Κώστας Σαμαράς
«Υπάρχει κόσμος που αγνοεί οτι οι εθισμοί ή η δυστυχία δεν έχουν ταξικό χαρακτήρα, υπάρχει κόσμος που γελάει με τον θάνατο ενος ανθρώπου που δεν ήξερε και που δεν είχε ιδέα τι βάρος μπορεί να κουβαλούσε λόγω του ονόματός του ή του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσε. Υπάρχει κοσμος που χαίρεται με την δυστυχία των άλλων λες και ο θάνατος οποιουδήποτε μπορει να καλυτερεύσει την δική του ζωη.» 😥😓😢👏👏👏
Ενα συγκλονιστικό κείμενο, το οποίο αναρτήθηκε μερικές μόλις ημέρες έπειτα από τον ξαφνικό θάνατο του γιου του Σωκράτη Κόκκαλη, κάνει πάταγο στο Διαδίκτυο.
Το εν λόγω κείμενο δημοσίευσε στο Facebook ο Ανδρέας Λουκάκος, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, ιδρυτής της εταιρείας παραγωγής dotmov (dotmov.gr) και αρθρογράφος.
Διαβάστε αναλυτικά το κείμενο:
Πέθανε ο γιός του Κόκκαλη και υπάρχει κόσμος που είναι σχεδόν χαρούμενος που πέθανε ενας άνθρωπος 34 χρονών. Υπάρχει κόσμος που θεωρεί οτι οποιοσδήποτε ειναι γιός ή κορη πλούσιας οικογένειας είναι εξ ορισμού κακός και του αξίζει η οποιαδήποτε ατυχής κατάληξη.
Υπάρχει κόσμος που αγνοεί οτι οι εθισμοί ή η δυστυχία δεν έχουν ταξικό χαρακτήρα, υπάρχει κόσμος που γελάει με τον θάνατο ενος ανθρώπου που δεν ήξερε και που δεν είχε ιδέα τι βάρος μπορεί να κουβαλούσε λόγω του ονόματός του ή του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσε. Υπάρχει κοσμος που χαίρεται με την δυστυχία των άλλων λες και ο θάνατος οποιουδήποτε μπορει να καλυτερεύσει την δική του ζωη.
Υπάρχει κοσμος πολύ τοξικός και το μέσο αυτό (το fb) ειναι το ιδανικό γήπεδο για να παίξει την μπάλα του.
Και κάτι ακόμα. Επι δύο χρόνια, για τις ανάγκες ενος ντοκιμαντέρ, παρακολουθούσα απο κοντά παιδιά σε απεξάρτηση. Είδα παιδιά απο φτωχές οικογένειες, απο πλούσιες, παιδιά που μεγαλώσανε καλά και παιδιά που μεγαλώσανε δύσκολα. Τραβούσαν όλα ενα γολγοθά και ηταν στιγμές που ένιωθα πολύ μικρός απέναντί τους. Κανείς δεν ξέρει πως θα τα φέρει η ζωή, ποιος κοντινός του θα βασανιστεί απο δαίμονες, εθισμούς και δυστυχίες και αν ο ιδιος θα γλιτώσει.
Ομως χαρά δεν μπορεί κανείς να αντλεί απο τη δυστυχία των αλλων. Δεν πρέπει, ειναι λάθος, ειναι βάρβαρο και πολυ σκληρό.
Δείτε την σχετική ανάρτηση:
Πεθανε ο γιος του κοκκαλη και υπαρχει κοσμος που ειναι σχεδον χαρουμενος που πεθανε ενας ανθρωπος 34 χρονων. Υπαρχει κοσμος που θεωρει οτι οποιοσδηποτε ειναι γιος ή κορη πλουσιας οικογενειας ειναι εξ’ ορισμου κακος και του αξιζει η οποιαδηποτε ατυχης καταληξη. Υπαρχει κοσμος που αγνοει οτι οι εθισμοι ή η δυστυχια δεν εχουν ταξικο χαρακτηρα, υπαρχει κοσμος που γελαει με τον θανατο ενος ανθρωπου που δεν ηξερε και που δεν ειχε ιδεα τι βαρος μπορει να κουβαλουσε λογω του ονοματος του ή του τροπου με τον οποιο μεγαλωσε. Υπαρχει κοσμος που χαιρεται με την δυστυχια των αλλων λες και ο θανατος οποιουδηποτε μπορει να καλυτερευσει την δικη του ζωη. Υπαρχει κοσμος πολυ τοξικος και το μεσο αυτο ειναι το ιδανικο γηπεδο για να παιξει την μπαλα του. Και κατι ακομα. Επι δυο χρονια, για τις αναγκες ενος ντοκιμαντερ, παρακολουθουσα απο κοντα παιδια σε απεξαρτηση. Ειδα παιδια απο φτωχες οικογενειες, απο πλουσιες, παιδια που μεγαλωσανε καλα και παιδια που μεγαλωσανε δυσκολα. Τραβουσαν ολα ενα γολγοθα και ηταν στιγμες που ενιωθα πολυ μικρος απεναντι τους. Κανεις δεν ξερει πως θα τα φερει η ζωη, ποιος κοντινος του θα βασανιστει απο δαιμονες, εθισμους και δυστυχιες και αν ο ιδιος θα γλιτωσει. Ομως χαρα δεν μπορει κανεις να αντλει απο τη δυστυχια των αλλων. Δεν πρεπει, ειναι λαθος, ειναι βαρβαρο και πολυ σκληρο.
