Κώστας Σαμαράς
Η εγγονή μου με πέταξε έξω από το σπίτι γιατί, στα 79 μου, γνώρισα έναν άντρα και ήθελα να τον παντρευτώ. Αλλά αποφάσισα να της δώσω ένα μάθημα για την έλλειψη σεβασμού της.
Η ζωή μου με την εγγονή μου, την Άσλεϊ, ήταν μακρά και δύσκολη. Μετά τον θάνατο των γονιών της, πούλησα το σπίτι μου για να πληρώσω τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο. Όλα αυτά τα χρόνια ζούσα για εκείνη, βάζοντας τα δικά της συμφέροντα πάνω από τα δικά μου, ακόμα και ξεχνώντας τη δική μου ευτυχία.
Αλλά μια μέρα η μοίρα μου χάρισε τον Χάρολντ. Αυτός ο ευγενικός και τρυφερός άνθρωπος μπήκε στη ζωή μου σαν μια αχτίδα φωτός. Ήταν προσεκτικός, φροντιστικός, και κάθε στιγμή μαζί του μου θύμιζε ότι η ευτυχία είναι δυνατή σε οποιαδήποτε ηλικία.
Όταν μου έκανε πρόταση γάμου, πετούσα στα σύννεφα. Σχεδιάζαμε τον γάμο μας, και ονειρευόμουν να παρουσιάσω τον Χάρολντ στην Άσλεϊ, για να δει κι εκείνη πόσο υπέροχος ήταν αυτός ο άνθρωπος.
Ωστόσο, όλα πήγαν στραβά. Όταν η Άσλεϊ έμαθε για τον γάμο, η αντίδρασή της με σόκαρε. Είπε ότι είμαι «πολύ μεγάλη» για νυφικό! Τα λόγια της με πλήγωσαν βαθιά, αλλά το πραγματικό χτύπημα ήρθε όταν δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν θα ανεχόταν τον Χάρολντ στο σπίτι μας. Με οργή, μάζεψε τα πράγματά μου και με πέταξε έξω. Ήμουν σοκαρισμένη. Μετά από όλες τις θυσίες που έκανα για εκείνη, απλώς με έδιωξε από το σπίτι.
Αντί όμως να λυγίσω, αποφάσισα να δώσω ένα μάθημα στην εγγονή μου. Να νιώσει πόσο σκληρή μπορεί να είναι η πραγματικότητα. Δείτε τι έκανα ⬇️⬇️
Με τον Χάρολντ παντρευτήκαμε — μια μικρή, αλλά υπέροχη τελετή. Κάναμε μια φανταστική φωτογράφιση που αποτύπωσε τη χαρά μας. Αλλά δεν σταμάτησα εκεί. Ξέροντας πόσο αγαπά η Άσλεϊ τις εκθέσεις και την τέχνη, σκέφτηκα κάτι ξεχωριστό.
Νοικιάσαμε μια γκαλερί τέχνης και τη διακοσμήσαμε με τις φωτογραφίες του γάμου μας. Αυτές οι εικόνες ήταν γεμάτες ευτυχία, ειλικρινή αγάπη και ζωτική ενέργεια.
Καλέσαμε πολλούς καλεσμένους στην έκθεση, συμπεριλαμβανομένων δημοσιογράφων, φίλων και, φυσικά, της ίδιας της Άσλεϊ. Ήθελα να δει ότι η ζωή μου δεν τελείωσε, και ότι έχω δικαίωμα στην ευτυχία.
Όταν η Άσλεϊ μπήκε στην αίθουσα και μας είδε με τον Χάρολντ στις φωτογραφίες — να γελάμε, να χορεύουμε, να αγκαλιαζόμαστε — κοκκίνισε από ντροπή.
Δεν μπορούσε να κρύψει τη σύγχυσή της. Οι καλεσμένοι θαύμαζαν τις φωτογραφίες, έκαναν θετικά σχόλια, κι εγώ ένιωσα ότι αυτό ήταν ο θρίαμβός μου. Η Άσλεϊ δεν είπε τίποτα. Απλώς γύρισε και έφυγε από την αίθουσα.
Δεν ξέρω αν αυτή η έκθεση άλλαξε τη στάση της απέναντί μου, αλλά ελπίζω να κατάλαβε ότι στη ζωή υπάρχει πάντα χώρος για ευτυχία. Και ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, αξίζει αγάπη και σεβασμό.
