Η Λουκία Παπαδάκη, μία από τις πιο χαρακτηριστικές και αγαπητές φιγούρες του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης, μιλά στο Vidcast «Γυναίκες», σε μια συζήτηση γεμάτη αλήθειες. Με διαδρομή που ξεκινά από τη θρυλική «Λάμψη» και φτάνει έως τις πιο απαιτητικές θεατρικές και τηλεοπτικές προκλήσεις, η Λουκία παραμένει σταθερή αξία στον καλλιτεχνικό χώρο. Σήμερα, την απολαμβάνουμε ως Τιτίκα Βρεττού στη σειρά «Ηλέκτρα» της ΕΡΤ, σε έναν ρόλο που αποδεικνύει ξανά τη βαθιά της υποκριτική δύναμη και την ικανότητά της να αγγίζει το κοινό σε κάθε της εμφάνιση.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν προσπαθούν να εκπέμψουν κάτι, το εκπέμπουν αβίαστα, μέσα από την αλήθεια τους, την ευαισθησία, την τόλμη και την πίστη στη ζωή. Μία από αυτούς είναι και η ίδια, η οποία κουβαλά πάνω της την αφοπλιστική διαύγεια του θεάτρου, τη σιωπηλή δύναμη της μητρότητας και την ειλικρινή συμφιλίωση με την εικόνα και τον χρόνο. Μια γυναίκα που έχει υπάρξει κόρη, μαθήτρια, μητέρα, ηθοποιός, σύντροφος, δημόσιο πρόσωπο, μα πάνω απ’ όλα, ένας άνθρωπος που έμαθε να λέει: «Μπορώ. Και θα το κάνω.»

Πατήστε play για να ακούσετε δείτε και να ακούσετε τη συζήτηση

 

Διαβάστε ένα μέρος όσων συζητήθηκαν

Η υποκριτική στη ζωή της

«Πιστεύω ότι η υποκριτική, το θέατρο, γενικά οι τέχνες, δεν είναι όνειρα. Είναι πεπρωμένα. Ουσιαστικά μας διαλέγουν, δεν τα διαλέγουμε. Από μικρό παιδί θυμάμαι να λέω ποιήματα και να τραγουδώ, ανεβασμένη σε σκαμνιά και καρέκλες. Δεν καταλάβαινα τότε τι έκανα, απλώς περνούσα υπέροχα. Γύρω στα 14 μου, ήξερα ότι ήθελα να σπουδάσω Ιστορία και Θέατρο. Και τα έκανα και τα δύο. Η μητέρα μου ήταν θεατρόφιλη και κινηματογραφόφιλη. Ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά η κοινωνική της τάξη και η εποχή δεν της το επέτρεψαν. Με στήριξε απόλυτα. Ο πατέρας μου, αν και προοδευτικός, ήταν πιο πρακτικός και δεν μπορούσε να δει πώς θα είναι καλό για μένα. Εγώ όμως ήξερα τι ήθελα και το ακολούθησα.»

Ο θρυλικός ρόλος σας στη «Λάμψη» ήρθε νωρίς μετά την αποφοίτηση της υποκριτικής;

«Ναι, ήμουν μόλις τέσσερα χρόνια στον χώρο. Δεν το κυνήγησα, ήθελα να το αποφύγω γιατί ήξερα ότι υπήρχε ένας άγραφος κανόνας να μην παίζουν οι νέοι ηθοποιοί της Λάμψης στο θέατρο. Τελικά, δεν με απέφυγε αυτός ο ρόλος. Ήρθε και έγινε κάτι τεράστιο και απρόβλεπτο.»

Η απόφαση να μεγαλώσει μόνη τον γιο της

Ως μονογονεϊκή μητέρα, πώς βιώσατε τη μητρότητα και τι δυσκολίες συναντήσατε; Μεγαλώσατε τον γιο σας μόνη. Είναι κάτι που το λέτε συχνά. Αποφασίσατε συνειδητά να πάρετε διαζύγιο πριν γεννηθεί.

