Κώστας Σαμαράς
Η ιστορία μου έχει ως σκοπό να αποτρέψει άλλους από το να κάνουν το ίδιο λάθος που έκανα εγώ.
Η μητέρα μου βρισκόταν σε έναν οίκο ευγηρίας και μια μέρα έμαθα ότι η κατάστασή της ήταν άσχημη. Ήθελε να με δει και τη ρώτησα τι μπορούσα να κάνω για εκείνη. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να βελτιώσω τις συνθήκες σε αυτόν τον οίκο, γιατί ήταν απαράδεκτες.
Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, αποφάσισα ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να στείλω τη μητέρα μου σε έναν οίκο ευγηρίας. Αναγνωρίζω ότι ήμουν εγωιστής, γιατί δεν ήθελα η ζωή μου να εξαρτάται από εκείνη. Μετανιώνω βαθιά που ποτέ δεν σκέφτηκα την άνεσή της και την ποιότητα της ζωής της.
Όταν έμαθα ότι η μητέρα μου ήταν σε κρίσιμη κατάσταση, πήγα αμέσως στον οίκο ευγηρίας. Έφτασα ακριβώς στην ώρα για να της πω αντίο, και αυτός ο αποχαιρετισμός ήταν κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ.
Τη ρώτησα τι μπορούσα να κάνω για να απαλύνω τον πόνο της. Μου εξήγησε ότι είχε ζητήσει να βελτιωθούν οι συνθήκες στον οίκο ευγηρίας, γιατί συχνά υπήρχε έλλειψη τροφίμων λόγω χαλασμένων ψυγείων, δεν μπορούσε να αναπνεύσει λόγω χαλασμένων ανεμιστήρων και το κρεβάτι της ήταν τόσο άβολο που δεν μπορούσε να κοιμηθεί.
Όταν άκουσα τα λόγια της, δυσκολεύτηκα να αναπνεύσω και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν μου είχε μιλήσει νωρίτερα, όταν θα μπορούσα ακόμα να αλλάξω κάτι. Τότε, μου είπε κάτι που άλλαξε για πάντα τον τρόπο που βλέπω τη ζωή.
Μου είπε ότι ήθελε να αλλάξει οίκο ευγηρίας, γιατί φοβόταν πως μια μέρα τα δικά μου παιδιά θα μπορούσαν να με αφήσουν εκεί και να ζήσω ό,τι είχε ζήσει εκείνη. Με προειδοποίησε να σκεφτώ τι θα αφήσω πίσω μου. Και τα τελευταία της λόγια ήταν: «Ό,τι δίνεις, αυτό λαμβάνεις.»
