Κώστας Σαμαράς
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που σε συνθλίβουν χωρίς προειδοποίηση. Είμαι πάνω από 40, έχω παιδιά, δουλειά και μια καθημερινότητα που με πετάει σαν σε καρουσέλ από μια υποχρέωση στην άλλη.
Μόλις βρω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου, πρέπει αμέσως να συνεχίσω, να φροντίσω, να οργανώσω, και στο τέλος της μέρας, το μόνο που μένει για εμένα είναι η σκέψη του πόσο κατάφερα να τα διαχειριστώ όλα
. Κι όμως, υπάρχει ο άντρας μου, που στις σιωπηλές του στιγμές νιώθει λυπημένος για την απουσία της προσοχής μου. Δεν καταλαβαίνει πως,
μόλις τελειώσω με τη δουλειά, πέφτω κατευθείαν στον ρόλο της νοικοκυράς, αναλαμβάνοντας το σπίτι και βοηθώντας τα παιδιά με τα μαθήματα τους.
Είναι σαν να πρέπει συνεχώς να διασπώμαι σε χίλια κομμάτια. Κι όμως, εκείνος ζητάει ακόμα περισσότερα από εμένα, χωρίς να αντιλαμβάνεται πόσα έχω ήδη δώσει.
Η γυναίκα που πάντα μου έδειχνε τον δρόμο ήταν η μητέρα μου. Αλλά τα τελευταία χρόνια, μετά από τόσες αποστάσεις, άρχισε να απαιτεί όλο και περισσότερα από μένα
– όχι με πράξεις, αλλά με προσδοκίες. Κάθε μέρα με καλούσε στο τηλέφωνο, σαν να μπορούσα να αφήσω τα πάντα και να τρέξω αμέσως κοντά της. Ήθελε να πάω,
να την φροντίσω, ακόμη και όταν ήξερε ότι δεν είχα ούτε ένα λεπτό για τον εαυτό μου. «Μαμά, δεν το καταλαβαίνεις! Δεν μπορώ!
Ο υπολογιστής μου χάλασε και πρέπει να πάρω δουλειές για να πληρώσω όλα αυτά. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω!» είπα, με τη φωνή μου να ακούγεται απελπισμένη.
«Και το Σαββατοκύριακο;» ρώτησε με μια υποψία ελπίδας. Μα πώς να πάω;
Το Σαββατοκύριακο ήταν γεμάτο, έπρεπε να τελειώσω μια αναφορά και να πάω σινεμά με τα παιδιά που περίμεναν αυτή τη βραδιά εδώ και πολύ καιρό.
Δεν μπορούσα να πάω. Και παρόλα αυτά, μετά από μερικές μέρες άρχισε να με ξανακαλεί. «Έλα τουλάχιστον για δέκα λεπτά!»
Και τότε, βγήκε από μέσα μου η κραυγή: «Μαμά, δεν μπορώ να τα παρατήσω όλα! Έχω τη δική μου ζωή, δεν μπορώ να είμαι συνέχεια εκεί για σένα!»
Η φωνή μου ήταν κοφτή και απλώς το έκλεισα. Ήμουν θυμωμένη, υπερφορτωμένη, αλλά και θλιμμένη – γιατί δεν με καταλάβαινε;
Τότε ήρθε η στιγμή που δεν περίμενα ποτέ. Όταν προσπάθησα να την καλέσω, το τηλέφωνό της ξαφνικά δεν ήταν διαθέσιμο. Ένιωσα μια παγωμένη αίσθηση να με διαπερνά.
Ήξερα ότι έπρεπε να δράσω γρήγορα. Άφησα τα πάντα και πήγα στο σπίτι της – αλλά όταν έφτασα, δεν μου άνοιξε την πόρτα.
Για καλή μου τύχη, είχα το κλειδί. Μπήκα στο σπίτι και τη βρήκα εκεί – ακίνητη στο κρεβάτι, σαν να κοιμόταν. Όμως, όταν την φώναξα, δεν κουνήθηκε.
Όταν πήρα το χέρι της, ένιωσα τον παγωμένο τρόμο της συνειδητοποίησης ότι ήμουν πολύ αργά.
Στο τραπέζι υπήρχε μια κουτί. Ένας καινούργιος υπολογιστής. Ήξερε ότι ο παλιός μου είχε χαλάσει. Ήθελε να μου κάνει ένα δώρο, ήθελε να με βοηθήσει χωρίς να το λέει φωναχτά,
ήθελε να μου δείξει ότι ήταν ακόμα εκεί. Αλλά τώρα, το δώρο αυτό απλώς έμενε εκεί – το δώρο που δεν πρόλαβε να μου το παραδώσει.
Κάθισα δίπλα της και ξέσπασα σε λυγμούς. Η ψυχή μου φώναζε από πόνο, γιατί δεν πήγα κοντά της όταν με είχε ανάγκη. Τι έκανα; Γιατί δεν πήρα έστω και μια στιγμή να της δείξω ότι δεν ήταν μόνη;
Ελπίζω αυτή η ιστορία να χρησιμεύσει ως μάθημα για κάποιον. Μιλήστε με αυτούς που είναι σημαντικοί για εσάς. Δείξτε τους ότι τους αγαπάτε, ακόμα και αν η καθημερινότητα σας καταπίνει.
Πάρτε τον χρόνο να είστε εκεί γι’ αυτούς, ακόμα και αν είναι μόνο για λίγα λεπτά. Γιατί κανείς δεν ξέρει πότε είναι η τελευταία φορά που θα συναντήσει κάποιον. Κανείς δεν ξέρει πότε είναι πολύ αργά.
Δεν θα μάθω ποτέ πώς να ζω με αυτόν τον πόνο. Πώς να διαχειριστώ αυτό το βάρος; Ήθελα μόνο να γυρίσω πίσω, να γυρίσει ο χρόνος και να κάνω τα πράγματα σωστά. Αλλά είναι πολύ αργά.
