Κώστας Σαμαράς
Ήμουν στην κουζίνα και έκοβα λαχανικά για το δείπνο, όταν ακούστηκε το κουδούνι.
Ήταν αργά, και δεν περίμενα κανέναν.
Το σπίτι μας ήταν πάντα ήσυχο το βράδυ: τα παιδιά ήταν ήδη στο κρεβάτι, και ο άντρας μου δούλευε μέχρι αργά στο γραφείο του.
Σπάνια είχαμε επισκέπτες αυτή την ώρα.
Ρίξαμε μια ματιά στο ρολόι – ήταν 20:45.
Ποιος μπορούσε να είναι;
Καθώς πήγαινα προς την πόρτα, προσπάθησα να ηρεμήσω: σίγουρα θα ήταν η γειτόνισσα.
Μερικές φορές ερχόταν να δανειστεί κάτι για το σπίτι.
Αλλά αυτή τη φορά ήταν κάτι διαφορετικό.
Ένα περίεργο αίσθημα ανησυχίας με κατέλαβε, αν και δεν μπορούσα να εξηγήσω από πού προερχόταν.
Πλησίασα την πόρτα και την άνοιξα.
Μια γυναίκα στεκόταν στο κατώφλι.
Ήταν χλωμή, με σκούρα, ατημέλητα μαλλιά, και το πρόσωπό της έδειχνε σύγχυση και εξάντληση.
Για μια στιγμή πίστεψα ότι την ήξερα, αλλά η μνήμη μου αρνιόταν να μου δώσει ένα όνομα.
— Γεια σου, Τάνια, είπε με μια οικεία φωνή.
Μου γύρισε το κεφάλι από την έκπληξη.
Ήταν η Όλγα – η πρώτη σύζυγος του άντρα μου.
Πάγωσα, μην ξέροντας πώς να αντιδράσω.
Η Όλγα είχε εξαφανιστεί από τη ζωή μας εδώ και χρόνια, μετά το διαζύγιό της με τον Ίγκορ και αφού εκείνος με γνώρισε.
Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ, και ό,τι ήξερα για εκείνη το είχα μάθει από τις αφηγήσεις του Ίγκορ.
Αναφερόταν σε αυτήν σπάνια, και είχα πιστέψει ότι το παρελθόν της ήταν πια θαμμένο.
Αλλά τώρα στεκόταν μπροστά στην πόρτα του σπιτιού όπου κάποτε ζούσε με τον Ίγκορ.
— Όλγα; ρώτησα, προσπαθώντας να κρύψω το σοκ μου.
Κούνησε το κεφάλι και είπε με αναστεναγμό:
— Πρέπει να μιλήσουμε.
Είναι για τον Ίγκορ.
Καθίσαμε στην κουζίνα, ενώ εγώ προσπαθούσα να καταπνίξω την ανησυχία που ανέβαινε ξαφνικά.
Η Όλγα δεν βιάστηκε να αρχίσει τη συζήτηση.
Νευρικά έπαιζε με την κούπα του τσαγιού που της είχα δώσει.
Μια βαριά σιωπή υπήρχε στον αέρα.
— Ξέρω ότι πιθανώς είσαι έκπληκτη που με βλέπεις εδώ, είπε τελικά με ήρεμη αλλά σταθερή φωνή.
— Αλλά δεν είναι κάτι προσωπικό.
Ήρθα γιατί πρέπει να μάθεις την αλήθεια.
Πήρα την κούπα μου και ένιωσα να με κατακλύζει ένα κύμα ανησυχίας.
— Για τι μιλάς; ρώτησα, προσπαθώντας να καταλάβω πού το πήγαινε.
Η Όλγα δίστασε, έπειτα αναστενάζοντας βαθιά είπε:
— Ο Ίγκορ δεν σου είπε τα πάντα.
Όταν χωρίσαμε, δεν ήταν μόνο γιατί είχαμε απομακρυνθεί.
Έκανε κάτι που πρέπει να ξέρεις.
Τα λόγια της με χτύπησαν σαν ένας παγωμένος άνεμος.
Τι ήθελε να πει με αυτό;
Γνώριζα τον Ίγκορ ως έναν έντιμο και αξιοπρεπή άνθρωπο, που πάντα προσπαθούσε να είναι δίκαιος και σεβαστικός.
Τι θα μπορούσε να κρύβει;
— Όλγα, είπα, προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου, αν και μέσα μου έβραζα.
— Πες μου ακριβώς, τι εννοείς;
Με κοίταξε και στα μάτια της υπήρχε βαθιά θλίψη και εξάντληση.
— Με πρόδωσε, είπε τελικά.
— Πολύ καιρό.
Και δεν ήταν απλώς ένα λάθος μια φορά.
Το ανακάλυψα πολύ αργά, όταν όλα είχαν ήδη καταρρεύσει.
Και σκέφτηκα… σκέφτηκα ότι έπρεπε να το ξέρεις, σε περίπτωση που ξανασυμβεί.
Πάγωσα, αδυνατώντας να πιστέψω αυτά που άκουγα.
Ο Ίγκορ; Απιστία; Αδύνατον.
Ήμασταν πέντε χρόνια μαζί και ποτέ δεν είχα υποψιαστεί τίποτα.
Πώς μπορούσε αυτό να είναι αλήθεια;
— Κάνεις λάθος, είπα, ενώ ο θυμός και η άρνηση ανέβαιναν μέσα μου.
