Κώστας Σαμαράς
Χαρακτηρίστηκε ως η Νο1 γυναίκα δολοφόνος όλων των εποχών. Ήταν βίαιη, σαδίστρια, ενώ κατάφερε να συμπεριλάβει και τα ίδια της παιδιά σε ένα έγκλημα που άφησε ιστορία. Ο λόγος γίνεται για την Gertrude Baniszewski.
Τα πρώτα χρόνια
Η Gertrude Nadine Van Fossan γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1929 στην Ινδιανάπολη, της Ιντιάνα των Η.Π.Α. Σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα της, ενώ μόλις στα δεκαέξι της χρόνια παράτησε το σχολείο για να παντρευτεί τον John Baniszewski. Μαζί του απέκτησε τέσσερα παιδιά, ενώ τον χώρισε έπειτα από δέκα χρόνια γάμου εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του. Βέβαια ο χωρισμός τους δεν κράτησε πολύ, με αποτέλεσμα να τα ξαναβρούν, αποκτώντας άλλα δύο παιδιά. Χώρισαν οριστικά το 1963.
Δεν έμεινε για αρκετό καιρό μόνη. Σύναψε σχέση με τον κατά πολύ μικρότερο της Dennis Lee Wright, ο οποίος την εγκατέλειψε, μόλις γέννησε το γιο τους και 7ο παιδί της.
Συνολικά, είχε αποκτήσει 7 παιδιά από δύο άντρες: Paula 17 χρονών, Stephanie 15 χρονών, John 12, Marie 11, Shirley 10, James 8, και το λίγων μηνών αγοράκι Dennis Lee Wright Jr.
Η Gertrude Baniszewski ζούσε μαζί με τα 7 παιδιά της σε μια φτωχική γειτονιά της Ινδιανάπολις, σε ένα σπίτι που δεν είχε ούτε θέρμανση, ούτε τα απαραίτητα τρόφιμα και αγαθά. Ζούσαν με επιδόματα που έστελνε κατά καιρούς ο πρώην σύζυγος της ή από κάποια χρήματα που έπαιρνε η Gertrude Baniszewski από babysitting.
Η αρχή του τέλους της Sylvia Likens
Τον Ιούλιο του 1965 ο Lester και η Betty Likens προσέφεραν σε μία γειτόνισσά τους, την Gertrude Baniszewski, το ποσό των 20 δολαρίων την εβδομάδα. Ήθελαν να αναλάβει τη φιλοξενία των δύο ανήλικων κopιτσιών τους, για όσο διάστημα εκείνοι θα απουσίαζαν σε περιοδεία, με το θίασο στον οποίο δούλευαν.
Η Gertrude Baniszewski το θεώρησε ευκαιρία, στο να βγάλει κάποια χρήματα παραπάνω, χωρίς ο πατέρας των κopιτσιών να παρατηρήσει τα αυτονόητα. Δεν υπήρχαν αρκετά κρεβάτια, θέρμανση, ούτε καν κουτάλια. Σε αυτό το σπίτι άφησε τις κόρες του, όπου στη μία θα γινόταν και ο τάφος της.
Η Baniszewski συμφώνησε να φιλοξενήσει την 16χρονη Sylvia και την ανάπηρη λόγω πολιομυελίτιδας 15χρονη αδελφή της Jenny, για όσο διάστημα αυτό ήταν απαραίτητο, με τον όρο τα χρήματα να πληρώνονται μέχρι το τέλος κάθε εβδομάδας.
Η πρώτη εβδομάδα κύλησε χωρίς προβλήματα, ενώ με το τέλος της δεύτερης εβδομάδας και χωρίς να έχουν έρθει τα χρήματα, η Baniszewski έγινε έξαλλη. Τιμώρησε τα δυο κopίτσια για την αργοπορία των χρημάτων, δέρνοντάς τες με μια ξύλινη βέργα. Αν και τα χρήματα έφτασαν τελικά, ο ξυλοδαρμός των δυο κopιτσιών – με διάφορες αφορμές – δε σταμάτησε.
Η Sylvia ήταν ένα συνηθισμένο κopίτσι. Το παρατσούκλι της ήταν cookie και χαμογελούσε πάντα με τα χείλη κλειστά, επειδή της έλειπε ένα δόντι, αποτέλεσμα ενός καυγά μ’ έναν από τους δύο αδελφούς της.
Ήταν ένα ευγενικό κopίτσι και πάντα υπερπροστατευτική με τη μικρή της αδερφή. Γι’ αυτό και όταν ξεκίνησε η κακοποίηση τους από την Gertrude Baniszewski, ζήτησε να τιμωρεί μόνο την ίδια.
