Κώστας Σαμαράς
Πάντα πίστευα ότι ήμουν μια καλή πεθερά και γιαγιά. Ήμουν εκεί κάθε φορά που ο γιος μου, ο Γιώργος, και η γυναίκα του, η Σάρα, με χρειαζόντουσαν, είτε για να προσέχω τα παιδιά τους είτε για να δώσω ένα χέρι βοήθειας.
Αλλά τελικά, συνειδητοποίησα ότι έπαιρνα το χειρότερο μέρος όταν η Σάρα άρχισε να θεωρεί τις προσπάθειές μου δεδομένες.
Μετά από χρόνια που προσπαθούσα για αυτούς, ήξερα ότι έπρεπε να πάρω τα πράγματα στα χέρια μου και να βάλω τέλος στην ασέβεια μια για πάντα.
Η ιστορία μου είναι μια ιστορία μάθησης για το πώς να θέτω όρια, να ανακτώ το χρόνο μου και να απαιτώ τον σεβασμό που αξίζω.
Για δύο χρόνια, εργάστηκα ακούραστα ενώ φρόντιζα τα εγγόνια μου για τρεις ώρες κάθε μέρα, κάθε μέρα.
Μεταξύ της δουλειάς μου και της βοήθειας με τα παιδιά, ήμουν συνεχώς εξαντλημένη.
Το σώμα μου πονούσε από την καταπόνηση και ήμουν πνευματικά εξαντλημένη.
Τελικά, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να πάρω ένα διάλειμμα—μια διακοπή που την είχα ανάγκη εδώ και καιρό.
Ενημέρωσα τον Γιώργο και τη Σάρα για τα σχέδιά μου αρκετά νωρίς. «Θα χρειαστεί να βρείτε άλλες ρυθμίσεις για την φροντίδα των παιδιών,» τους είπα. «Πηγαίνω σε διακοπές στις Μπαχάμες και έχω ήδη κλείσει τα εισιτήρια μου.»
Η Σάρα με κοίταξε σαν να είχα βγάλει δεύτερο κεφάλι. «Περιμένετε, πού πάτε; Ποιος θα προσέχει τα παιδιά;» ρώτησε, με πραγματική σύγχυση.
Η αντίδρασή της με ενόχλησε, όχι επειδή είμαι μια κακιά πεθερά, αλλά επειδή ένιωσα ότι περίμενε να είμαι διαθέσιμη 24/7.
«Πηγαίνω σε διακοπές, Σάρα. Θα πρέπει να βρείτε λύση. Ίσως να ρωτήσετε τους γονείς σας ή να κανονίσετε παιχνίδια με φίλους,» απάντησα με αποφασιστικότητα.
Συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι τους είχα κακομάθει. Είχα γίνει η λύση για όλα, χωρίς να το σκοπεύω.
Σίγουρα, αγαπώ τα εγγόνια μου πολύ, αλλά χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, και ήταν καιρός ο Γιώργος και η Σάρα να αρχίσουν να αναλαμβάνουν ευθύνες.
Πριν προλάβουν να διαμαρτυρηθούν περαιτέρω, τους είπα ότι θα τους στείλω τα στοιχεία του ταξιδιού μου και έφυγα.
Καθώς οδηγούσα στο σπίτι, άκουγα την ανησυχία στις φωνές τους, αλλά δεν επρόκειτο να αφήσω την ενοχή να με αναγκάσει να αλλάξω τα σχέδιά μου.
Αυτές οι διακοπές ήταν για μένα, και τις χρειαζόμουν απεγνωσμένα.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων, η Σάρα προσπάθησε με κάθε τακτική να με πείσει να ακυρώσω το ταξίδι μου.
Με πήρε τηλέφωνο, μου έστειλε μηνύματα, και ακόμη και προσπάθησε να με κάνει να νιώσω ενοχές για να φροντίσω τα παιδιά ενώ ήμουν μακριά.
«Χρειάζομαι να κάνω αυτό για τον εαυτό μου, Σάρα,» της έλεγα ξανά και ξανά. Αλλά δεν μπορούσε να το αφήσει.
Τελικά, η μέρα έφτασε, και πήγα στις Μπαχάμες.
Οι πρώτες δύο μέρες ήταν πραγματική ευτυχία—μασάζ, βόλτες στην παραλία, πίνα κολλάδας και ηλιοβασιλέματα.
Είχα σχεδόν ξεχάσει την συνεχή γκρίνια από το σπίτι.
