Κώστας Σαμαράς
Tη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, είμαι ακριβώς 4 1/2 εβδομάδων έγκυος, σύμφωνα με μία από τις πολλές εφαρμογές γονιμότητας που έχω στο τηλέφωνό μου. Κάθομαι μόνη στον καναπέ μου και προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου. Αν και πρόκειται για υπέροχα νέα, δε μπορώ να παραβλέψω ότι αυτή είναι η η έβδομη εγκυμοσύνη μετά από επαναλαμβανόμενες αποβολές.
Έχω ήδη μια κόρη που σύντομα θα γίνει δύο χρονών. Είναι όλος μου ο κόσμος και νιώθω πολύ τυχερή που την έχω, αλλά έχω ανάγκη να γράψω για τα μωρά μου που δεν τα κατάφεραν.
Κανείς δεν με προετοίμασε για το τι σημαίνει να αποβάλλεις ξανά και ξανά.
Είδα το σώμα μου να αλλάζει. Ήμουν κουρασμένη και είχα ναυτίες και ξαφνικά, ένα πρωί υπήρχε η αίσθηση του κενού. Θυμάμαι να είμαι με τον άντρα μου στο νοσοκομείο, όπου πήραμε την πρώτη γεύση της απώλειας: την εξωσωματική εμπειρία του να υποβάλλεσαι σε διακολπικό υπερηχογράφημα, ενώ ένας άγνωστος σου λέει ότι δεν κουβαλάς πλέον έναν δεύτερο καρδιακό παλμό στο σώμα σου.
Αυτό που δεν ξέραμε τότε, ήταν ότι επρόκειτο να είναι η πρώτη από πέντε παρόμοιες εμπειρίες και μια απίστευτα δύσκολη, γεμάτη κινδύνους εγκυμοσύνη που ευτυχώς είχε αίσιο τέλος.
Η αποβολή είναι κάτι πολύ περισσότερο από την εμπειρία του να κυοφορείς και να χάνεις ένα μωρό. Είναι όλα όσα νιώθεις… Μικρά και μεγάλα.
Μένω στο Λονδίνο και πολλές γυναίκες όταν είναι έγκυες φοράνε ένα σηματάκι στα ρούχα τους που γράφει «Baby on Board». Όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι βιώνεις ένα μαγικό ταξίδι. Φοράς, λοιπόν, αυτό το σήμα για εβδομάδες και μετά, ξαφνικά, δεν έχεις πια την ανάγκη ή το δικαίωμα να το φοράς. Παρόλα αυτά το σώμα σου θυμίζει αυτό που έχει μια έγκυος… Δεν υπάρχει σήμα που να μπορεί να εξηγήσει τη συγκεκριμένη κατάσταση.
Οι ημερομηνίες είναι δύσκολες. Όταν μαθαίνεις ότι είσαι έγκυος, αρχίζεις να οραματίζεσαι, να διαμορφώνεις τους μήνες που έρχονται – είναι θεμελιώδες μέρος του ταξιδιού. Με τις επαναλαμβανόμενες αποβολές, οι ημερομηνίες γλιστρούν μέσα από τα δάχτυλά σου σε μια άβυσσο. Γίνονται όχι απλώς ακατάλληλες, αλλά σαρκαστικές. Είναι σαν να σου λένε ότι είναι μάταιο να κάνεις σχέδια. Σε εξαντλούν. Παρόλα αυτά σε κάθε εγκυμοσύνη, μέσα μου φωλιάζει η ελπίδα και τα όνειρα.
Υπάρχουν φυσικά και οι συμβουλές που ακούς δεξιά και αριστερά. Και αυτό είναι δύσκολο. Συχνά, η παρηγοριά που έπαιρνα όταν μοιραζόμουν τα άσχημα νέα είχε τη μορφή υποστηρικτικών συμβουλών που όλες άρχιζαν με το «πρέπει να…». Παρά τις καλές προθέσεις που είχαν οι γύρω μου, δεν χρειαζόμουν να ακούσω «να είμαι θετική» ή «να μην τα παρατάω» – τα ήξερα όλα αυτά και, με τον καιρό, ήξερα ότι θα τα κατάφερνα. Αυτό που χρειαζόμουν, αλλά ήμουν πολύ μουδιασμένη για να το ζητήσω, ήταν να μου επιτραπεί να θρηνήσω.
Όταν έμαθα ότι είμαι πάλι έγκυος, σοκαρίστηκα. Είμαι χαρούμενη και ταυτόχρονα φοβισμένη. Σκέφτομαι πως αυτό το μωρό θα μπορούσε να είναι το αδερφάκι της κορούλας μου. Ή ίσως δεν είναι…
Και μέχρι να το μάθω, απλώς προσεύχομαι…
Ελεύθερη μετάφραση από huffpost.com