Λίγες μέρες αργότερα, τα κopίτσια ξυλοφορτώθηκαν ξανά, επειδή αντάλλασσαν άδεια μπουκάλια με χρήματα στο μπακάλικο της γειτονιάς. Υποχρεώθηκαν να ξαπλώσουν μπρούμυτα στο κρεβάτι με γυμνωμένα τα οπίσθια, έτσι ώστε η Baniszewski να μπορεί να τις δείρει «καλύτερα».
Τον Αύγουστο του 1965, η μεγαλύτερη κόρη της Gertrude, Paula, ανέφερε στη μητέρα της πως η Sylvia άφησε ένα αγόρι να την αγγίξει σε όλο της το σώμα. Η Baniszewski την αποκάλεσε πόρνη και άρχισε να το διαδίδει στα παιδιά της, στους φίλους των παιδιών της και στη γειτονιά. Τραγική ειρωνεία; Η κόρη της Paula, ήταν έγκυος από έναν συμμαθητή της.
Η Gertrude ξεκίνησε να βάζει τα παιδιά της και τους φίλους της στον κύκλο των βασανιστηρίων της Sylvia. Τους δηλητηρίαζε το μυαλό, σκαρφίζοντας διάφορα πράγματα που είχε πει η Sylvia γι’ αυτούς και τις οικογένειες τους.
Άρχισε να κάνει πλύση εγκεφάλου στην άτυχη Sylvia, λέγοντας της πως είναι έγκυος από το φιλί που της έδωσε ο φίλος της. Αποτέλεσμα ήταν να το πιστέψει και η ίδια έπειτα από τα βασανιστήρια και τον ξυλοδαρμό που περνούσε.
Σύντομα, η αγαπημένη ασχολία της Paula Baniszewski ήταν να χτυπάει την Sylvia στο κεφάλι με ό,τι τύχαινε να βρεθεί μπροστά της, είτε αυτό ήταν πιάτο, είτε μπουκάλι ή ακόμη και κονσέρβες. Πολύ συχνά, όταν κάποια ομάδα παιδιών ασχολούνταν με το βασανισμό της Sylvia, η αδελφή της η Jenny, εξαναγκαζόταν να τη χτυπάει κι εκείνη.
Από τα τέλη Σεπτεμβρίου και μετά, τα βασανιστήρια κλιμακώθηκαν για να συμπεριλάβουν κάψιμο με τσιγάρο, ρίξιμο βραστού νερού πάνω της, αλάτι στις πληγές, και ότι άλλο σκεφτόταν ο αχαλίνωτος νους των κακοποιών. Το κopίτσι, το είχαν πετάξει στο υπόγειο, και εκεί κατέβαιναν για να διασκεδάσουν με τα βασανιστήρια της.
H φωτιά έμελλε να αποτελέσει το κύριο μέσο βασανισμού της Sylvia, για όσες μέρες ζωής της είχαν απομείνει.
Η ομάδα των ανήλικων «τιμωρών» άρχισε να καίει τη Sylvia με σπίρτα και τσιγάρα. Καθιερώθηκε πια ως το αγαπημένο παιχνίδι για πολλά από τα παιδιά της γειτονιάς.
Καθώς το μαρτύριο της Sylvia κλιμακωνόταν, άρχισε ν’ αποκτά επιπλέον κι ένα σeξoυαλικό χαρακτήρα.
Μία νύχτα του Οκτωβρίου, η Sylvia ούρησε στον ύπνο της, λόγω της έντονης ψυχολογικής πίεσης που ασκούνταν πάνω της, είτε εξαιτίας των πολλών χτυπημάτων που δεχόταν καθημερινά στην κοιλιακή χώρα και την περιοχή των γεννητικών οργάνων. Έτσι η Gertrude Baniszewski αποφάσισε να κοιμάται η Sylvia στο υπόγειο, καθώς ήταν βρώμικη.
Λίγο πριν το τέλος…
Λίγες μέρες πριν ξεψυχήσει η Sylvia, μία νοσοκόμα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού. Η Gertrude την προσκάλεσε μέσα και είπε στην νοσοκόμα ότι το κopίτσι το οποίο έψαχνε ήταν η Sylvia. Πράγματι, εκείνη είχε αρκετές πληγές στο σώμα της, ήταν βρωμιάρα, δεν έκανε ποτέ μπάνιο και στο τέλος η Gertrude είχε αναγκαστεί να την πετάξει έξω.
Η νοσοκόμα έφυγε χωρίς να ξέρει φυσικά ότι την ίδια στιγμή, το κopίτσι που αναζητούσε, βρίσκονταν δεμένο και φιμωμένο στο υπόγειο, ακριβώς κάτω από τα πόδια τους.
