμοσύνη δεν ερχόταν παρά τις πολύμηνες προσπάθειές μας.
Μάλιστα, κάποια στιγμή αποφάσισα να τα παρατήσω και να χαρώ τη ζωή μου και τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου, αντί να μιζεριάζω που δεν μπορούσα να γίνω μητέρα. Άλλωστε, μπορούσα πάντα να υιοθετήσω, σκεφτόμουν.
Ευτυχώς, ο σύντροφός μου ήταν πιο ενημερωμένος και πιο αποφασισμένος από μένα. Με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ την εξωσωματική και μόλις ξεπέρασα τους πρώτους φόβους μου, προχώρησα κανονικά. Τα αποτελέσματα δεν ήρθαν αμέσως, αλλά η αγάπη μας μάς κράτησε προσηλωμένους στον στόχο. Ώσπου, στα 48 μου έγινα επιτέλους μαμά.
Δυστυχώς, λίγο πριν τη γέννα, ένιωσα από πρώτο χέρι πόση προκατάληψη υπάρχει εκεί έξω για εμάς τις μαμάδες προχωρημένης ηλικίας.
Άνθρωποι του περίγυρού μου, που νόμιζα ότι με στήριζαν σε όλη τη διάρκεια των προσπαθειών μου, έδειξαν να τους ξενίζει η εικόνα μου ως εγκυμονούσα. Ξαφνικά, άρχισαν να ψειρίζουν τα μυοσκελετικά μου προβλήματα που εντάθηκαν στην εγκυμοσύνη και να μιλάνε για «κουράγια», «δυνάμεις» και άλλα τέτοια που υποτίθεται δεν θα είχα αρκετά για το παιδί μου. Μέσες άκρες μου είπαν ότι αυτό που έκανα ήταν εγωιστικό, πιο ωφέλιμο για μένα παρά για το παιδί που περίμενα.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά επηρεάστηκα. Θες οι ορμόνες, θες οι ανασφάλειες, άρχισα να νιώθω τύψεις απέναντί στο μωρό μου. Ακόμη δεν είχε γεννηθεί κι εγώ ένιωθα πως το έχω καταδικάσει σε μια παιδική ηλικία μοναχική και βαρετή, και μια εφηβεία στην οποία θα έπρεπε να φροντίζει την υπερήλικη μητέρα του…
Πιστέψτε με, δεν είναι ωραία αυτά τα συναισθήματα για μια μέλλουσα μαμά. Εκεί που θα ‘πρεπε να χαίρομαι κάθε λεπτό της εγκυμοσύνης μου, η οποία πήγαινε περίφημα παρά τις δυσκολίες, εγώ έβραζα στο ζουμί μου εξαιτίας των προκαταλήψεων που μου φόρεσαν οι υποτιθέμενοι φίλοι μου.
Δόξα τω Θεώ, τη μέρα έσωσε και πάλι ο σύντροφός μου. Όταν του εξήγησα γιατί έχω πέσει, φρόντισε να διαλύσει κάθε σύννεφο που είχε μαζευτεί πάνω απ’ την εγκυμοσύνη μου – την εγκυμοσύνη μας! Με αγάπη και πίστη στους εαυτούς μας καταφέραμε να γίνουμε γονείς. Με αγάπη και πίστη στους εαυτούς μας θα μεγαλώναμε το παιδί μας.
Και έτσι κάνουμε από τότε που γεννήθηκε το μικρούλι μας, σε πείσμα καθενός που βλέπει μόνο μέσα από τις προκαταλήψεις και τα ταμπού του.
