Κώστας Σαμαράς
Νόμιζα πως η πτήση μου προς το Λος Άντζελες θα ήταν απλά άλλο ένα επαγγελματικό ταξίδι, μια ρουτίνα χωρίς εκπλήξεις.
Όμως, όσα συνέβησαν εκείνα τα δύο ώρες πάνω από τα σύννεφα άλλαξαν τη ζωή μου και με άφησαν σε μια θάλασσα συναισθημάτων και αναπάντητων ερωτήσεων.
Όσα μου εκμυστηρεύτηκε ο πιλότος, όχι μόνο αμφισβήτησαν το παρελθόν μου, αλλά έβαλαν τη ζωή μου σε μια εντελώς νέα πορεία. Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Εργάζομαι ως αρχιτέκτονας σε μια κορυφαία εταιρεία κατασκευών
– και αυτή η δουλειά δεν είναι μόνο ένα όνειρο, είναι το αποτέλεσμα χρόνων σκληρής δουλειάς, ατελείωτων ωρών μελέτης και συνεχούς βελτίωσης των ικανοτήτων μου. Πρόσφατα, μου δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσω
ένα μεγάλο έργο σε μερικούς σημαντικούς επενδυτές στο Λος Άντζελες. Ήταν μια ευκαιρία που περίμενα χρόνια και θα μπορούσε να με οδηγήσει σε μια πολυπόθητη προαγωγή.
Ήμουν γεμάτη ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Όταν το είπα στη μητέρα μου, τη Μελίσσα, η χαρά της ήταν απερίγραπτη. «Πήγαινε και κατάκτησε τον κόσμο, καρδιά μου! Θα προσεύχομαι για σένα»,
μου είπε με το χαμόγελο εκείνο που πάντα είχε όταν με στήριζε, μεγαλώνοντάς με ως μονογονέας. Ανυπόμονη και γεμάτη ευγνωμοσύνη, έφυγα για το αεροδρόμιο. Η πτήση ήταν άνετη, η αεροσυνοδός φιλική,
το κάθισμα δίπλα μου άδειο – όλα φαίνονταν τέλεια. Κατά τη διάρκεια της απογείωσης, προετοιμαζόμουν για την παρουσίασή μου, επαναλαμβάνοντας την στο μυαλό μου για να βεβαιωθώ πως όλα θα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο.
Και τότε συνέβη κάτι περίεργο. Η αεροσυνοδός, η Μπέθανι, μου έφερε ένα ποτό. Ήταν ευγενική, αλλά όταν είδε το μικρό ελιωμένο σημάδι στον καρπό μου, το πρόσωπό της πήρε μια σοβαρή έκφραση.
Μου ζήτησε το διαβατήριό μου, λέγοντας πως ήταν μια ρουτίνα ελέγχου. Μου φάνηκε φυσιολογικό, μέχρι που αργότερα με πλησίασε ξανά και μου είπε ότι ο πιλότος ήθελε να μιλήσει μαζί μου
– αλλά μόνο μετά την προσγείωση. «Πίστεψέ με, θα το μετανιώσεις αν δεν το κάνεις», μου είπε, με το βλέμμα της γεμάτο ένταση. Ήμουν μπερδεμένη και περίεργη. Τι ήθελε να μου πει ο πιλότος;
Γιατί δεν μπορούσε να με μιλήσει τώρα; Αν και ανυπομονούσα για τη συνάντηση με τους επενδυτές, κάτι στην έκφραση της Μπέθανι με έκανε να πιστέψω ότι είχε να κάνει με κάτι πολύ σημαντικό.
Η πτήση τελικά προσγειώθηκε και όλοι οι επιβάτες αποβιβάστηκαν. Έμεινα μόνη, όταν ο πιλότος με πλησίασε. Ήταν ψηλός, με γκρίζα μαλλιά, και μόλις με κοίταξε, ένιωσα μια παράξενη αίσθηση σαν να τον ήξερα από κάπου.
