Κώστας Σαμαράς
Όλα πήγαιναν τέλεια στον γάμο μου — μέχρι που συνειδητοποίησα ότι η μαμά μου έλειπε.
Λίγα λεπτά αργότερα, εκείνη όρμησε μέσα από τις πόρτες, αναστατωμένη και εξοργισμένη, δείχνοντας κατηγορώντας κάποιον που ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι θα μας πρόδιδε.
Σύντομα μάθαμε ότι την είχαν κλειδώσει σε μια ντουλάπα, κάποιος σοκαριστικά κοντά μας, για λόγους που ποτέ δεν θα είχαμε προβλέψει.
Η ατμόσφαιρα στον γάμο μου με τον Φάμπιαν ήταν γεμάτη ενθουσιασμό.
Αλλά κανείς δεν ήταν πιο ενθουσιασμένος από τη μαμά μου, την Αντέλ.
Ως μοναχοπαίδι, πάντα είχαμε μια βαθιά σχέση, και αυτή η μέρα ήταν κάτι που ονειρευόταν για χρόνια.
Είχαμε περάσει αμέτρητες ώρες προγραμματίζοντας κάθε λεπτομέρεια μαζί — γελώντας με τις δοκιμές των γλυκών, συζητώντας για τις επιλογές του φορέματος και μοιραζόμενες συναισθηματικές στιγμές επιλέγοντας τραγούδια για τη δεξίωση.
Μια στιγμή που ξεχώριζε: καθώς δοκίμαζα το νυφικό μου, τα μάτια της μαμάς μου γέμισαν δάκρυα.
«Ω, Μπέλα,» ψιθύρισε, «δεν μπορώ να πιστέψω ότι το κοριτσάκι μου έχει μεγαλώσει και παντρεύεται.»
Την αγκάλιασα σφιχτά. «Πάντα θα είμαι το κοριτσάκι σου, μαμά.»
Τη μεγάλη μέρα, όλα φαίνονταν να κυλούν τέλεια.
Στεκόμουν στο πίσω μέρος της εκκλησίας, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς ο μπαμπάς μου με έπαιρνε από το χέρι.
«Έτοιμη, γλυκιά μου;» με ρώτησε, η φωνή του γεμάτη συγκίνηση.
Έγνεψα, πολύ συγκλονισμένη για να μιλήσω.
Οι πόρτες άνοιξαν, και καθώς περπατούσα στο διάδρομο, κλείδωσα τα μάτια μου με τον Φάμπιαν.
Το χαμόγελό του φώτιζε τον χώρο, και για μια στιγμή, όλα έμοιαζαν όπως έπρεπε.
Αλλά καθώς πλησιάζαμε στο βωμό, ξαφνικά ένιωσα ένα άσχημο συναίσθημα.
Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι κάτι ήταν τρομερά λάθος — η μαμά δεν ήταν εκεί.
«Μπαμπά,» ψιθύρισα ανήσυχα, «πού είναι η μαμά;»
Τα φρύδια του συνοφρυώθηκαν καθώς σκάναρε τις θέσεις. «Δεν… δεν ξέρω. Ήταν να είναι εδώ.»
Τα βήματά μου κόπηκαν, και η μουσική σταμάτησε απότομα.
Πάγωσα, και όλα τα μάτια στράφηκαν προς εμένα. «Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε,» είπα, η φωνή μου να τρέμει. «Η μαμά λείπει.»
Ο Φάμπιαν έτρεξε στο πλάι μου, η ανησυχία γραμμένη στο πρόσωπό του. «Μπέλα, τι συμβαίνει;»
«Η μαμά μου,» ψιθύρισα, ο πανικός να ανεβαίνει. «Δεν είναι εδώ. Πρέπει να τη βρούμε.»
Γύρισα προς τα αδέρφια μου στην πρώτη σειρά, τους παρακάλεσα. «Μπορείτε να τη βρείτε; Σας παρακαλώ;»
Έγνεψαν και αμέσως έτρεξαν έξω από την εκκλησία. Ο Φάμπιαν έσφιξε το χέρι μου.
«Μάλλον είναι καλά — απλά καθυστέρησε κάπου,» είπε καταπραϋντικά.
Αλλά καθώς περνούσαν τα λεπτά, ο φόβος με κυρίευε. Η μαμά δεν θα έχανε ποτέ αυτό.
Ψίθυροι διέσχιζαν την εκκλησία καθώς οι καλεσμένοι αντάλλαζαν ανήσυχες ματιές.
«Ίσως πρέπει να καλέσουμε την αστυνομία,» μουρμούρισα, η φωνή μου να τρέμει.
«Ας δώσουμε λίγο ακόμα χρόνο,» είπε ο Φάμπιαν, προσπαθώντας να με ηρεμήσει.
«Είμαι σίγουρος ότι θα τη βρουν.»
Αλλά καθώς πέρασε μία ώρα, δεν ήμουν καθόλου σίγουρη.
