Κώστας Σαμαράς
Στη ζωή της κόρης μας, που είναι στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου, εμφανίστηκε ένας άντρας. Εγώ και ο σύζυγός μου ήμασταν πολύ χαρούμενοι και θέλαμε να τον γνωρίσουμε προσωπικά. Ωστόσο, η κόρη μας, για κάποιο λόγο, δεν βιαζόταν να μας τον φέρει στο σπίτι. Αρχίσαμε να ανησυχούμε. Μήπως κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον άντρα;
Αλλά τελικά αποφάσισε να μας τον παρουσιάσει. Ετοίμασα τα πάντα εκ των προτέρων, μαγείρεψα εορταστικά πιάτα. Όταν χτύπησε το κουδούνι, άνοιξα την πόρτα με χαμόγελο… αλλά αμέσως παρατήρησα ότι ο σύζυγός μου έγινε κατάλευκος, σαν να είχε δει φάντασμα.
Όπως ανακαλύψαμε, ο φίλος της κόρης μας… Ο σύζυγός μου τσακώθηκε με την κόρη μας, δήλωσε ότι ποτέ δεν θα δεχτεί την επιλογή της και δεν θα πάει στον γάμο. Και εγώ… δεν ξέρω τι να κάνω.
Διηγούμαι την ιστορία μας, μπορείτε να βοηθήσετε με κάποια συμβουλή; 👇👇👇
Η Λίζα μας είχε μιλήσει για τον φίλο της εδώ και καιρό, αλλά για κάποιο λόγο πάντα καθυστερούσε να τον φέρει στο σπίτι.
Εγώ και ο σύζυγός μου αστειευόμασταν λέγοντας ότι θα τον γνωρίζαμε μόνο στον γάμο τους. Αλλά εκείνη πάντα απαντούσε ότι ο Άρθουρ είναι σοβαρός άνθρωπος και πολύ απασχολημένος.
Αρχίσαμε να ανησυχούμε. Μήπως κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον άντρα; Αφού έχουμε μόνο μια κόρη, το μοναδικό μας παιδί. Πάντα ονειρευόμασταν μια μεγάλη οικογένεια, αλλά η μοίρα μας έδωσε μόνο τη Λίζα.
Δώσαμε όλη μας την αγάπη και φροντίδα σε αυτήν. Ήμασταν περήφανοι για τις επιτυχίες της — τα πήγαινε πολύ καλά στο σχολείο, μπήκε στο πανεπιστήμιο μόνη της, έχτιζε καριέρα.
Για αυτό και εκπλαγήκαμε όταν, στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου, άρχισε να μιλάει για έναν τέτοιο Άλεξ και ανακοίνωσε ότι τα είχαν πολύ σοβαρά.
— Κορίτσι μου, αν είναι αλήθεια έτσι, πρέπει να μας τον γνωρίσεις!
— Φυσικά, αλλά όλα με την ώρα τους — απάντησε η Λίζα ασαφώς.
Πέρασε ένας χρόνος. Περιμέναμε τη συνάντηση με τον Άλεξ, αλλά, όπως ανακαλύψαμε, ήταν πάντα πολύ απασχολημένος.
Κλείσαμε τέσσερις φορές για κοινό δείπνο, προετοιμάσαμε φαγητά, αλλά, πάντα την τελευταία στιγμή, ανέβαλλε τη συνάντηση λόγω δουλειάς. Τελικά, στην πέμπτη φορά ήρθαν.
Προετοιμάστηκα εκ των προτέρων: έφτιαξα τα αγαπημένα πιάτα της κόρης μας, έψησα τούρτα και ετοίμασα ένα όμορφο τραπέζι.
Όταν χτύπησε το κουδούνι, άνοιξα την πόρτα με χαμόγελο… αλλά αμέσως παρατήρησα ότι ο σύζυγός μου, ο Βίκτορ, έγινε κατάλευκος, σαν να είχε δει φάντασμα.
Ακολούθησα το βλέμμα του και δεν κατάλαβα αμέσως τι συνέβαινε — ο Άλεξ ήταν στην ίδια ηλικία με τον σύζυγό μου.
Καθίσαμε στο τραπέζι. Ο Άλεξ άρχισε να μας μιλάει για τον εαυτό του: είναι διευθυντής μιας μεγάλης εταιρείας, σοβαρός και επιδραστικός άνθρωπος. Φαινόταν καλός γαμπρός. Αλλά όλη τη βραδιά ο Βίκτορ έμενε σιωπηλός, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα συναισθήματά του.
Όταν οι καλεσμένοι ετοιμάζονταν να φύγουν, ο σύζυγός μου, ξαφνικά, προσφέρθηκε να συνοδεύσει τον Άλεξ. Η Λίζα άρχισε να νευριάζει.
Κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και αποφάσισα να βγω κρυφά πίσω τους.
— Αυτή είναι η κόρη μου! Πώς μπόρεσες; Μεγαλώσαμε μαζί! — άκουσα τη σφιγμένη φωνή του συζύγου μου.
— Βίκτορ, δεν ήξερα ότι είναι η Λίζα σου… Όταν το έμαθα, ήταν πια αργά. Την αγαπώ — απάντησε ο Άλεξ.
— Έχεις σχεδόν 50 χρόνια! Δεν θα γίνεις γαμπρός μου!
Μετά από αυτές τις λέξεις, όλοι έφυγαν. Ο Βίκτορ μου είπε ότι ο Άλεξ ήταν παιδικός του φίλος, έπαιζαν μαζί στην ίδια γειτονιά, ήταν αχώριστοι.
— Πώς να αποδεχτώ ότι η κόρη μου θα ζει μαζί του;
Από τότε, ο Βίκτορ βρίσκεται σε απόγνωση. Μαλώσε με τη Λίζα, δήλωσε ότι ποτέ δεν θα δεχτεί την επιλογή της και ότι δεν θα πάει στον γάμο. Και εγώ… δεν ξέρω τι να κάνω. Και αν στην γεροντική ηλικία μείνουμε τελείως μόνοι;
