Κώστας Σαμαράς
Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται, άλλοτε σύντομα κι άλλοτε μετά από χρόνια….
Αλλά έρχεται…. αργά ή γρήγορα όμως έρχεται…
Για όλους και για όλα…
Άλλες φορές σε μικρές δόσεις, σαν τσίμπημα κουνουπιού ίσα, ίσα έτσι να σε ταρακουνήσει λίγο απ’ την βολική καθ’ όλα θεσούλα σου….
Άλλες φορές έχει τη μορφή χαστουκιού που δεν ξέρεις από πού σου έρχεται…
Και άλλες πάλι σαν ένα χτύπημα κάτω από την ζώνη οπού πλέον σε ρίχνει στα πατώματα…
Τόσο απλή είναι η ζωή μας και ας την έχουμε καταντήσει τόσο σύνθετη…
Ότι δίνεις , παίρνεις…. Δύο λέξεις τόσο κατανοητές, τόσο προβλέψιμες…
Κι όμως μπερδεύουν… κι όμως παιδεύουν… κι όμως περιπλέκουν χιλιάδες φορές τα πράγματα…
Τώρα θα μου πεις… κι αν δίνεις, δίνεις, δίνεις και δεν παίρνεις;
Εεε δε μπορεί κάποια στιγμή θα πάρεις μια γενναία επιταγή φίλε μου…
Θα γευτείς γλυκούς και νόστιμους καρπούς για μια προσπάθεια που έχεις σπείρει σπόρους πριν από καιρό….
Μια συγγνώμη που περίμενες για χρόνια και σε πλήγωνε τόσο η καθυστέρηση της…
Μια δικαίωση που χάθηκε στο δρόμο…
Μια αναγνώριση του χαρακτήρα και της ψυχούλας σου από κάποιον που, ίσως δεν σε είχε εκτιμήσει όπως θα έπρεπε …
Μια ζεστή, μια τρυφερή αγκαλιά θα την λάβεις…..
Ένα εγκάρδιο ευχαριστώ….
Έστω κι ένα αληθινό «σ’ αγαπώ», θα το ακούσεις κάποτε….
Όλα επιστρέφονται τόσο η θλίψη, όσο και η χαρά…
Τόσο η ευτυχία, όσο και η δυστυχία…
Γυρίζουν πίσω στον αποστολέα τους, «πακέτο»….
Και αν λες εγώ θα κάνω ότι γουστάρω και δε με νοιάζει τι προκαλώ στους γύρω μου…
Τότε φίλε μου είσαι βαθιά νυχτωμένος …
Καλώς ή κακώς όλα εδώ πληρώνονται…
Όλα τα βρίσκεις μπροστά σου, πλάι σου, απέναντι σου να σου κλείνουν το ματάκι πονηρά ή με φωτεινό χαμογελάκι …
Στο πλήρωμα του χρόνου…