Η ένταση στην εκκλησία μεγάλωνε, όλοι όλο και πιο ανήσυχοι.
Μόλις ήμουν έτοιμη να επιμείνω να καλέσουμε τις αρχές, οι πόρτες άνοιξαν απότομα, και μέσα έπεσε η μαμά μου — ατημέλητη, τα μαλλιά της ακατάστατα, το μακιγιάζ μουτζουρωμένο, και το φόρεμά της τσαλακωμένο.
Ο μπαμπάς μου και τα αδέρφια μου ήταν ακριβώς πίσω της.
«Μαμά!» φώναξα, τρέχοντας προς το μέρος της. «Τι συνέβη; Πού ήσουν;»
Πριν προλάβει να απαντήσει, τα μάτια της κλείδωσαν σε κάποιον στην πρώτη σειρά.
Το πρόσωπό της στράβωσε από οργή.
«ΕΣΥ!» ούρλιαξε, δείχνοντας με τρεμάμενο δάχτυλο.
Ακολούθησα το βλέμμα της και έμεινα άφωνη — ήταν η μητέρα του Φάμπιαν, η Γκρέις, σκυμμένη στη θέση της.
«Μαμά, τι συμβαίνει;» ρώτησα, η καρδιά μου να χτυπά δυνατά.
Η μαμά μου γύρισε προς το μέρος μου, η φωνή της να τρέμει από θυμό.
«Η πεθερά σου ΜΕ ΚΛΕΙΔΩΣΕ σε ντουλάπα! Μόνο και μόνο επειδή φορούσα ένα ακριβό χρυσό φόρεμα!»
Η εκκλησία γέμισε με σοκαρισμένα ξεφωνητά. Ένιωθα σαν να ήμουν σε εφιάλτη.
«Τι; Αυτό είναι παράλογο,» ψέλλισα, κοιτάζοντας μεταξύ της μαμάς και της Γκρέις με δυσπιστία.
Η Γκρέις σηκώθηκε απότομα, το πρόσωπό της χλωμό. «Αυτό είναι γελοίο! Δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο—»
«Ω, σταμάτα τα ψέματα!» φώναξε η μαμά μου. «Σε άκουσα να λες στην αδερφή σου ότι έπρεπε να είσαι η μόνη που θα φοράει χρυσό.
Πάντα ζήλευες, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα έπεφτες τόσο χαμηλά.»
Ο Φάμπιαν προχώρησε μπροστά, η έκφρασή του σκοτεινή από θυμό.
«Μαμά, είναι αλήθεια αυτό; Έκλεισες την κυρία Τζέικομπς στην ντουλάπα;»
Η Γκρέις έσπασε την ψυχραιμία της. Έσφιξε τα χέρια της, η φωνή της να τρέμει.
«Απλά… νόμιζα… ότι προσπαθούσε να με επισκιάσει.»
Το σαγόνι του Φάμπιαν σφίχτηκε. «Μαμά, αυτή είναι η μέρα της Μπέλα, όχι δική σου.
Πώς μπόρεσες να κάνεις κάτι τόσο μικροπρεπές;»
«Αλλά…» τραύλισε η Γκρέις, «έκανα ένα λάθος! Δεν άντεχα να με κλέβει την παράσταση με αυτό το φόρεμα.»
«Τέλος οι δικαιολογίες,» είπε αυστηρά ο Φάμπιαν. «Έκανες αρκετή ζημιά. Φύγε.»
Το πρόσωπο της Γκρέις στράβωσε από θυμό, αλλά γύρισε και έφυγε από την εκκλησία, αφήνοντας πίσω της μια
σιωπή γεμάτη αμηχανία.
Για μια στιγμή, κανείς δεν κινήθηκε.
Μετά ο μπαμπάς μου ξερόβηξε.
«Εντάξει, όλοι, ας επιστρέψουμε στον εορτασμό αυτού του υπέροχου ζευγαριού.»
Η ένταση άρχισε σιγά σιγά να διαλύεται, αλλά ο Φάμπιαν στράφηκε προς εμένα, η ενοχή στα μάτια του.
«Μπέλα, λυπάμαι τόσο πολύ. Δεν είχα ιδέα ότι η μαμά μου θα έκανε κάτι τόσο τρομερό.»
Έσφιξα το χέρι του. «Δεν είναι δικό σου το φταίξιμο. Ας επικεντρωθούμε σε εμάς τώρα.»
Έγνεψε, ένα μικρό χαμόγελο να σπάει. «Σ’ αγαπώ.»
«Κι εγώ σ’ αγαπώ,» ψιθύρισα.
Η τελετή συνεχίστηκε, και παρά τα πάντα, ένα κύμα χαράς με πλημμύρισε καθώς ανταλλάσσαμε τους όρκους μας.
Όταν ο ιερέας μας κήρυξε επιτέλους άντρα και γυναίκα, η εκκλησία ξέσπασε σε ζητωκραυγές.