Το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Sylvia ξεκίνησε μαρτυρικά. Ξεκίνησε μ’ ένα ακόμη «υποχρεωτικό» στριπτίζ, το οποίο κλιμακώθηκε με την Gertrude να εξαναγκάζει τη Sylvia να εισάγει ένα μπουκάλι σόδας στον κόλπo της. Τότε, η Gertrude, με το φίλο της κόρης της, Richard Hobbs, και τις δύο μεγάλες κόρες της χάραξαν στην κοιλιά της με καυτή βελόνα το εξής: I’m a prostitute and proud of it.
Η Gertrude, βλέποντας το τέλος να πλησιάζει, έβαλε την άτυχη κοπέλα να γράψει ένα σημείωμα που δήθεν θα εξηγούσε σε όσους θα ενδιαφέρονταν για το θάνατο, την κατάσταση του κopιτσιού.
Συγκεκριμένα, το σημείωμα έγραφε:
«Προς τον κύριο και την κυρία Likens.
Τη νύχτα ακολούθησα μία συμμορία αγοριών. Είπαν ότι θα με πλήρωναν αν τους έδινα κάτι, έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο και όλοι πήραν αυτό που ήθελαν … και όταν τελείωσαν, με χτύπησαν γεμίζοντας με πληγές και σημάδια όλο μου το σώμα. Επίσης έγραψαν στην κοιλιά μου τη φράση «είμαι πόρνη και περήφανη γι’ αυτό».
Έκανα τα πάντα για να εξοργίζω την Gertie και κόστισα στην Gertie περισσότερα χρήματα απ’ όσα έχει. Έσκισα ένα στρώμα και ούρησα πάνω του. Επίσης στοίχισα στην Gertie χρήματα για γιατρούς, τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει κι εξόργιζα συνεχώς την Gertie και όλα τα παιδιά…».
Την επόμενη μέρα η Sylvia οδηγήθηκε επάνω για ένα τελευταίο μπάνιο. Όταν η Stephanie κι ο Ricky προσπάθησαν να την βγάλουν από την μπανιέρα, κατάλαβαν ότι η Sylvia δεν ανέπνεε πια.
Το σοκ της Αστυνομίας
Η δίκη
Στις 26 Οκτωβρίου 1965 ένας έφηβος τηλεφώνησε στο αστυνομικό τμήμα της Ινδιανάπολις και με νευρική φωνή ανέφερε το θάνατο ενός κopιτσιού.
Όταν οι αστυνομικοί έφθασαν στο διώροφο ξύλινο σπίτι, βρήκαν τη 16χρονη Sylvia να κείτεται νεκρή σ’ ένα βρώμικο στρώμα.
Το σώμα της ήταν καλυμμένο από πληγές, μώλωπες, κοψίματα και εγκαύματα που προξενήθηκαν από τσιγάρα, σπίρτα και διάφορα αιχμηρά αντικείμενα. Ξεπερνούσαν σε συνολικό αριθμό τα εκατό.
Αρκετές περιοχές του σώματος της ήταν σχεδόν γδαρμένες, κάποια από τα δόντια της ήταν σπασμένα, ενώ κατά την ιατροδικαστική εξέταση διαπιστώθηκε πως ολόκληρη η περιοχή του κόλπoυ της ήταν πρησμένη και φρικτά μωλωπισμένη από πολλαπλά χτυπήματα. Ως αιτία θανάτου προσδιορίστηκε η εσωτερική αιμορραγία που προήλθε από πολλαπλές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και ο σοβαρός υποσιτισμός.
Η Gertrude έδωσε το γράμμα που είχε αναγκάσει την Sylvia να γράψει στους αστυνομικούς. Προτού ο αστυνομικός το διαβάσει, τον πλησίασε, τρέμοντας, η τρομοκρατημένη Jenny και του ψιθύρισε: «Πάρτε με από ‘δω και θα σας τα πω όλα.»
Η Gertrude Baniszewski συνελήφθη με την κατηγορία του φόνου. Για τον ίδιο λόγο συνελήφθησαν και οι Paula Baniszewski, Stephanie Baniszewski, John Baniszewski, Richard Hobbs και Coy Hubbard. Στα μικρότερα παιδιά από τη γειτονιά, Anna Siscoe, Judy Duke, Randy Lepper και Mike Monroe απαγγέλθηκε η κατηγορία των σοβαρών σωματικών βλαβών.