— Ο Ίγκορ δεν είναι έτσι.
Δεν μου έχει δώσει ποτέ λόγο να αμφιβάλλω γι’ αυτόν.
Η Όλγα δεν απομάκρυνε το βλέμμα της από εμένα.
Το πρόσωπό της παρέμενε σοβαρό.
— Αυτό το σκέφτηκα κι εγώ, είπε ήρεμα.
— Αλλά συνέβη.
Και δεν θέλω να βρεθείς στην ίδια θέση που βρέθηκα εγώ.
Όταν η Όλγα έφυγε, έμεινα μόνη με τις σκέψεις μου.
Τα λόγια της ηχούσαν στο μυαλό μου.
Τι θα γινόταν αν είχε δίκιο;
Τι θα γινόταν αν ο Ίγκορ πραγματικά μου έκρυβε κάτι;
Όταν ο Ίγκορ γύρισε σπίτι, δεν μπορούσα να περιμένω πια.
Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω αυτή τη συζήτηση, αλλά ήξερα ότι δεν μπορούσα να σωπαίνω.
— Μίλησες με την Όλγα; ρώτησα, μόλις μπήκε στο σπίτι.
Έμεινε στην πόρτα και για μια στιγμή μια έκπληξη πέρασε από το πρόσωπό του.
— Όλγα; επανέλαβε, βγάζοντας το μπουφάν του.
— Όχι, δεν έχω μιλήσει μαζί της εδώ και χρόνια.
Γιατί το ρωτάς;
— Ήταν εδώ σήμερα, είπα απότομα και αυστηρά.
— Είπε ότι με πρόδωσες και ότι έπρεπε να το ξέρω.
Ο Ίγκορ πάγωσε.
Ένας σκιερός εκφραστικός τόνος πέρασε από το πρόσωπό του.
Αυτό ήταν αρκετό για να ξέρω ότι ήταν αλήθεια.
— Εσύ… το εννοείς σοβαρά; ρώτησα και πάλι, προσπαθώντας να παραμείνω ήρεμη.
— Την πρόδωσες πραγματικά;
Εκείνος αναστέναξε βαθιά και κάθισε σε μια καρέκλα, χαμηλώνοντας το κεφάλι του.
— Τάνια, αυτό συνέβη πριν πολλά χρόνια, είπε ήρεμα.
— Ήμουν άλλος άνθρωπος.
Η σχέση μας ήταν ήδη έτοιμη να σπάσει.
Και εγώ… ναι, έκανα λάθος.
Δεν είμαι περήφανος γι’ αυτό.
Αλλά τελείωσε και από τότε δεν έχω κάνει κάτι παρόμοιο.
— Γιατί ποτέ δεν μου το είπες;
Η φωνή μου έτρεμε, αλλά προσπαθούσα να κρατήσω τα συναισθήματά μου υπό έλεγχο.
— Δεν το ανέφερες ποτέ.
— Γιατί είναι παρελθόν, Τάνια.
Δεν ήθελα να μας βαραίνει.
Έχω αλλάξει.
Δεν είμαι πια αυτός ο άνθρωπος.
Τα λόγια του με έκαναν να διστάσω.
Φυσικά, οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν.
Αλλά πώς μπορούσα να είμαι σίγουρη ότι αυτό που συνέβη με την Όλγα δεν θα επαναλαμβανόταν;
Πέρασαν μέρες από τότε που έμαθα την αλήθεια για τον Ίγκορ.
Δεν μιλούσαμε πια γι’ αυτό, αλλά υπήρχε ανάμεσά μας ένας αόρατος τοίχος.
Δεν μπορούσα να τον δω με τα ίδια μάτια πια.
Η σκέψη για το τι μπορεί να κρύβει με έτρωγε.
Ωστόσο, ένα βράδυ, ενώ καθόμουν στην κουζίνα, ο Ίγκορ άρχισε τη συζήτηση.
— Καταλαβαίνω ότι δεν με εμπιστεύεσαι πια, είπε ήρεμα, χωρίς να με κοιτάζει.
— Αλλά θέλω να το επανορθώσω.
Είμαι έτοιμος να κάνω τα πάντα για να κερδίσω ξανά την εμπιστοσύνη σου.
Τα λόγια του ακούγονταν ειλικρινή και κάτι μέσα μου ταρακούνησε.
Δεν ήξερα αν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω την προδοσία του.
Αλλά κατάλαβα ένα πράγμα: Αν θέλαμε να σώσουμε τον γάμο μας, έπρεπε να δουλέψουμε μαζί για αυτό.
Πέρασαν μήνες.
Η σχέση μας δεν ήταν πια η ίδια, αλλά αρχίσαμε να ξαναχτίζουμε την εμπιστοσύνη.
Πηγαίναμε σε ζευγαροθεραπεία και σταδιακά βρήκαμε ξανά την κοντινότητα που μας ένωνε κάποτε.
Δεν ξέχασα τα λάθη του, αλλά κατάλαβα ότι ο καθένας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.
Και του την έδωσα στον Ίγκορ.
Τώρα ξέρω ότι οι σχέσεις δεν αποτελούνται μόνο από αγάπη και υποστήριξη, αλλά και από συγχώρεση.
Ναι, το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, αλλά το μέλλον μπορεί να διαμορφωθεί.