«Αυτό είναι που λέμε, γυρνάς πίσω και λες “πώς το έκανα αυτό;” Και αναρωτιέσαι “θα το ξαναέκανα;” Ναι, θα το ξαναέκανα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, είναι κάτι που αφήνεις στα χέρια του Θεού. Πραγματικά, δεν μπορώ να το περιγράψω και ούτε θέλω να το προσπαθήσω. Είναι μια απολύτως συνειδητή και προσωπική απόφαση για κάθε γυναίκα. Δεν είναι θέμα του “τι θα κάνω”, είναι “ό,τι χρειαστεί”. Και το “ό,τι χρειαστεί” είναι πολλές φορές πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζεις.

Καλώς ή κακώς, όταν μια γυναίκα πάρει μια τέτοια απόφαση, για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, είναι σημαντικό να μην κρίνουμε. Οι συνθήκες της κάθε γυναίκας είναι μοναδικές. Το βασικό είναι να μπορεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να πει “μπορώ”. Να αναρωτηθεί και να απαντήσει με ειλικρίνεια. Δεν είναι ντροπή να πεις “δεν μπορώ”. Αν δεν μπορείς, είναι πολύ πιο υγιές να κάνεις άλλες επιλογές. Όμως, αν πεις “μπορώ και θα το κάνω”, τότε δεν είναι πια θέμα αν είναι δύσκολο ή εύκολο. Είναι κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο. Ακατόρθωτο για όλες τις γυναίκες, σε όλες τις εποχές, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Και αυτό το “ακατόρθωτο” είναι ακριβώς που το κάνει να συμβαίνει. Γιατί δεν το σκέφτεσαι, απλώς το ζεις. Είναι η απόλυτη ευθύνη ενός ανθρώπου. Έλεγα με χιούμορ στον γιο μου: “Όχι, αγάπη μου, δεν θα καταριούνται εμένα. Μέχρι τώρα εγώ είμαι υπεύθυνη, από εδώ και πέρα εσύ “θα φας τα στραβά”, εσύ θα τα λουστείς, εσύ θα αναλάβεις την ευθύνη.”

Ένας γονιός, μια μητέρα ειδικά, είναι υπεύθυνη μέχρι ένα σημείο. Πρέπει να δώσει τη βάση – και αυτή η βάση είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχό σου. Δεν είσαι η μοναδική επιρροή. Από τη στιγμή που το παιδί περνά την πόρτα και πάει στο σχολείο, οι επιρροές είναι πολλές και ισχυρές. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αναρωτηθείς: “Τι άνθρωπο θέλω να μεγαλώσω;”

Ποιο είναι ένα σημαντικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε στις γυναίκες που μας ακούν;

«Δεν είμαστε κανενός. Κανείς μας δεν είναι κανενός. Και κυρίως τα παιδιά μας δεν είναι κανενός. Τα παιδιά μας είναι μοναδικά, ξεχωριστά, αστραφτερά όντα, τα οποία απλώς συμβαίνει να συνδέονται μαζί μας. Είχαμε τη μεγάλη ευλογία να συνδέονται μαζί μας. Από εκεί ξεκινάνε όλα. Αν αλλάξει ένα κλικ από αυτή τη γενιά στην επόμενη – αν μάθουμε ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με ρίζες και φτερά –, τότε θα αλλάξουν όλα. Οι ρίζες είναι για να ξέρουν ποιοι είναι. Τα φτερά είναι για να πετάξουν ψηλά. Από ένα σημείο και μετά, τα φτερά θα τους δώσουν τη δύναμη να ανέβουν όπου θέλουν. Αν ξεκινήσουμε έτσι, διαδοχικά, τα πράγματα θα αλλάξουν. Γιατί δεν θα λογοδοτούμε πια. Τώρα χτίζουμε γύρω μας κλουβιά με στερεότυπα και δεδομένα των προηγούμενων γενεών. Ουσιαστικά δεν είμαστε ποτέ ελεύθεροι να πούμε: “Αυτό θα κάνω, γιατί έτσι έμαθα να πετάω.” Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου ικανοποίηση ως μαμά: έμαθα το γιο μου να πετάει.»