Καθώς περπατούσαμε πίσω στον διάδρομο, χέρι-χέρι, πλησίασα τον Φάμπιαν.
«Λοιπόν, αυτό δεν ήταν ακριβώς όπως φανταζόμουν τον γάμο μας.»
Γέλασε απαλά. «Ούτε κι εγώ. Αλλά, τουλάχιστον θα είναι αξέχαστο, σωστά;»
Δεν μπόρεσα να μην γελάσω. «Αυτός είναι ένας τρόπος να το πεις.»
Η δεξίωση ήταν ζωντανή, το χάος του πρωινού να ξεθωριάζει στο παρασκήνιο καθώς οι καλεσμένοι χόρευαν και γελούσαν.
Στεκόμουν δίπλα στο μπολ της γροθιάς, επιτέλους επιτρέποντας στον εαυτό μου μια στιγμή να ανασάνω.
«Κάποιος γάμος, ε;» είπε η θεία Γουίλμα καθώς πλησίασε στο πλάι μου.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Γκρέις το έκανε αυτό. Τι εφιάλτης πεθερά.»
«Το ξέρω,» αναστέναξα. «Είναι πολλά να επεξεργαστείς.»
Μια άλλη καλεσμένη μπήκε στην κουβέντα. «Τουλάχιστον ο Φάμπιαν στάθηκε στο πλευρό σου.
Αυτός είναι ένας καλός άντρας που έχεις.»
Χαμογέλασα, βλέποντας τον Φάμπιαν απέναντι στο δωμάτιο.
Με κοίταξε και μου έκλεισε το μάτι, κάνοντας την καρδιά μου να φουσκώσει από αγάπη.
«Μιλώντας για εφιάλτες,» συνέχισε η θεία Γουίλμα, «πού είναι η μαμά σου;
Η καημένη πρέπει να είναι εξαντλημένη.»
Συνειδητοποίησα ότι δεν την είχα δει για λίγο και πήγα να την ψάξω.
Τη βρήκα να κάθεται μόνη στον κήπο, να κοιτάζει τα αστέρια.
«Γεια σου, γλυκιά μου,» είπε απαλά καθώς πλησίασα.
Κάθισα δίπλα της, παίρνοντας το χέρι της. «Λυπάμαι τόσο πολύ για ό,τι συνέβη, μαμά.»
Έσφιξε τα δάχτυλά μου. «Είναι εντάξει, Μπέλα.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είσαι ευτυχισμένη και παντρεμένη με έναν υπέροχο άντρα.»
Τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. «Αλλά δεν είναι εντάξει. Αυτό έπρεπε να είναι τέλειο.»
Η μαμά γύρισε προς το μέρος μου, τα μάτια της απαλά. «Η ζωή δεν είναι τέλεια, αγάπη μου.
Το θέμα είναι πώς διαχειριζόμαστε τις ατέλειες. Και εσύ; Διαχειρίστηκες την σημερινή μέρα υπέροχα.»
Ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο της. «Σ’ αγαπώ, μαμά.»
«Κι εγώ σ’ αγαπώ,» ψιθύρισε, φιλώντας τα μαλλιά μου.
«Τώρα, ας σταματήσουμε να κλαίμε και ας επιστρέψουμε στο πάρτι. Είναι η μέρα του γάμου σου!»
Μέσα στην αίθουσα, ο Φάμπιαν με σήκωσε στην πίστα.
«Όλα καλά;» ρώτησε, τα μάτια του γεμάτα ανησυχία.
Χαμογέλασα, γνέφοντας. «Περισσότερο από καλά. Απλώς σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι.»
Σήκωσε το φρύδι του. «Τυχερή; Μετά από όλα αυτά;»
«Απολύτως,» είπα. «Γιατί στο τέλος της ημέρας, είμαι παντρεμένη με εσένα. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.»
Τα μάτια του μαλάκωσαν, και με τράβηξε κοντά.
«Υπόσχομαι ότι πάντα θα σε προστατεύω και θα στέκομαι δίπλα σου. Ό,τι κι αν γίνει.»
«Το ξέρω,» ψιθύρισα. «Και αυτός είναι ο λόγος που σ’ αγαπώ.»
Καθώς χορεύαμε, κοίταξα τη μαμά και τον μπαμπά, που λικνίζονταν κοντά.
Η μαμά μου έκλεισε το μάτι, και εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης.
Παρά το χάος, παρά το δράμα, ήμασταν όλοι εδώ, μαζί.
Η βραδιά τελείωσε με γέλια, χορό και τη γνώση ότι τα χειρότερα ήταν πίσω μας.
Καθώς ο Φάμπιαν κι εγώ φύγαμε για να ξεκινήσουμε τη νέα μας ζωή μαζί, δεν μπορούσα παρά να νιώσω αισιοδοξία.
Όποιες προκλήσεις κι αν μας περιμένουν, θα τις αντιμετωπίσουμε ως σύζυγοι, με την οικογένειά μας στο πλευρό μας.
