Κώστας Σαμαράς
Νόμιζα ότι απλά θα πήγαινα για ψάρεμα με έναν ηλικιωμένο άνδρα που γνώρισα τυχαία, αλλά μήνες αργότερα, έφτασε ένα γράμμα που αποκάλυψε ένα μυστικό που θα άλλαζε τη ζωή μου — και ένα δώρο πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα.
Ζούσα σε ένα παλιό τροχόσπιτο που δεν ήταν λαμπερό, αλλά ήταν το σπίτι για μένα και τη μαμά μου.
Από τότε που ο μπαμπάς έφυγε όταν ήμουν έξι, είμαστε μόνο οι δυο μας.
Δεν τον θυμάμαι καλά, και η μαμά ποτέ δεν μιλάει γι’ αυτόν.
Η ζωή ήταν απλή αλλά δύσκολη, ειδικά αφού η μαμά δυσκολευόταν να περπατήσει μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που της άφησε μόνιμο κουτσό.
Παρά τον πόνο της, δούλευε πολλές ώρες σε ένα βενζινάδικο για να τα βγάλουμε πέρα.
«Άνταμ, μπορείς να φέρεις τα γράμματα;» φώναζε από τον καναπέ, με τα πόδια της στηριγμένα σε μαξιλάρια.
Δεν με πείραζε να τη βοηθάω — με έκανε να νιώθω χρήσιμος.
Τις περισσότερες μέρες, έβρισκα τρόπους να περνώ τον χρόνο έξω, είτε κλωτσώντας μια παλιά μπάλα ποδοσφαίρου είτε ονειρευόμενος ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είχα ιδέα ότι στα 13 μου, η ζωή μου επρόκειτο να αλλάξει.
Ένα απόγευμα, πέταγα μια ξεφούσκωτη μπάλα σε κάποια αυτοσχέδια στόχια, όταν ένα πολυτελές μαύρο SUV σταμάτησε δίπλα στο τροχόσπιτο μας.
Κοίταξα απορημένος από την εμφάνιση ενός τόσο πολυτελούς αυτοκινήτου στη γειτονιά μας.
Η πόρτα άνοιξε, και βγήκε ένας ηλικιωμένος άνδρας, πιθανότατα στα 70 ή 80 του, στηριζόμενος σε ένα μπαστούνι αλλά χαμογελώντας θερμά.
«Μπορώ να ρίξω μια βολή;» ρώτησε, δείχνοντας τα μπουκάλια που χρησιμοποιούσα για στόχους.
«Εε, ναι», είπα, μην ξέροντας τι να σκεφτώ για αυτόν.
Με ένα γέλιο, πρόσθεσε,
«Τι θα έλεγες για ένα στοίχημα; Αν τα ρίξω όλα, μου χρωστάς μια χάρη. Αν αποτύχω, θα σου δώσω εκατό δολάρια».
Εκατό δολάρια; Δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Συμφώνησα γρήγορα, πιστεύοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση αυτός ο ηλικιωμένος άνδρας να τα καταφέρει.
Αλλά με μια κίνηση του χεριού του, η μπάλα χτύπησε όλα τα μπουκάλια κάτω. Το στόμα μου έμεινε ανοιχτό.
«Φαίνεται ότι κέρδισα», είπε με ένα χαμόγελο. «Τώρα, για εκείνη τη χάρη. Έλα μαζί μου για ψάρεμα αύριο».
Ψάρεμα; Περίμενα κάτι πολύ χειρότερο. Ανακουφισμένος, συμφώνησα και έτρεξα μέσα για να ρωτήσω τη μαμά.
Ήταν κοιμισμένη, εξουθενωμένη από τη βάρδιά της, οπότε πήρα την απόφαση μόνος μου και επέστρεψα έξω.
Την επόμενη μέρα, ο ηλικιωμένος άνδρας με πήρε νωρίς με το SUV του, και οδηγήσαμε σε μια ήσυχη λίμνη στα περίχωρα της πόλης.
Καθώς ρίχναμε τις πετονιές μας στο ήρεμο νερό, μοιράστηκε ιστορίες για το πώς ερχόταν εδώ με τον γιο του, που ήταν στην ηλικία μου.
Η φωνή του έγινε μαλακή καθώς εξηγούσε ότι ο γιος του είχε πεθάνει από μια ασθένεια, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν την χειρουργική επέμβαση που χρειαζόταν για να σωθεί.
Ακούγοντας την ιστορία του, με συγκλόνισε.
Δεν ήξερα τι να πω στην αρχή, αλλά τελικά του είπα: «Ο γιος σου σε παρακολουθεί. Μια μέρα θα σε δει να πιάνεις εκείνο το ψάρι».
Ο ηλικιωμένος άνδρας μου χαμογέλασε, με τα μάτια του βουρκωμένα.
Εκείνη τη στιγμή, η πετονιά μας τραβήχτηκε, και σπεύσαμε να τραβήξουμε το ψάρι.
Μέσα στο χάος, και οι δύο πέσαμε στη λίμνη, γελώντας καθώς τραβούσαμε το μεγαλύτερο ψάρι που είχαμε δει ποτέ.
Ήταν μια στιγμή απόλυτης χαράς — ένας δεσμός ανάμεσα σε δύο ξένους, που τώρα ήταν φίλοι.
Αργότερα, καθώς με άφησε στο τροχόσπιτο, ο ηλικιωμένος άνδρας με ευχαρίστησε, η φωνή του γεμάτη συναίσθημα.
Τον ευχαρίστησα και εγώ, χωρίς να ξέρω τότε ότι αυτή θα ήταν μια από τις τελευταίες φορές που θα τον έβλεπα.
Λίγες μέρες αργότερα, ένας άνδρας με κοστούμι χτύπησε την πόρτα μας, παραδίδοντας ένα πακέτο από τον ηλικιωμένο άνδρα.
Μέσα υπήρχαν περισσότερα χρήματα απ’ όσα είχα δει ποτέ, μαζί με οδηγίες: αρκετά για την ιατρική περίθαλψη της μαμάς, ένα νέο σπίτι, και ένα ταμείο για να πάω στο κολέγιο.
Ήμουν άφωνος, με δάκρυα στα μάτια, καθώς συνειδητοποίησα ότι ο άνδρας που κάποτε ήταν ξένος, είχε αλλάξει τις ζωές μας για πάντα.
Μήνες πέρασαν, και τότε έφτασε ένα γράμμα. Ήταν από τον ηλικιωμένο άνδρα.
«Αν διαβάζεις αυτό, σε παρακολουθώ από τον παράδεισο», ξεκίνησε.
Εξήγησε ότι είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς και δεν τα κατάφερε, αλλά το ότι με γνώρισε του έδωσε γαλήνη.
Μου θύμισε να μην εγκαταλείψω ποτέ τα όνειρά μου — ακριβώς όπως είχε υποσχεθεί δίπλα στη λίμνη.
Χρόνια αργότερα, στεκόμουν στη βεράντα του σπιτιού που είχα χτίσει για τη μαμά, βλέποντάς την να γελάει με τα παιδιά μου.
Γύρισε προς εμένα με ένα χαμόγελο και είπε, «Θα ήταν περήφανος για σένα, Άνταμ».
Κοιτάζοντας τον ουρανό, ένιωσα την ίδια ζεστή ηρεμία από όλα εκείνα τα χρόνια.
Είχε μου δώσει κάτι παραπάνω από χρήματα — μου είχε δώσει ελπίδα και τη δύναμη να συνεχίσω, ό,τι κι αν μου φέρει η ζωή.
