Κώστας Σαμαράς
Στα 23 του χρόνια, τον έδιωξαν από το σπίτι και από τότε ζει απομονωμένος στην κορυφή ενός λόφου 😲 Δεν έχει τηλέφωνο ή ίντερνετ 😱 Ράβει μόνος του τα ρούχα του από μαλλί προβάτου και χρησιμοποιεί φτιαγμένα στο χέρι ηλιακά ρολόγια για να παρακολουθεί τον χρόνο 😢 Τρέφεται με τα προϊόντα που καλλιεργεί και με το τυρί που του δίνουν τα πρόβατα 😲 Δείτε πώς είναι το σπίτι του
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η επιλογή να ζήσεις ως ερημίτης είναι κάτι του παρελθόντος, μια ξεπερασμένη μόδα των μεσαιωνικών μοναχών που αναζητούσαν τη φώτιση. Αλλά όχι, καθόλου.
Στην πραγματικότητα, ακόμα και σήμερα πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να απομονωθούν τελείως από τον σύγχρονο κόσμο.
Γιατί, ρωτάτε; Λοιπόν, συχνά είναι μια αναζήτηση για απλότητα, εσωτερική γαλήνη, ή ίσως μια προσπάθεια να απελευθερωθούν από τις πιέσεις της κοινωνίας, λίγο όπως ο θείος μου Ενρίκο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Φλαμίνιο. Αυτός ο άντρας, που μοιάζει με την τυπική εικόνα που έχουμε για έναν ερημίτη με τα αναστατωμένα μαλλιά του και τη μακριά άσπρη γενειάδα του, ζει σε μια απομονωμένη φάρμα σε έναν λόφο στη βόρεια Ιταλία εδώ και πάνω από 50 χρόνια.
Η ζωή του άλλαξε ριζικά στην ηλικία των 23, όταν απολύθηκε από το σπίτι του χωρίς προφανή λόγο. Από τότε, αποφάσισε να απομακρυνθεί από όλα και να ζήσει μόνος, περιτριγυρισμένος μόνο από τα πρόβατά του.
Υπάρχει κάτι μαγευτικό στον τρόπο που ζει ο Φλαμίνιο. Αυτός ο άντρας έχει αποσυνδεθεί τελείως από την σύγχρονη κοινωνία: χωρίς τηλεόραση, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς ίντερνετ.
Έχει μάθει να τα βγάζει πέρα μόνος του: φτιάχνει τα ρούχα του από δέρμα προβάτου και χρησιμοποιεί ένα ηλιακό ρολόι φτιαγμένο στο χέρι για να κρατάει το χρόνο.
Οι μέρες του είναι καθορισμένες από τις απλές ανάγκες της ζωής: τρέφεται από τα προϊόντα που καλλιεργεί και από το τυρί που του δίνουν τα πρόβατά του.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι όταν άκουσα για πρώτη φορά για εκείνον, δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω γιατί κάποιος θα διάλεγε να ζήσει έτσι. Αλλά όσο το σκέφτομαι, τόσο πιστεύω ότι ο Φλαμίνιο μπορεί να έχει καταλάβει κάτι που εμείς, οι κάτοικοι των πόλεων, έχουμε ξεχάσει.
Η μοναξιά δεν είναι απαραίτητα συνώνυμο της λύπης ή της κατάθλιψης. Για εκείνον, είναι μια επιλογή, μια πορεία προς μια πιο αυθεντική ζωή.
„Το βράδυ, μερικές φορές νιώθω λίγο μόνος… ίσως λίγο λυπημένος“, λέει στο ντοκιμαντέρ. „Αλλά το πρωί, όταν βλέπω τα πρόβατά μου, νιώθω καλύτερα.“ Είναι τόσο καθαρό, έτσι δεν είναι;
