Κώστας Σαμαράς
Όταν έφτασα σπίτι, η καρδιά μου βυθίστηκε μπροστά στο θέαμα – τα παιδιά μου, καθισμένα στην αυλή, με τις βαλίτσες τους έτοιμες, με σύγχυση στα μάτια τους.
Μου είπαν ότι τους είχα πει να φύγουν, αλλά δεν είχα πει κάτι τέτοιο.
Καθώς η πανικός με κατέκλυζε, ένα αυτοκίνητο μπήκε στην είσοδο, και όταν είδα ποιος ήταν στο τιμόνι, ήξερα ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν.
Το στομάχι μου ανακατεύτηκε καθώς έτρεξα προς αυτούς.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησα, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου ήρεμη.
Ο γιος μου, Τζέικ, μόλις δέκα χρονών, κοίταξε ψηλά, η σύγχυση του αντικατοπτριζόταν στη δική μου.
«Μας είπες να ετοιμάσουμε βαλίτσες,» είπε ήσυχα.
«Μα είπε να ετοιμάσετε βαλίτσες;» επανέλαβα, σοκαρισμένος.
«Γιατί να σου πω να ετοιμάσεις βαλίτσες; Δώσε μου το τηλέφωνό σου.»
Ο Τζέικ δίστασε αλλά μου έδωσε το τηλέφωνό του. Περιηγήθηκα στα μηνύματα, τα χέρια μου έτρεμαν.
Εκεί ήταν: «Αυτή είναι η μαμά σου.
Ετοιμάστε τα πράγματά σας, πάρτε τα χρήματα που άφησα, και περιμένετε τον μπαμπά. Έρχεται σύντομα να σας πάρει.»
Δεν είχα στείλει αυτό το μήνυμα. Ο νους μου έτρεχε, και η καρδιά μου χτυπούσε από απιστία.
Ακριβώς τότε, άκουσα τον ήχο ενός αυτοκινήτου να μπαίνει στην είσοδο. Γύρισα, γεμάτη τρόμο.
Ήταν ο πρώην άντρας μου, Λούις.
«Παιδιά, μπείτε μέσα. Τώρα,» είπα αποφασιστικά, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή. Ο Τζέικ και η μικρή του αδελφή, Έμιλι, δίστασαν αλλά υπάκουσαν, αφήνοντας τις βαλίτσες τους στην αυλή.
Ο Λούις βγήκε από το αυτοκίνητο με ένα αυτοπεποίθηση χαμόγελο.
«Να αφήνεις τα παιδιά μόνα τους έτσι; Πολύ υπεύθυνο από μέρους σου,» χλεύασε.
Αντέτεινα, η φωνή μου σφιχτή από θυμό.
«Τι νόμιζες ότι έκανες, λέγοντας τους να ετοιμάσουν βαλίτσες και να σε περιμένουν; Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να είσαι εδώ.»
Ανα Leaned casually against the car, unfazed. «Δεν έπρεπε να τα αφήσεις μόνα τους. Ίσως αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς, θα έπρεπε να μείνουν μαζί μου.»
Δεν μπορούσα να πιστέψω τι άκουγα.
«Έχασες την επιμέλεια για κάποιο λόγο, Λούις. Μην τολμήσεις να συμπεριφέρεσαι σαν θύμα.»
Εκείνος χαμογέλασε, η αλαζονεία του με εκνεύρισε. «Ίσως αυτό ήταν λάθος.»
Πριν προλάβω να απαντήσω, η πόρτα άνοιξε με τριγμό.
Ο Τζέικ και η Έμιλι ήταν εκεί, δάκρυα να τρέχουν στα πρόσωπά τους.
«Σταματήστε να μαλώνετε!» παρακάλεσε ο Τζέικ.
«Σε παρακαλώ, μαμά. Σε παρακαλώ, μπαμπά. Σταματήστε.»
Η Έμιλι, κρατώντας τον λούτρινο κουνελάκι της, έκλαιγε ήσυχα.
Τους βλέποντας έτσι, έσπασε κάτι μέσα μου. Ήξερα ότι ο Λούις δεν θα σταματήσει; θα συνέχιζε να χειραγωγεί την κατάσταση, χρησιμοποιώντας τα παιδιά μας ως πιόνια στο στριφνό του παιχνίδι.
Ο Λούις, βλέποντας ότι το σχέδιο του δεν λειτουργούσε, ξαναμπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε, αφήνοντάς μας να στεκόμαστε στην είσοδο.
Τράβηξα τα παιδιά μου σε μια σφιχτή αγκαλιά, ο νους μου να τρέχει.
Αυτό δεν αφορούσε μόνο σήμερα. Ο Λούις δεν θα παραδινόταν εύκολα. Θα συνέχιζε να πιέζει, να προσπαθεί να με υπονομεύσει.
Έπρεπε να είμαι πιο έξυπνη. Έπρεπε να προστατεύσω τα παιδιά μου από την χειραγώγηση του.
Αργότερα εκείνο το βράδυ, αφού τα έβαλα στο κρεβάτι, πήρα μια απόφαση. Διάβασα παλιά μηνύματα και συγκέντρωσα αποδείξεις – αποδείξεις για τα ψεύτικα μηνύματα, την απόφαση επιμέλειας και χρόνια από την απατηλή συμπεριφορά του Λούις.
Δεν θα τον πολεμούσα με θυμό ή εκδίκηση. Θα χρησιμοποιούσα την αλήθεια.
Επικοινώνησα με τη νέα του κοπέλα, Λίζα.
Ήξερα ότι ο Λούις με είχε παρουσιάσει ως την «τρελή πρώην σύζυγο», αλλά δεν με ενδιέφερε να παίξω σε αυτή την αφήγηση.
Προς έκπληξή μου, συμφώνησε να συναντηθούμε.
Όταν καθίσαμε, μπορούσα να δω την επιφυλακτικότητα στα μάτια της.
Δεν την επιτέθηκα. Αντίθετα, παρουσίασα ήρεμα τα γεγονότα – screenshots, έγγραφα δικαστηρίου, τα πάντα.
«Ξέρω τι σου έχει πει για μένα,» είπα ήσυχα. «Αλλά αυτή είναι η αλήθεια.»
Η Λίζα δίστασε, μετά κοίταξε τις αποδείξεις. Η έκφρασή της άλλαξε καθώς διάβαζε τα ψεύτικα μηνύματα και τα νομικά έγγραφα.
Δεν την πίεσα. Απλά άφησα την αλήθεια να μιλήσει μόνη της.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, άκουσα από έναν κοινό φίλο ότι τα πράγματα μεταξύ Λούις και Λίζα άρχισαν να καταρρέουν.
Άρχισε να τον αμφισβητεί, αμφιβολίες εισβάλλοντας στη σχέση τους.
Οι ψέματα που είχε χτίσει την ιστορία του κατέρρεαν.
Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα άλλο.
Η αλήθεια ήταν αρκετή. Είχε περάσει μήνες χειραγωγώντας και απατώντας, και τώρα όλα κατέρρεαν.
Δεν ήταν η εκδίκηση που άφησε κάποιον σε ερείπια, αλλά ήταν δικαιοσύνη. Και για μένα, αυτό ήταν αρκετό.