Η Baniszewski αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες. Υποστήριξε ότι η υγεία της εκείνο το διάστημα ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και δεν της επέτρεψε να αντιληφθεί πότε, πως και γιατί τα παιδιά άρχισαν να κακοποιούν τη Sylvia. Συχνά, κατά τη διάρκεια της δίκης, η Gertrude φαινόταν περισσότερο να κατηγορεί τη Sylvia για διάφορες «ανήθικες» πράξεις, παρά να υπερασπίζεται τον εαυτό της.
Στις 19 Μαΐου του 1966 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.
Οι υπόλοιποι δράστες ως ανήλικοι αντιμετωπίστηκαν διαφορετικά:
Η Πώλα Μπανιζέφσκι (17 ετών όταν έγινε το έγκλημα) έμεινε 7 χρόνια στην φυλακή. Άλλαξε το όνομα της και την ανακάλυψαν το 2012 να δουλεύει σε δημόσιο σχολείο. Απολύθηκε,λόγω των ψευδών στοιχείων που έδωσε στην δουλειά της και από τότε χάθηκαν ξανά τα ίχνη της
Η Στεφανί Μπανιζέφσκι (15 ετών όταν έγινε το έγκλημα) απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, επειδή δέχτηκε να καταθέσει για τα γεγονότα του εγκλήματος εναντίον της μητέρας της. Ζει ακόμα παντρεμένη με άλλο όνομα.
Ο Τζον Μπανιζέφσκι (12 ετών όταν έγινε το έγκλημα) μπήκε σε αναμορφωτήριο ανηλίκων. Παρόλο που επέδειξε δημοσίως μετάνοια, άλλαξε κι αυτός το όνομα του ενώ έγινε ιερωμένος. Πρόλαβε κι έκανε οικογένεια και τρία παιδιά, αλλά πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 52 ετών.
Τα άλλα 3 παιδιά της Μπανιζέφσκι ηλικίας από 11 έως 8 ετών, απαλλάχθηκαν λόγω των ηλικιών τους και η μετέπειτα μοίρα τους είναι άγνωστη. Το τελευταίο παιδί, ένα μωρό ενός έτους, φυσικά δεν απασχόλησε τις δικαστικές αρχές. Υιοθετήθηκε από κάποια άλλη οικογένεια, άλλαξε το όνομα του και πέθανε το 2012.
Ο Ρίτσαρντς Χόμπς (14 ετών όταν έγινε το έγκλημα) που εκτός από την συμμετοχή στο βασανισμό, δέχτηκε, μετά από παρότρυνση της Γκέρτρουντ, να χαράξει με ένα καυτό καρφί την κοιλία της Σύλβια, έμεινε στην φυλακή για 2 χρόνια και πέθανε το 1972, στα 21, από καρκίνο του πνεύμονα-κάτι που είναι στα αλήθεια στατιστικά πολύ σπάνιο.
Ο Κόι Χάμπαρντ (15 ετών όταν έγινε το έγκλημα) που συμμετείχε στον βασανισμό της Σύλβια, ήταν γείτονας και το αγόρι της Στεφανί Μπανιζέφσκι. Μπήκε στην φυλακή για 2 χρόνια. Το 1982 δικάστηκε ξανά για κάποιον άλλο φόνο, αλλά αθωώθηκε. Το 2007, όταν βγήκε μια ταινία με την υπόθεση, έχασε την δουλειά του και πέθανε το ίδιο έτος σε ηλικία 57 ετών. (weirdsides)
Το σπίτι – κολαστήριο σήμερα
Οι τελευταίοι ιδιοκτήτες του σπιτιού, ο Trey και η TammyDavis, το αγόρασαν το 2003, και αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε καταφύγιο για άστεγες νέες γυναίκες. Με τη βοήθεια πολλών ιδιωτών, αλλά και ομάδων και φιλανθρωπικών οργανώσεων της Ινδιανάπολις, που συνεισφέρουν τόσο οικονομικά, όσο και με εργασία, το καταφύγιο μπορεί να φιλοξενήσει περίπου δέκα γυναίκες, ηλικίας από 18 έως 24 ετών.
Αξίζει να σημειωθεί πως η ιστορία αυτής της φρικτής δολοφονίας έχει μεταφερθεί σε μυθιστορήματα όπως:
The Basement, της Kate Millet
The Indiana Torture Slaying, του John Dean
The Girl Next Door, του Jack Ketchum
Αλλά έχει μεταφερθεί στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη:
By Sanction of the Victim,της Patte Wheat
Let’s Go Play at the Adams, του Mendal Johnson
Επίσης, στο φεστιβάλ κινηματογραφικών ταινιών του Sundance προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2007 η ταινία An American Crime, η οποία έχει ως θέμα της την δολοφονία της Sylvia Likens, με την Catherine Keener να ενσαρκώνει την Gertrude Baniszewski και την Ellen Page στο ρόλο της Sylvia.
