Του Μάκη Βραχιολίδη – [email protected]
Απίστευτες όσο και εξοργιστικές καταστάσεις που παραπέμπουν στην …ρεπούσια λογική που την μικρασιατική καταστροφή την βαφτίζει… συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης!
Ιδού τι έχει γράψει σε άρθρο του: «Έρχομαι στο ακανθώδες Μακεδονικό, τη διένεξη Αθήνας- Σκοπίων. Η μοναδική οδός διαδικαστικά βρίσκεται στις απευθείας συνομιλίες (χωρίς τον Νίμιτς). Η προφανής μέση λύση- που πρέπει να επέλθει από κοινού, χωρίς κερδισμένους και ζημιωμένους- είναι «Βόρεια Μακεδονία», «Νέα Μακεδονία» ή «Μακεδονία» στα σλαβομακεδονικά, δηλαδή Μakedonija. Η τελευταία είναι, νομίζω, η καταλληλότερη και θα γίνει ευκολότερα αποδεκτή από την άλλη πλευρά. Παράλληλα θα πρέπει η Ελλάδα να καταστήσει σαφές ότι βεβαίως και αποδέχεται την ύπαρξη ξεχωριστού έθνους και γλώσσας (σε αντίθεση με την εξωπραγματική στάση της κυβέρνησης Κ. Καραμανλή στο θέμα αυτό, που εξέθετε την Ελλάδα διεθνώς)»!!!
Ποια λύση λοιπόν προτείνει ο κ. Ηρακλείδης ως καταλληλότερη και ευκολότερη; Να ονομαστούν τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα (Republika Makedonija), και να πεταχτούν με αυτό τον τρόπο στον κάλαθο των αχρήστων οι αποφάσεις του ΟΗΕ! Το μόνο που απομένει στον κ. Ηρακλείδη είναι να προτείνει να δώσουμε και την Ελληνική Μακεδονία στους σκοπιανούς. Όταν ο καιρός ωριμάσει, όταν δηλαδή κατά τον κ. Ηρακλείδη απελευθερωθούμε από τις… αγκυλώσεις μας και αναγνωρίσουμε όνομα, γλώσσα και «μακεδονική εθνικότητα» στους σκοπιανούς, τότε θα πρέπει να τους παραδώσουμε και την υπόλοιπη Μακεδονία!!!
Η ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ
Αυτό είναι το περίφημο βιβλίο του Αλέξη Ηρακλείδη «Ανάλυση και επίλυση συγκρούσεων, μια εισαγωγή». Στη σελίδα 38 ο κύριος καθηγητής δεν τηρεί ούτε καν τα προσχήματα δίνοντας στα Σκόπια τη συνταγματική τους ονομασία. Ιδού τι γράφει: “Η ανάγκη για γνωστική συνέπεια-ισορροπία τίθεται κατά κύριο λόγο, όταν πρόκειται για μεγάλα ζητήματα που άπτονται της ταυτότητάς μας (ατομικής και συλλογικής).
Τέτοια ζητήματα είναι αυτά που αφορούν χαρακτηρισμούς ή πράξεις του έθνους μας σε σχέση με άλλα έθνη. Εκεί είναι που κατά κύριο λόγο δεν ανεχόμαστε γνωστική ασυνέπεια ειδικά όταν τίθεται θέμα αρνητικής εικόνας για μας ή για το έθνος μας, γιατί κάτι τέτοιο είναι δυσβάστακτο. Π.χ. για τους Έλληνες είναι εντελώς αδιανόητο να δεχθούν ότι είναι αδιάλλακτοι, επιθετικοί και αλαζόνες όπως τους βλέπουν οι Τούρκοι, οι Αλβανοί ή οι κάτοικοι της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»”.
ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΝΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΠΑΓΕΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΙ ΟΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!
Γράφει μεταξύ άλλων: «Η ύπαρξη του “Άλλου” ως εχθρού είναι ζωτική για τη διατήρηση της ταυτότητάς μας. Έχουμε ανάγκη τον άλλο ως εχθρό, ως αντίπαλο δέος π.χ. οι Ελληνοκύπριοι τους Τουρκοκύπριους ως «βάρβαρους», όπως οι Έλληνες τους Τούρκους και τανάπαλιν. Γι’ αυτό παρατηρείται οι συγκρούσεις αυτές να παίρνουν τον χαρακτήρα της τιτάνας σταυροφορίας μεταξύ «καλού» και «κακού». Η άποψη ενός ανθρώπινου, πολιτισμένου «Άλλου», άξιου σεβασμού με τον οποίο θα μπορούσαμε να ζήσουμε ειρηνικά δεν είναι ανεκτή, διότι η όλη ταυτότητά μας έχει δομηθεί με βάση τη δαιμονοποίηση του «Άλλου».
Η ηγεσία και η αντιπολίτευση δεν διακινδυνεύουν μια συμβιβαστική πολιτική, εάν αυτή δεν είναι δημοφιλής, έστω κι αν είναι φανερό ότι η ανένδοτη στάση είναι επιζήμια. Στο τέλος καταλήγει τόσο η πολιτική ηγεσία, όσο και η αντιπολίτευση, να συναγωνίζονται η μία την άλλη στην αδιαλλαξία, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης, Σερβίας-Κοσσόβου, Ινδίας-Πακιστάν, Ελλάδας-Τουρκίας, Αθηνών-Σκοπίων ή στο Κυπριακό μεταξύ των δύο κοινοτήτων.