Ο χρόνος σταμάτησε, και τότε το είπε: «Κόρτνεϊ, είμαι ο πατέρας σου.» Τα πόδια μου λύγισαν. «Τι;» Οι σκέψεις μου άρχισαν να περιστρέφονται, η καρδιά μου χτυπούσε ακανόνιστα.
Ήξερα πως υπήρχε μόνο ένας άντρας που μπορούσε να μου πει αυτή τη φράση: ο Στιβ, ο παιδικός φίλος της μητέρας μου, που πάντα μου έλεγαν ότι είχε «χαθεί». Μα δεν μου είχαν πει ποτέ ότι ήταν ο πατέρας μου.
«Είμαι ο πατέρας σου», επανέλαβε, με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του. «Η Μελίσσα κι εγώ… χωρίσαμε πριν γεννηθείς. Δεν μου είπε ποτέ ότι υπήρχες, και έμαθα για σένα πολλά χρόνια αργότερα.»
Αισθάνθηκα σαν να βρισκόμουν σε έναν εφιάλτη, αλλά ταυτόχρονα, ήταν σαν σκηνή από ταινία – μια ανατροπή που ποτέ δεν περίμενα. Δεν μπορούσα να πιστέψω όσα άκουγα, και αμέσως έβγαλα το κινητό μου για να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου.
«Μαμά, γιατί ποτέ δεν μου είπες για τον Στιβ; Τι συμβαίνει εδώ;» «Στιβ; Τι εννοείς, αγάπη μου;» Η φωνή της ήταν γεμάτη πανικό και απορία. «Μαμά, είναι μπροστά μου! Είναι ο πατέρας μου!»
Ήταν η στιγμή της αλήθειας. Με τρεμάμενη φωνή, η μητέρα μου μου εξήγησε όλη την ιστορία. «Αχ, Κόρτνεϊ, συγνώμη», έκλαψε. «Όταν ήμασταν νέοι, ο Στιβ ήθελε να γίνει πιλότος, αλλά όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος σε σένα,
ήξερα ότι αν το μάθαινε, θα εγκατέλειπε το όνειρό του. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, έτσι έφυγα χωρίς να του πω τίποτα.» Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Χρόνια σιωπής, μια ολόκληρη οικογένεια που μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα της,
και τώρα, εδώ ήταν μπροστά μου – ένας άντρας που δεν ήξερα, αλλά ταυτόχρονα μου φαινόταν τόσο οικείος. Ήταν σαν να άνοιξε μια πληγή στην καρδιά μου, αλλά και μια ευκαιρία να θεραπευτεί το παρελθόν.
«Δεν ήξερα τι να κάνω», είπε ο Στιβ. «Αλλά είμαι περήφανος για σένα, Κόρτνεϊ, και θα κάνω ό,τι μπορώ για να πετύχεις τους στόχους σου.» Γνώριζε πως είχα μια σημαντική συνάντηση στο Λος Άντζελες και είχε επαφές με τους επενδυτές.
Σε λίγες ώρες είχε κανονίσει τα πάντα, και έφτασα στην παρουσίαση εγκαίρως. Όταν την παρουσίασα, ήταν σαν τα αστέρια να έπεσαν από τον ουρανό: οι επενδυτές ενθουσιάστηκαν και συμφώνησαν να χρηματοδοτήσουν το έργο μου.
Λίγο αργότερα, ο διευθυντής με κάλεσε και μου πρόσφερε την προαγωγή που πάντα ήθελα. Όταν βγήκα από τη αίθουσα, ο Στιβ ήταν εκεί, με δάκρυα στα μάτια, και με αγκάλιασε. «Τα κατάφερες! Είμαι τόσο περήφανος για σένα!»
Ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Μια μέρα που ξεκίνησε με μια ανακάλυψη που αναστάτωσε όλη μου τη ζωή, και τελείωσε με μια νίκη που δεν περίμενα. Και καθώς ξάπλωνα το βράδυ, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν:
Τι απίστευτο ταξίδι είναι η ζωή. Και πόσο όμορφο είναι να γνωρίζεις τελικά την αλήθεια.
