Κώστας Σαμαράς
Από τότε που θυμάμαι, η γιαγιά μου έλεγε ότι δεν της έχει μείνει πολύς χρόνος. Ό,τι κι αν της προσφέραμε, αμέσως το απέρριπτε λέγοντας ότι σύντομα θα φύγει. Ήμουν λυπημένος όταν ο παππούς μου πέθανε· έφυγε πολύ νέος, λίγο μετά τα 50.
Ευτυχώς, η γιαγιά, παρόλο που δεν σχεδιάζει να ζήσει για πολύ ακόμα, προσπαθεί να απολαύσει τη ζωή στο έπακρο: εξαφανίζεται συχνά με τις φίλες της, δεν αποφεύγει να αγοράσει ένα καινούργιο καπέλο και απολαμβάνει να ασχολείται με τον κήπο.
Οτιδήποτε για να τη θυμόμαστε ως όμορφη και με καλή διάθεση.
Έτσι, με τα παράπονά της, έζησε μέχρι να δει την επέτειό της. Και για 15 χρόνια τώρα την πείθουμε να κάνει επισκευές. Στην αρχή επέμενε ότι όλα έπρεπε να παραμείνουν όπως ήταν όταν ζούσε ο παππούς. Στη συνέχεια, συμφώνησε ότι ο παππούς θα την ανάγκαζε να κάνει τις επισκευές, ήταν καιρός πια. Αλλά δήλωσε:
– Γιατί να επενδύσετε στις επισκευές μου αν μετά θα πρέπει να τα ξαναφτιάξετε για τον εαυτό σας; Θα ζήσω όσο έχω ακόμα, και μετά κάντε ό,τι θέλετε.
Σιγά-σιγά την πείσαμε να φτιάξει τουλάχιστον την κουζίνα, ώστε να είναι ασφαλής, φωτεινή και άνετη. Μυστικά από τη γιαγιά (την στείλαμε σε ένα σανατόριο), τακτοποιήσαμε το μπάνιο.
Και τώρα, επικαλούμενοι νέα πρότυπα και πρόστιμα, την πείσαμε να αλλάξει τα καλοριφέρ στο διαμέρισμα, την παρακαλέσαμε να δεχτεί όμορφα ψευδοροφές και τουλάχιστον να δεχτεί να τοποθετήσουμε νέο λινέλαιο. Παρακαλούμε τη γιαγιά να δεχτεί τα νέα έπιπλα, αλλά το μόνο που απαιτήσαμε ήταν να αλλάξουμε την ταπετσαρία που κάποτε κόλλησε με τον παππού. Τελικά έχουν ξεθωριάσει και ξεφλουδίζουν αρκετά.
