Κώστας Σαμαράς
«Προσέλαβα έναν ξένο για να κάνω τον πρώην μου να ζηλέψει, αλλά τα πράγματα πήραν μια απρόσμενη τροπή.»
Όλα ξεκίνησαν ως ένα παρορμητικό, αλλά φαινομενικά λαμπρό σχέδιο, διηγείται η γυναίκα.
Με ραγισμένη καρδιά, αφού ο πρώην μου, ο Τζος, με είχε αφήσει, αποφάσισα πως έπρεπε να του δείξω τι είχε χάσει.
Η ιδέα μού ήρθε σε μια στιγμή απελπισίας, λίγες μέρες μετά τον χωρισμό: ήθελα να προσλάβω κάποιον για να προσποιηθεί πως είναι ο φίλος μου σε ένα στρατηγικά προγραμματισμένο ταξίδι.
Ήθελα να τον κάνω να ζηλέψει και να τον κάνω να μετανιώσει για την απόφασή του.
Λίγες μέρες αργότερα, στεκόμουν στο αεροδρόμιο, ένα χάος αντιφατικών συναισθημάτων μέσα μου.
Ο Τράβις, ο άντρας που είχε αναλάβει αυτή την τρελή αποστολή, επρόκειτο να φτάσει από στιγμή σε στιγμή.
Κοίταζα εμμονικά το τηλέφωνό μου, αναρωτώμενη αν είχε αλλάξει γνώμη.
«Γεια σου,» με έβγαλε από τις σκέψεις μου μια ήρεμη φωνή.
Ήταν ο Τράβις.
«Α, γεια,» είπα, προσπαθώντας να δείχνω πιο χαλαρή απ’ ό,τι ήμουν στην πραγματικότητα.
«Ακόμα πιστεύεις πως αυτό είναι καλό σχέδιο;» ρώτησε σηκώνοντας το φρύδι του.
«Δεν είμαι σίγουρη,» παραδέχτηκα.
«Αλλά νομίζω πως μπορεί να δουλέψει. Τι λες εσύ;»
«Για μένα δεν υπάρχει μειονέκτημα.
Κάνω διακοπές πληρωμένες με μια ελκυστική γυναίκα,» απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο.
Ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν.
«Αν ήμουν ελκυστική, δεν θα με είχε αφήσει,» μουρμούρισα.
«Σταμάτα.
Απλώς είναι ηλίθιος,» απάντησε ο Τράβις με σοβαρό τόνο.
Αφού περάσαμε τον έλεγχο ασφαλείας, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο.
Εκεί, είδα τον Τζος με τη νέα του κοπέλα.
Το έκπληκτο βλέμμα του και ο αλαζονικός τόνος της φωνής του, όταν με χαιρέτησε, σχεδόν έσπασαν το θάρρος μου.
«Άρι; Τι κάνεις εδώ;» ρώτησε, κοιτάζοντάς με σαν να ήμουν μια απρόσμενη εμφάνιση.
Ο Τράβις αντέδρασε γρήγορα και έβαλε το χέρι του γύρω από τη μέση μου.
«Είμαι διακοπές με τον φίλο μου,» είπα, αν και η φωνή μου έτρεμε ελαφρώς.
«Α, ένα από τα ρομαντικά μας ταξίδια,» πρόσθεσε ο Τράβις με ένα τέλειο χαμόγελο.
Ο Τζος φαινόταν ανεπηρέαστος, κάτι που με πλήγωσε περισσότερο απ’ όσο ήθελα να παραδεχτώ.
Καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν, οι σκέψεις μου στροβιλίζονταν.
Το σχέδιό μου έπρεπε να ήταν αλάνθαστο.
Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να κάνω τον Τζος να μετανιώσει που με άφησε.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ήμουν εντελώς εξαντλημένη.
Ονειρευόμουν ύπνο, αλλά γρήγορα επανήλθα στην πραγματικότητα μόλις άνοιξα την πόρτα του δωματίου.
«Υπάρχει μόνο ένα κρεβάτι,» είπα, προσπαθώντας να συγκρατήσω την απογοήτευσή μου.
«Ναι, το βλέπω κι εγώ,» απάντησε ο Τράβις διασκεδάζοντας.
«Αυτό πρέπει να είναι λάθος,» επέμεινα και κάλεσα αμέσως τη ρεσεψιόν.
Μετά από μια σύντομη συνομιλία, έγινε ξεκάθαρο ότι δεν ήταν λάθος.
Το δωμάτιο είχε κλειστεί έτσι.
«Μπορούμε να μοιραστούμε το κρεβάτι.
Δεν είναι τίποτα σπουδαίο,» είπε ο Τράβις με έναν αδιάφορο μορφασμό.
«Σε καμία περίπτωση,» αντέδρασα αποφασιστικά.
«Έλα τώρα, Άρι.
Δεν είναι αυτό που ήθελες; Να φαίνεσαι ευτυχισμένη με τον νέο σου φίλο;» είπε πειρακτικά.
Χωρίς άλλη επιλογή, αποφάσισα να μείνω και να αποφύγω τις εντάσεις.
Οι επόμενες μέρες ήταν ένα μείγμα από σκηνοθετημένες καταστάσεις για να τραβήξω την προσοχή του Τζος.
Ο Τράβις ήταν πολύ πιο φυσικός στον ρόλο του ψεύτικου φίλου απ’ ό,τι περίμενα.
Περάσαμε μέρες χτίζοντας κάστρα στην άμμο και ανταγωνιζόμενοι σε παιδικά παιχνίδια.
Με τον Τράβις, όλα φαίνονταν πιο εύκολα.
Με έκανε να ξεχνάω τον Τζος και γέλασα περισσότερο από ό,τι τα τελευταία χρόνια.
Ένα βράδυ, ο Τράβις με πήγε στην παραλία.
«Σταμάτα να ανησυχείς,» είπε, με σήκωσε ψηλά και μας έριξε και τους δύο στα κύματα.
Γέλασα, τον κατσάδιασα, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω ελεύθερη.
Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για μια στιγμή, και σε εκείνον τον αιωρούμενο χώρο, ο χρόνος φάνηκε να σταματά.
Χωρίς να το καταλάβουμε, μοιραστήκαμε ένα φιλί που τα άλλαξε όλα.
Το επόμενο πρωί, ο Τζος ήρθε να μου μιλήσει.
«Δεν μπορώ να σε βλέπω με κάποιον άλλο.
Σε αγαπάω ακόμα,» είπε, παρακαλώντας με να γυρίσω πίσω.
Αλλά για πρώτη φορά, ένιωθα ότι δεν είχε πια σημασία.
Καθώς τον κοίταζα, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε πια χώρος για εκείνον στην καρδιά μου.
«Δεν το θέλω πια,» είπα σταθερά.
«Έχω κάποιον που με εκτιμά γι’ αυτό που είμαι.»
Έτρεξα προς τον Τράβις, που ετοιμαζόταν να φύγει.
Τον σταμάτησα και τον παρακάλεσα να μείνει.
«Είσαι ο μόνος που με νοιάζει,» είπα με δάκρυα στα μάτια.
Μετά από μια στιγμή που έμοιαζε αιωνιότητα, με τράβηξε κοντά του και με φίλησε ξανά.
Αυτή τη φορά, όλα ήταν αληθινά.
Ήμασταν αληθινοί.