Αλλά την τρίτη μέρα, η ηρεμία μου διαταράχθηκε από ένα μήνυμα από τη Σάρα: «Ο Γιώργος είναι σε επαγγελματικό ταξίδι, οι γονείς μου δεν είναι διαθέσιμοι λόγω επισκευών στο σπίτι, και εγώ πηγαίνω σε ένα retreat… στις Μπαχάμες! Χρειάζομαι να προσέξεις τα παιδιά.»
Ήμουν έξαλλη. Πραγματικά νόμιζε ότι μπορούσε να μου ρίξει τα παιδιά κατά τη διάρκεια των διακοπών μου;
Αποφάσισα ότι ήταν καιρός να της δώσω ένα μάθημα.
Όταν η Σάρα και τα παιδιά έφτασαν, υποδέχτηκα τα εγγόνια μου με αγάπη, αγκαλιάζοντάς τα και φιλώντας τα.
Αλλά δεν την άφησα να ξεφύγει.
Μετά από μία ώρα δεσίματος με τα παιδιά, έφυγα για το σπα χωρίς να πω λέξη.
Το επόμενο πρωί, το τηλέφωνό μου χτύπησε. Ήταν η Σάρα, και ήταν έξαλλη.
«Πού είσαι; Γιατί δεν απαντάς στο τηλέφωνο; Είμαι στο retreat μου, και τα παιδιά με τρελαίνουν!»
Πήρα μια βαθιά ανάσα και με την πιο ήρεμη φωνή μου είπα: «Είμαι στο σπα, Σάρα. Αυτές είναι οι διακοπές μου.»
Η απογοήτευσή της μεγάλωσε. «Χρειάζομαι ένα διάλειμμα! Τα παιδιά είναι πάρα πολλά για να τα διαχειριστώ!»
Αυτό ήταν. Είχα ακούσει αρκετά. «Σάρα,» είπα αποφασιστικά, «μιλάς για το τι χρειάζεσαι, αλλά έχεις ποτέ σκεφτεί αν εγώ θέλω να προσέχω τα παιδιά κατά τη διάρκεια των διακοπών μου; Σκέφτηκες ποτέ ότι και εγώ αξίζω ένα διάλειμμα;»
Υπήρξε σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής. Μπορούσα να καταλάβω ότι είχε μείνει άναυδη.
«Έχω προσπαθήσει για εσάς και τον Γιώργο για δύο χρόνια, θυσιάζοντας τον χρόνο μου, την ενέργεια και την υγεία μου για να βοηθήσω. Αλλά αυτός είναι ο χρόνος μου, και πρέπει να το σεβαστείς,» συνέχισα, χωρίς να την αφήσω να διακόψει.
«Είναι καιρός να μάθετε κάποιο σεβασμό και να σταματήσετε να θεωρείτε ότι είμαι πάντα διαθέσιμη για την ευκολία σας.»
Τελικά, μίλησε, με τη φωνή της πολύ πιο ήρεμη από πριν. «Συγγνώμη… δεν το σκέφτηκα. Απλά υπέθεσα…»
«Αυτό είναι το πρόβλημα,» απάντησα. «Υπέθεσες. Πρέπει να σταματήσεις να με αντιμετωπίζεις σαν έτοιμο babysitter. Αγαπώ τα εγγόνια μου, αλλά χρειάζομαι επίσης τον δικό μου χρόνο.»
Η Σάρα αναστέναξε, κατανοώντας προφανώς για πρώτη φορά. «Έχεις δίκιο. Συγγνώμη. Έπρεπε να ρωτήσω.»
Ένιωσα μια μικρή αίσθηση ενοχής για το πόσο αυστηρή ήμουν, αλλά ήξερα ότι ήταν απαραίτητο.
Οι άνθρωποι σε συμπεριφέρονται όπως τους επιτρέπεις να το κάνουν, και είχα επιτρέψει σε αυτή την κατάσταση να συνεχιστεί για πολύ καιρό.
«Εκτιμώ τη συγγνώμη,» της είπα, «αλλά θα απολαύσω τις υπόλοιπες διακοπές μου. Θα πρέπει να βρείτε άλλη λύση για τα παιδιά.»
Χωρίς να περιμένω απάντηση, έκλεισα το τηλέφωνο και γύρισα στο μασάζ μου.
Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, ένιωσα πραγματικά ήρεμη.
Είχα υπερασπιστεί τον εαυτό μου, είχα θέσει σαφή όρια και είχα διδ
άξει στη Σάρα ένα πολύτιμο μάθημα για τον σεβασμό.
Το βάρος των χρόνων υπερφόρτωσης λιώθηκε καθώς άφηνα τον εαυτό μου να χαλαρώσει, γνωρίζοντας ότι είχα πάρει τον έλεγχο της δικής μου ευημερίας.
Και αυτό ήταν ένα μάθημα που άξιζε να το διδάξω.
